Την Κυριακή των Βαΐων εορτάζουμε την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, κατά την οποία ο λαός έκπληκτος από το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου, που πριν από λίγο χρόνο είχε γίνει, Τον υποδέχθηκε με ενθουσιασμό, μετά βαΐων και κλάδων. Σε ανάμνηση εκείνης της υποδοχής κρατούμε κι εμείς αυτή την ημέρα Βάϊα και κλαδιά δάφνης, υποδεχόμενοι τον Κύριο ως νικητή και θριαμβευτή βασιλιά, όχι βέβαια κοσμικό (όπως τον φαντάζονταν οι Ιουδαίοι), αλλά ως αιώνιο πνευματικό βασιλιά.
Την Αγία και Μεγάλη Δευτέρα την έχουμε αφιερώσει στην ανάμνηση του μακαρίου Ιωσήφ, του παγκάλου (διότι, με τα παθήματά του και την μετέπειτα ένδοξη ύψωσή του, αναδείχθηκε τύπος του Κυρίου, ο Οποίος έπαθε και δοξάσθηκε), καθώς και στην ανάμνηση του θαύματος της ξεραμένης άκαρπης συκιάς, που καταράστηκε ο Κύριος. Η συκιά αυτή συμβολίζει την άκαρπη πνευματικά Συναγωγή των Εβραίων.
Την Αγία και Μεγάλη Τρίτη την έχουμε αφιερώσει στην ανάμνηση της παραβολής των δέκα παρθένων που αναφέρει το ιερό Ευαγγέλιο, με την υπόμνηση πάντοτε να επαγρυπνούμε πνευματικά και να είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο ταξίδι διότι δεν γνωρίζουμε πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία αλλά και το δικό μας φευγιό από τον μάταιο, πρόσκαιρο τούτο κόσμο στον αιώνιο.
Την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη οι αγιώτατοι Πατέρες της Εκκλησίας νομοθέτησαν να φέρνουμε στο νού μας την πόρνη γυναίκα, η οποία άλειψε τον Κύριο με αρώματα, διότι αυτό συνέβη λίγο χρόνο πριν από το σωτήριο πάθος Του και ήταν ένδειξη προετοιμασίας για θυσία. Την ίδια ημέρα τελείται το Μυστήριο του ιερού Ευχελαίου, όπου οι πιστοί αλείφονται με ιερό έλαιο, προς καθαρισμό ψυχής και ενίσχυση των, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που έχει.
Την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, που τα καθόρισαν όλα καλά, παρέδωσαν σ΄ εμάς, ο ένας κατόπιν του άλλου, σύμφωνα με την παράδοση των ιερών Ευαγγελίων και τη διδασκαλία των θείων Αποστόλων, τέσσερα γεγονότα να γιορτάζουμε: Τον ιερό Νιπτήρα, δηλαδή το πλύσιμο των ποδιών των Μαθητών, τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση για χάρη μας των φρικτών Μυστηρίων, την υπερθαύμαστη προσευχή του Κυρίου προς τον Πατέρα Του και τέλος, την προδοσία του Κυρίου από τον Ιούδα.
Την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή επιτελούμε την ανάμνηση των αγίων και σωτηρίων και φρικτών Παθών του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, δηλαδή φέρνουμε στο νού μας τους εμπτυσμούς (φτυσίματα), τα ραπίσματα (κτυπήματα στο πρόσωπο), τα κτυπήματα στον αυχένα, τις βρισιές, τα γέλια, την κόκκινη χλαμύδα, το καλάμι, το σφουγγάρι, το ξύδι, τα καρφιά, την λόγχη και περισσότερο όλων τον Σταυρό και τον θάνατο, τα οποία δέχθηκε να υποστεί με τη θέλησή Του για χάρη μας. Επίσης, θυμόμαστε και την ομολογία που έκανε πάνω στο σταυρό ο καλοπροαίρετος ληστής, που σταυρώθηκε μαζί Του, η οποία ομολογία του έφερε τη σωτηρία.
Το Άγιο και Μέγα Σάββατο γιορτάζουμε τη θεόσωμο ταφή και την κάθοδο στον Άδη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, μέσω των οποίων το ανθρώπινο γένος κλήθηκε να επανέλθει από τη φθορά στην κατάσταση που ήταν πριν την πτώση του Αδάμ κι έτσι οδηγήθηκε στην αιώνια ζωή. Ο Κύριος, ως έχων εξουσίαν και επί ζώντων αλλά και επί νεκρών, κήρυξε και φανέρωσε την αλήθεια, τα μεγαλεία και την δόξα του Θεού και στους νεκρούς και όσοι Τον δέχθηκαν γεύτηκαν της τρυφής (ευτυχίας) της μακαριότητας που Εκείνος χαρίζει στους πιστούς.
Την Αγία και Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα γιορτάζουμε το μέγα γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, η οποία έφερε σε όλους μας ζωή. Μετά την Ανάσταση του Χριστού ο θάνατος δεν έχει, πλέον, καμία αξία παρά μόνον αποτελεί το τέρμα της επίγειας ζωής και την αρχή μιας άλλης, της αιώνιας που δεν έχει τέλος. Με την Ανάσταση του Κυρίου το Άγιο Φώς Του ακτινοβολεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του σύμπαντος κόσμου, ορατού και αοράτου, υλικού και αύλου, στην ύπαρξη αλλά και την ανυπαρξία. Διότι η δύναμη και το φώς του Χριστού ξεπερνά τις έννοιες του χρόνου, του τόπου και την ύπαρξης. Σ΄ αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες.
