Η συζήτηση για την κατάργηση της προσευχής στα σχολεία επανέρχεται συχνά, με το επιχείρημα ότι πρόκειται για μια «προσηλυτιστική πρακτική» που δεν έχει θέση στη σύγχρονη εκπαίδευση. Όμως, η σχολική προσευχή δεν είναι απλά μια θρησκευτική συνήθεια. Αντιθέτως, αποτελεί μέρος της εθνικής μας ταυτότητας, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και της διαμόρφωσης ηθικών αξιών στους μαθητές.
Η πρωινή προσευχή στα ελληνικά σχολεία δεν είναι ένα τυχαίο έθιμο, αλλά μια βαθιά ριζωμένη παράδοση που συνδέεται με την ιστορία και την ταυτότητα του ελληνικού έθνους. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με βαθιά θρησκευτικές ρίζες, και η Ορθοδοξία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Η προσευχή, ως μέρος της καθημερινής σχολικής ρουτίνας, δεν επιβάλλει μόνο πίστη, αλλά αναγνωρίζει αυτή την ιστορική συνέχεια.
Η εκπαίδευση δεν περιορίζεται μόνο στη μετάδοση γνώσεων, αλλά στοχεύει και στη διαμόρφωση χαρακτήρα. Η πρωινή προσευχή προσφέρει μια στιγμή ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης πριν από την έναρξη της ημέρας. Επιπλέον, προάγει αξίες όπως ο σεβασμός, η ταπεινότητα και η ευγνωμοσύνη – αξίες που ξεπερνούν τα θρησκευτικά πλαίσια και συμβάλλουν στη διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών.
Ένα βασικό αντεπιχείρημα είναι πως η προσευχή στα σχολεία επιβάλλει θρησκευτικές πεποιθήσεις στους μαθητές. Ωστόσο, κανείς δεν υποχρεώνει κάποιον να συμμετέχει ενεργά. Όσοι δεν επιθυμούν να προσευχηθούν μπορούν απλά να στέκονται σιωπηλοί, χωρίς να υφίστανται κάποια πίεση. Άλλωστε, η κατάργηση της προσευχής στο όνομα της ουδετερότητας θα ήταν, στην πραγματικότητα, μια μορφή επιβολής αντίθετης ιδεολογίας – της πλήρους αποσύνδεσης της εκπαίδευσης από κάθε πολιτισμικό ή θρησκευτικό στοιχείο.
Η σχολική προσευχή δεν είναι προσηλυτισμός, αλλά μια έκφραση της πολιτιστικής και θρησκευτικής μας ταυτότητας. Αντί να προσπαθούμε να διαγράψουμε τέτοιες παραδόσεις, ας προωθήσουμε την ανεκτικότητα, επιτρέποντας στους μαθητές να επιλέγουν αν θα συμμετέχουν, χωρίς να καταργούμε μια πρακτική που εδώ και δεκαετίες συνοδεύει την ελληνική εκπαίδευση.
Παντελής Κυδώνης
