Γράφει η Αγγελική Γιαννέλου. Βροχή. Βροχή, στην πετρωμένη γης, τη χέρσα – τής θύμησης. Βροχή. Βροχή, όπως Όνειρο, χρόνια στομωμένο σε μάτια παιδικά, που γέρασαν, πεντόβολα παίζοντας τούς Καιρούς και τ’ Όνειρο μελάνιασε, ατραπό προσμένοντας και δίοδο να πατήσει, να πορευτεί στού νου τ’ άβατα τα μέρη, τ’ αμάλαγα. Νερό τής στάχτης – άμα καλοδείς. Στάχτη – αχός, θλίψη τ’ ανθρώπου, που ανεβαίνει, καπνός και κόβει τού ήλιου την ανάσα. Πες τη αλισίβα τ’ ουρανού, που πέφτει να ξασπρίσει τα λερά, τα γαριασμένα ασπρόρουχα τής ψυχής, τα φορεμένα και…
ΠερισσότεραΓευσιγνωσία Ξινόμαυρου – Βίου.
