Γράφει ο Κώστας Κυδώνης:
“Ένα από τα κύρια μελήματα του ανθρώπου για να εδραιώσει την κυριαρχία του στην κοινωνία αποτελεί η καθιέρωση της εξουσίας έναντι των υπολοίπων συνανθρώπων του. Ουσιαστικά, έτσι λειτουργεί και το βασίλειο των ζώων. Ο δυνατός υπερτερεί έναντι του αδυνάτου. Κι όσο δεν θέλουμε να παραδεχθούμε το γεγονός ότι η κοινωνία μας αποτελεί ζούγκλα, και μάλιστα άγρια, κρυβόμαστε πίσω από το προσωπείο της πολιτισμικότητας, της ευγένειας και του ψευδούς «savoir vivre». Αλήθεια όμως, τι είναι πράγματι η εξουσία; Συνειδητοποιώντας όλα αυτά τα έτη με την εναλλαγή των πολιτικών προσώπων, την πτώση «βασιλιάδων» και την ανάδειξη διπλωμάτων, ο ορισμός του θεάτρου ίσως να ήταν ο κατάλληλος.
Τι εννοούμε όμως θέατρο και πολιτική εξουσία; Εννοούμε την σκηνοθεσία των ιδιαιτέρων που προετοιμάζουν τον λόγο των πολιτικών, από τους αρμόδιους που τους θέτουν όρια και πώς να «στέκονται» στο βήμα ώστε να φαίνονται ευπαρουσίαστοι και ηγετικοί, από τους ίδιους τους πολιτικούς που εναλλάσσουν τις πορσελάνινες μάσκες τους μέρα με τη μέρα, ανάλογα το συμβάν, για το αν θα πρέπει να δείξουν θυμωμένοι, λυπημένοι, χαρούμενοι ή αποφασιστικοί. Κι όλοι εμείς αποτελούμε τους θεατές στο ίδιο το έργο όπου πλειοψηφικά δεχθήκαμε να ανέβει επί σκηνής. Και η αυλαία πέφτει.
Με το πέρας της τραγωδίας των Τεμπών, ήταν σαν να διεγράφη ακόμη μια εκκρεμότητα από την πολιτική ατζέντα. «Να, πέρασε κι αυτό, ας δούμε το επόμενο θέμα», θα μπορούσαν να σκεφτούν, και κύριος στόχος τους τώρα είναι η διεκδίκηση εδρών στις επικείμενες Ευρωεκλογές. Παρατηρεί κανείς μια έντονη κινητικότητα από μέρος των πολιτικών προσώπων, περιοδείες στα νησιά της χώρας, την τάχα μου επίλυση προβλημάτων με αντάλλαγμα την απόδοση της δημοτικής ψήφου. Οι πολιτικοί είναι ανήσυχοι, λαμβάνουν σύντομες αποφάσεις, επιχειρούν να διορθώσουν τις παλιές, ετοιμάζουν τις επόμενες, κι όλοι έχουν δουλειά. Μα για ποια δουλειά μιλάμε; Όταν πέτυχαν το βασικό τους στόχο: Να κάνουν τον μέσο πολίτη να ιδρώνει για να κερδίσει τον μηνιαίο μισθό, ο οποίος κατακερματίζεται στον βωμό των χρεών και του πληθωρισμού όπως ακριβώς τον δημιούργησαν οι κυβερνητικοί «εξουσιαστές μας».
Πράγματι ανήκουστο ή οξύμωρο καθίσταται το γεγονός του αιτήματος ψήφου όταν τα ίδια χέρια που νόμιζες ότι σε τάιζαν, αυτή τη στιγμή σου τα παίρνουν όλα πίσω. Και σε ποια πορσελάνινη μάσκα να εναποθέσεις την ελπίδα σου; Σε ποια θεατρική παράσταση θα καταστείς χορηγός ή κομπάρσος αυτή τη φορά; Γιατί ο λαός, είναι ο κομπάρσος. Αυτόν που χρησιμοποιούμε σε μια παράσταση ως βοηθό, ως το «δεκανίκι» που θα χρειαστούμε σε μια ώρα ανάγκης. Δεν είναι της δικής μας ανάγκης, γιατί τη δική μας ανάγκη, δεν την αφουγκράζεται ουδείς.”
