Του Κώστα Κυδώνη:
Ο Χριστιανισμός προ πάντων των αιώνων δίδαξε την αγάπη για τον συνάνθρωπο, την αποδοχή του και όλα τα αμαρτήματά του, όπως και τη συγχώρεση. Τα παραδείγματα λήφθηκαν ένα προς ένα τόσο με την Μαρία Μαγδαληνή, με όσους δεν Τον πίστεψαν, αμφέβαλαν για Εκείνον και Τον δίκασαν σε θάνατο. Με το πέρασμα των χρόνων η ίδια η Εκκλησία μετάδωσε το ίδιο μήνυμα καλώντας όλους τους πιστούς και μη στον Οίκο του Θεού, προσφέροντας έτσι ένα ησυχαστήριο και ένα ασφαλές μέρος για όλους, ανεξαιρέτου εμφάνισης, αμαρτιών και προτιμήσεων, γιατί η πίστη μας δεν κάνει διακρίσεις. Κι όμως, οι πρεσβευτές της ήτοι που έκαναν ένα μεγάλο βήμα και υπέκυψαν στις προκαταλήψεις των απλών ανθρώπων. Μήπως μέσα από τις πιέσεις και τις συνεχείς συζητήσεις, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος υιοθέτησε τη συμπεριφορά του Χριστόδουλου;
Επισυνάπτοντας τα επιχειρήματα, η Ιερά Σύνοδος πρότεινε την εφαρμογή δημοψηφίσματος αναφορικά με τον γάμο των ομοφύλων, επικαλούμενος τους πιστούς και μη, να ψηφίσουν επί της ουσίας κατά συνείδηση – θέτοντας πρώτα τον Χριστιανισμό και τους πρωτόπλαστους στο νου – ενώ δεν θα έπρεπε να εμπλέκεται στην νομιμοποίηση των ετερόφυλων ζευγαριών μέσω της τέλεσης του πολιτικού γάμου, εφόσον δεν «ταράχτηκε» το εκκλησιαστικό καθιερωμένο, με το να επιτραπεί θρησκευτικός γάμος.
Παράλληλα κατά τη φράση «φάσκω και αντιφάσκω» ο Ιερώνυμος υποστήριξε πως τα δικαιώματα των ανθρώπων δεν λύνονται με δημοψηφίσματα. Είναι ένα νομοσχέδιο που θα εφαρμοστεί είτε το επιθυμεί η εκκλησία είτε όχι, διότι αποτελεί αναγνωρισμένο ανθρωπιστικό δικαίωμα, και πρόκειται για υλοποίηση συνταγματικών επιταγών ισότητας. Κι ενώ φαίνεται να έχει αποδεχθεί την κατάσταση, συνεχίζει τον λόγο του αναφέροντας πως ο ίδιος δεν θα προσυπέγραφε κάτι ανάλογο, στέκοντας έτσι αντίθετος με τις αποφάσεις της Κυβέρνησης. Ο ίδιος έχει βρεθεί κι άλλες φορές αντιμέτωπος με ανάλογες υποθέσεις που ταλάνιζαν τα «πιστεύω» και τα «πρέπει» της εκκλησίας με την ραγδαία πρόοδο της κοινωνίας, που βάλλεται συνεχώς από τα Δυτικά και Ευρωπαϊκά πρότυπα και καθεστώτα.
Ενώ προσπαθεί να θέσει τις κατά το δοκούν ισορροπίες, δέχεται εκ των έσω πιέσεις που τον επηρεάζουν και πιθανώς να του μετέδωσαν τις διδαχές του Χριστόδουλου. Και οι πιέσεις αυτές αφορούν τόσο υπέρμαχους της «τάξεως και της ηθικής», φανατισμένους πατροπαράδοτους πιστούς, αλλά ταυτόχρονα και αντιεκκλησιαστές και ριζοσπάστες, που με τα δικά τους ιδανικά θέλουν να ταράξουν τα ως έχοντα θεμέλια. Και εκεί κάπου στο μέσον πρέπει να πάρει τις αποφάσεις, περπατώντας σε μια λεπτή κλωστή. Και κάνοντας βήματα πίσω ούσα εκκλησία και όχι κάποιο προοδευτικό κόμμα, δεν θα ήταν παράξενο να «σφίξει τα λουριά», τόσο στη διατήρηση και υποχρεωτική διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία αν εξαιρέτως θρησκευτικών προτιμήσεων, όσο και στην αναβάθμιση του εξουσιαστικού ρόλου της ίδιας και της εμπλοκής της στα πράγματα.
Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους πως ο Ιερώνυμος δεν θα διατηρεί πάντα τις ισορροπίες μεταξύ των εξουσιών της εκκλησίας και της κυβέρνησης, ούτε θα αποδέχεται άρρητα τις καινοτομίες και τις μεταμοντέρνες ιδέες που αποτελούν απόρροια των πολυπολιτισμικών και φιλελεύθερων κοινωνιών. Και μόλις σταθεί προτεστάντης των επιθυμιών της εκκλησίας, κανείς δεν γνωρίζει τη ροπή θα λάβουν τα γεγονότα.
