Του Αλέξανδρου Οικονόμου
Το έργο της ζωής μου ένα ναυάγιο,
πνιγμένο σε βαθείς ωκεανούς,
λιμάνι δεν εβρέθηκε, να δέσω και μουράγιο,
όπως συμβαίνει, τακτικά σ ΄ όλους τους ναυτικούς.
Ταξίδευα στα πέλαγα, τα άγνωστα, μονάχος,
χωρίς πυξίδα να μπορώ, πορεία να χαράξω,
το ρέμα με παρέσυρε, στης θάλασσας το βάθος,
χωρίς ελπίδα να μπορώ, να τρέξω να φωνάξω.
Η ζοφερή πορεία μου, σταμάτησε στα βράχια,
τσακίστηκα, συνθλίφθηκα, στο σώμα στην ψυχή,
όλες οι προσδοκίες μου εγίνανε κομμάτια,
και δρόμος δεν εβρέθηκε για τη διαφυγή.
Τα όνειρα που έκανα κι αυτά εναυαγήσαν,
ελπίδα δεν απέμεινε ούτε παρηγοριά,
βαδίζω για την άβυσσο, για εκεί που με ορίσαν,
χωρίς νερό στην έρημο και την ανηφοριά.
