Προδημοσίευση του βιβλίου του Λευτέρη Πυκνή..
Τρομακτική στιγμή…η μοίρα ή το Κισμέτ όπως αναφέρεται πολλές φορές σε συγκλονιστικά γεγονότα! Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω αυτό καθ’εαυτό το περιστατικό την ώρα και την στιγμή που διαδραματίστηκε μέσα στην κλινική Ζαφείρη γύρω στο 1973 έως 1976 ίσως κάνω και λάθος την χρονολογία ή εσκεμμένα για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων της ευρύτερης οικογένειας!
Χθες το πρωί περίπου στις επτά στο καθημερινό μου και πάλι δρομολόγιο πάνω στην λεωφόρο Παρθένη συνάντησα ερχόμενο από την αντίθετη κατεύθυνση έναν μεγαλόσωμο κύριο γύρω στα πενήνταπέντε του και τον ακούω να μου λέει : Καλημέρα κύριε Λευτέρη…τα έχασα προς στιγμήν.. τον κοιτάζω καλά καλά στο πρόσωπο γιατί φέρει και μούσι και του λέω Νικολάκι εσύ είσαι ; αυτός είμαι ! Το μυαλό μου πήγε αμέσως στην δραματική και θλιβερή ιστορία που γράφτηκε μέσα στην κλινική Ζαφείρη! Πρώτον το συζητήσαμε και μου έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσω κάθε λεπτομέρεια και ονοματεπώνυμα των μελών της οικογένειας του… αλλά εγώ του απάντησα ότι μόνο στα μικρά ονόματα θα αναφερθώ ! Ο σημερινός πλέον άντρακλας μεγαλόσωμος Νίκος… πατέρας δύο αγοριών άνω των είκοσι χρονών…. μας τον έφεραν στην κλινική η μητέρα του Μαρκέλλα μαζί με άλλους συγγενείς σε δραματική κατάσταση παραμελημένο περιστατικό οξείας σκωληκοειδίτιδας που είχε μετατραπεί σε βαριά περιτονίτιδα! Ήρθαν με εργαστηριακές εξετάσεις στο χέρι που καταδεικνύουν την σοβαρότητα της κατάστασης!
Αμέσως έπρεπε να μπούμε στο χειρουργείο γιατί δυστυχώς υπήρχαν την εποχή εκείνη πολλοί γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων που για να εισπράξουν κούρα κοινώς επίσκεψη έφθανε πολλές φορές η κατάσταση να γίνεται δραματική και τραγική για τους ασθενείς! Η μητέρα του Μαρκέλλα ήθελε να επικοινωνήσει μέσω τηλεφώνου και Ασύρματου με τον καπετάνιο σύζυγό της καπετάν Κωνσταντή να τον ενημερώσει…που έπλεε σε Ελληνικά ύδατα και συγκεκριμένα στον Κορινθιακό κόλπο …….. ο Ζαφείρης την άφησε στο γραφείο του για να μπορέσει με άνεση να μιλήσει με τον άνδρα της Κώστα! Εμείς στο χειρουργείο είχαμε προχωρήσει στην δύσκολη πλέον εγχείρηση της περιτονίτιδας που η κοιλιά ήταν γεμάτη πύον από την ρήξη της σκωληκοειδίτιδας! Σε κάποια στιγμή ακούστηκε μια σπαρακτική κραυγή της Μαρκέλλας που έπεσε ξερή πάνω στην πολυθρόνα του γραφείου! Μπήκαν μέσα συγγενείς και η νοσοκόμα μας.. και έρχεται στο χειρουργείο και φώναξε βοήθεια….ο μόνος που μπορούσε να τρέξει ήμουν εγώ που χορηγούσα στο Νικολάκι ενδοτραχειακή νάρκωση… έβαλα την νοσοκόμα να κάνει τεχνική αναπνοή μέσω μηχανήματος με τον ασκό και πήγα και με δύο χαστούκια στα μάγουλα την επανέφερα και είπα να την προσέχουν και να της δώσουν να πιει νερό…. και ξαναμπήκα στο χειρουργείο γιατί δεν είχαμε ακόμη τελειώσει!
Μετά από αρκετή ώρα ήρθε και πάλι η νοσοκόμα που έμαθε το τί είχε συμβεί και μας έφερε τον ουρανό σφοντύλι λέγοντας μας ότι ενώ μιλούσε η Μαρκέλλα με τον καπετάνιο σύζυγό της καπετάν Κωνσταντή το πλοίο πήγε αύτανδρο στο βυθό μέσα στον Κορινθιακό κόλπο….. κανείς δεν σώθηκε… όλοι πήγαν στον υγρό τάφο της θάλασσας ! Το Κισμέτ και η μοίρα δυστυχώς γράφουν και παίζουν παιχνίδια με την ζωή του ανθρώπου ! Φανταστείτε την ώρα που προσπαθούσαμε να σώσουμε την ζωή του γιού μέσα στο χειρουργείο που ήταν μια πολύ δύσκολη περίπτωση…..ο πατέρας πήγε στο πάτο της θάλασσας ! Εμείς το μεγάλο βάρος το ρίξαμε στην μετεγχειρητική πορεία του μικρού και τουλάχιστον για 48 ώρες μέχρι να λειτουργήσει το έντερο του Νικολακιού με ξενύχτι και αγωνία με συνεχή παρουσία μας στο προσκέφαλο του μικρού με έντονη αντιβίωση με ενδοφλέβια χορήγηση Garamycin μέσα σε ορό που ήταν η δραστική αντιβίωση της περιόδου εκείνης ! Ευτυχώς η κατάσταση της υγείας του μικρού Νίκου πήγε καλά γνωρίσαμε από κοντά πολλά μέλη της οικογένειας όπως την αδελφούλα του Μαρία τον παππού Λευτέρη πατέρα της Μαρκέλλας που ήταν γνωστός και παλιός συμμαθητής του πεθερού μου Νικολάου Πίττα.
Αργότερα την δεκαετία του 1980 έτυχε να έχω συνεργασία με τον παππού Λευτέρη ως αντιπρόσωπος τροφίμων στην καντίνα που διατηρούσε του Φαφαλείου Σταδίου Βροντάδου! Αλλά επειδή αναφέρθηκα στο Κισμέτ όταν απεβίωσε ο πεθερός μου την ίδια περίοδο απεβίωσε και ο παππούς του Νίκου… Λευτέρης και μάλιστα τα μνήματα ήταν δίπλα δίπλα στο νεκροταφείο του Μυρσινιδίου ! Η ζωή συνεχίζεται και Εύχομαι στον Νίκο και την ευρύτερη οικογένεια του να είναι καλά Γεροί Υγιείς και Δυνατοί! Έπεται συνέχεια με συγκλονιστικά γεγονότα!
Χίος, 19 Μαϊου 2020
Λευτέρης Πυκνής
Μαλλιάς Καλλιμασιωτης
