Του Ισιδώρου Ιωάννου Πρωίου
Φιλολόγου
Προέδρου του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «Δρομοκαΐτειο»
Η θλιβερή είδηση της εκδημίας του πολύ αγαπητού συμμαθητή μου Νίκου Αμύγδαλου κυριολεκτικά με αιφνιδίασε και μου προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και άφατη θλίψη. Αυτόματα αναπόλησα με νοσταλγία τα γυμνασιακά μαθητικά μας χρόνια. Ο Νίκος ήταν ο πιο αγαπητός μαθητής σε όλους τους συμμαθητές και τους καθηγητές, λόγω της άμεμπτης συμπεριφοράς του, της ευχάριστης και καλοπροαίρετης διάθεσής του απέναντι σε όλους και της άριστης επίδοσής του σε όλα τα μαθήματα. Ήταν ο πρώτος μαθητής της τάξης.
Ο Νίκος γεννήθηκε στην Καλαμωτή από ευσεβείς, ευγενείς και έντιμους γονείς. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και η μητέρα του ένας πολύ στοργικός και τρυφερός άνθρωπος.
Σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες αρίστευσε, εμφορούμενος πάντοτε από οράματα και έντονες πνευματικές ανησυχίες. Μετά την αποφοίτησή του από το τότε εξατάξιο γυμνάσιο Καλαμωτής δίνει εισιτήριες εξετάσεις και εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του είχε την ατυχία να χάσει τον πατέρα του. Η πολύ πρόωρη και αιφνίδια απώλεια του πατέρα τον συγκλόνισε, του άνοιξε βαθιά πληγή στην ψυχή και επέδρασε αποτελεσματικά στη διαμόρφωση μιας άλλης στάσης απέναντι στη ζωή.
Πήρε κανονικά το πτυχίο της Νομικής και μετά τη στρατιωτική του θητεία διορίστηκε δικηγόρος Αθηνών. Αποφάσισε όμως να ακολουθήσει τον δικαστικό κλάδο. Τον Ιανουάριο του 1967 εισήλθε στο ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑ, αφού πέτυχε, με βαθμό «Άριστα» σε σχετικό διαγωνισμό του προηγούμενου έτους και διορίστηκε πρόεδρος σε Πρωτοδικείο.
Υπήρξε ένας καταξιωμένος και αδέκαστος λειτουργός της δικαιοσύνης, που διακρινόταν για την εργατικότητά του, την εντιμότητά του και την άρτια επιστημονική του κατάρτιση.
Άσκησε το δικαστικό λειτούργημα με υψηλό αίσθημα ευθύνης, απαράμιλλη ευσυνειδησία και αμεροληψία.
Αποχώρησε από την Υπηρεσία, ενώ κατείχε τον βαθμό του Προέδρου Εφετών.
Δεν ήταν όμως μόνο ένας διακεκριμένος δικαστής αλλά και συγγραφέας.
Άξια μνείας είναι τα εξής έργα:
- Δικαιικαί ψηφίδες
- Το εν Χίω της κληρονομικής διαδοχής του κληρονομικού δικαιώματος
- Ίνα μείζονα ευωδίαν φέρει…. (περιπατητικόν βοτάνισμα στον Παπαδιαμάνειον Παράδεισον)
Δημοσίευσε επίσης πολλά άρθρα και μελέτες σε εφημερίδες και περιοδικά.
Ο Νίκος ήταν ευλαβής και πιστός χριστιανός. Δεν είναι εύκολο να απεικονίσει κανείς με λόγια το λαμπρό ήθος του. Μόνο όποιος είχε την τύχη να τον γνωρίσει από κοντά μπορούσε να συλλάβει τη μεγάλη λαμπρότητα και το ασύγκριτο μεγαλείο αυτού του σπάνιου ήθους. Ο θυμός ήταν ένα σπανιότατο συναίσθημα. Από το στόμα του ανάβλυζαν μόνο μύρα.
Ως φωτισμένος άνθρωπος πίστευε ότι θεμελιώδης σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η συνεχής ανάβαση της κλίμακας της ηθικής ζωής και τελικός σκοπός του η ηθική τελείωση.
Ο Νίκος ήταν ένας πολύ υπέροχος άνθρωπος, που απέπνεε απλότητα, πραότητα, ταπεινότητα και ανθρωπιά. Αποτελούσε ενσάρκωση του νοήματος της ρήσης του Μαινάνδρου «Ὡς χαρίεν ἔστ‘ ἄνθρωπος, ἄν ἄνθρωπος ᾖ».
Θα τον θυμόμαστε πάντοτε με περιπαθή νοσταλγία.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
