Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου- Master Ορθόδοξης θεολογίας
Πάντοτε, αλλά ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα –οπότε η πατρίδα μας διέρχεται ηθική κρίση, συνεπεία της οποίας ακολούθησε και η οικονομική– γίνεται λόγος από αρκετούς υπερ-εθνικόφρονες συμπατριώτες μας περί των σχέσεων θρησκείας- πατρίδας, εν προκειμένω Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Οι άνθρωποι αυτοί καίτοι βαπτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και Έλληνες γηγενείς, σκέπτονται και ενεργούν περισσότερο ως βάρβαροι και αντίχριστοι, επιχειρώντας να υποστηρίξουν τα σαθρά επιχειρήματά τους, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον Νόμο του Ευαγγελίου αλλά και την μακραίωνη παράδοση του Γένους μας. Σε κάθε περίπτωση θα αποδείξουμε εν συντομία ότι, η Εκκλησία, δηλαδή η Ορθοδοξία, ο Χριστός, η πίστη στον Χριστό, είναι υπεράνω κάθε κράτους, χώρας ή της αγάπης προς την χώρα μας. Και διευκρινίζω: Κάποιοι super-Έλληνες (κατά το κοινώς λεγόμενο ΄΄Ελληναράδες΄΄) ισχυρίζονται ότι δεν θα έπρεπε να ασπαστούμε (οι Έλληνες εν γένει) τον Χριστιανισμό διότι, λένε, έχει εβραϊκή προέλευση. Και την Παλαιά Διαθήκη, το ιερό κείμενο της Ιουδαϊκής θρησκείας, την απορρίπτουν διότι είναι κείμενο εβραϊκό. Μάλιστα κάποιοι, ιδιαίτερα ημιμαθείς (αν όχι παντελώς αμαθείς) ισχυρίζονται ότι είναι ΄΄κατώτερο το να ασπαστεί η Ελλάδα τα πιστεύω των Εβραίων΄΄ (!). Βέβαια, και μόνο από τη φράση αυτή αποδεικνύεται ότι, οι άνθρωποι αυτοί, καί δεν ξέρουν σε τι πιστεύουν, αλλά και δεν ξέρουν τι, και πως, συμβαίνει στα της Εκκλησίας μας.
Άλλοι πάλι, αλιβάνιστοι και μπουρδολόγοι, εισηγούνται να λατρεύονται οι αρχαίοι Έλληνες θεοί του Ολύμπου (!!!), δηλαδή ανύπαρκτες μορφές τις οποίες η άγνοια των αρχαίων Ελλήνων είχε προσωποποιήσει (ως μορφές της φύσης) και απέδιδε δοξασίες και λατρεία !
Έτεροι, πάλι, διαστροφείς και ξιπασμένοι, ισχυρίζονται ότι, καλώς πιστεύουμε στον Χριστό, διότι ο Χριστός είναι Έλληνας !
Και οι ανωτέρω τρεις περιπτώσεις συνιστούν αίρεση και δεν έχουν καμία σχέση με τον Χριστιανισμό και την Εκκλησία μας, την -εξ αποκαλύψεως Θεού- Εκκλησία, την Ορθοδοξία μας. Και εξηγώ το γιατί:
– Κατά την προ Χριστού εποχή η Ελλάδα είχε δυνατά πνεύματα, δηλαδή δυνατά μυαλά. Είχε φιλοσόφους και θετικούς επιστήμονες, είχε <<σπερματικό λόγο>> (λόγο <<έν τινι μέτρω>> αληθείας περί του Θεού), αλλά δεν έσωζαν οι φωνές των μυαλών αυτών. Μπορεί να καυχόμαστε για πλείστα όσα ζητήματα, στων οποίων την εξυγίανση ή την επίλυση συνέβαλαν, όμως όχι στα περί του Θεού και στα περί της θρησκείας. Η φιλοσοφία συνέβαλε σε πολλά ζητήματα, όμως δεν έλυσε κανένα μεταφυσικό πρόβλημα, έλυσε μόνον φυσικά προβλήματα. Την ίδια εποχή οι ένδοξοι πρόγονοί μας έγραψαν με χρυσά γράμματα την ηρωικότερη ιστορία στην οικουμένη και επέδρασαν στην εξέλιξη και τον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Όμως, μέχρις εδώ ! Διότι στα περί θρησκείας και περί Θεού λάτρευαν ψεύτικους θεούς, είδωλα και φυσικά φαινόμενα.
– Κατά την μετά Χριστόν εποχή η Ελλάδα διέπρεψε και πάλι με ενδοξότερες σελίδες δόξας και τιμής. Πως; Ασπαζόμενη τον Χριστιανισμό και καθιστώντας τον τόπο μας κοιτίδα του χριστιανικού ιδεώδους και πολιτισμού. Μεταδίδοντας τα αιώνια ρήματα ζωής του Χριστού και των Αγίων Αποστόλων, αλλά και μετέπειτα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, απ΄άκρη σ΄άκρη στην οικουμένη. Η Ορθόδοξη Ιεραποστολή και δράση έχει πηγή της την Ελλάδα και ως βάση της τον Ελλαδικό χώρο. Όλες οι κατά τόπους Εκκλησίες (Μητροπόλεις, Αρχιεπισκοπές, κλπ.) ξεκίνησαν, ιδρύθηκαν και ενισχύθηκαν (ενισχύονται δε μέχρι και σήμερα) από την Ελλάδα, τους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, τα Ιεραποστολικά μας Κλιμάκια και τις Αδελφότητες, την Ελλαδική Εκκλησία και το Ελληνικό Κράτος, όπου η Ορθοδοξία είναι η <<νόμω κρατούσα θρησκεία>> (Άρθρα 3 και 4 του Ελληνικού Συντάγματος). Προσέφερε, λοιπόν, η Ελλάδα μας, περισσότερα όλων των άλλων Εθνών. Πως; Με αναρίθμητους Μάρτυρες και Οσίους, με Ιεραποστόλους, με Διδασκάλους, με Ιεράρχες, με ποιητές και υμνογράφους, με πανεπιστημιακούς και δημιουργούς του πνεύματος. Η Ελλάδα είναι η καρδιά της Ορθοδοξίας.
– Στην προ Χριστού εποχή ο μόνος λαός που είχε την αληθινή θρησκεία ήταν ο Εβραϊκός λαός. Και είχε την αληθινή θρησκεία διότι η θρησκεία αυτή ήταν θρησκεία <<εξ αποκαλύψεως Θεού>>, την παρέδωσε στον Εβραϊκό λαό ο ίδιος ο Θεός, μέσα από <<θεοσημεία>> και <<θεοεπιφάνειες>>. Όταν δε κατόπιν ήλθε, ο Χριστός, στη γη, με ανθρώπινη μορφή, είπε ότι <<ουκ ήλθον καταλύσαι τον Νόμον ή τους Προφήτας, αλλά πληρώσαι>> (Ματθ. Ε΄, 17). Δεν ήλθα, Είπε, να καταργήσω τον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά να τον συμπληρώσω, να τον τελειοποιήσω. Διότι και ο Νόμος εκείνος ήταν ατελής και δεν έσωζε μέχρι τότε που ήλθε Εκείνος και δια της θυσίας και της Αναστάσεώς Του ήλκυσε (έφερε κοντά Του) και όλους εκείνους οι οποίοι είχαν ασπαστεί τον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης και κηρύττοντας ακόμη και στον Άδη κήρυγμα μετανοίας και σωτηρίας έσωσε το ανθρώπινο γένος άπαξ και διαπαντός. {Βέβαια, ο Άδης θα υφίσταται ως χώρος (ή καλύτερα τρόπος καταστάσεως της ψυχής) μέχρι την Δευτέρα Παρουσία, οπότε και θα γίνει η τελική κρίση των ψυχών- ανθρώπων, όμως ήδη κάθε ψυχή προγεύεται από την εκδημία της -εκ των προσκαίρων στα αιώνια- τι μέλλει να αισθανθεί τότε}. Δηλαδή σεμνυνόταν ο άνθρωπος με την υπακοή του στον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, όμως είχε ανάγκη τον ερχομό, την θυσία, την Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή την Καινή Διαθήκη, για να σωθεί. Μέχρι τότε οι ψυχές ήσαν δέσμιες στον Άδη και ανέμεναν τον Λυτρωτή. Από εκεί και μετά η κτίσις έγινε καινή, νέα, λουσμένη στο φως και τη σωτηρία που έφερε η Ανάσταση του Κυρίου.
– Ο Εβραϊκός λαός, λοιπόν, είχε την αληθινή θρησκεία διότι, αυτή η θρησκεία, δεν ήταν δημιούργημα ανθρώπων, αλλά αποκάλυψη του Θεού. Ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Δαυίδ, ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Ιεζεκιήλ και πλείστα όσα άλλα πρόσωπα του Εβραϊκού έθνους ήσαν Προφήτες, απεσταλμένοι του Θεού να δηλώσουν το θέλημά Του. Όπου στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται λόγος για τον Θεό <<Γιαχβέ>> δεν είναι άλλος από τον Τριαδικό Θεό. Ο ίδιος Θεός αποκαλύπτεται και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Πως μπορούμε, λοιπόν, να αμφισβητήσουμε την Παλαιά Διαθήκη; Μόνο και μόνο επειδή ο Θεός αποκάλυψε τον Νόμο σε έναν λαό διαφορετικό από τον δικό μας; Αυτό κι αν είναι δείγμα ρατσισμού αλλά –κυρίως– βλασφημίας κατά του Θεού. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος εκ του Εβραϊκού λαού διότι εκείνος ο λαός είχε ασπαστεί την αληθινή θρησκεία (σημειωτέον ότι ήταν και η μόνη θρησκεία που δεν ήταν πολυθεϊστική). Τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης και ιδιαίτερα οι Προφητείες έχουν επί το πλείστον μέχρι σήμερα εκπληρωθεί και αυτό αποτελεί και μιάν απόδειξη (πέραν των άλλων που υπάρχουν) ότι θα εκπληρωθούν και οι υπόλοιπες στο μέλλον, σύμφωνα με το σχέδιο της σωτηριώδους οικονομίας του Θεού. Ποιος, λοιπόν, τολμά να αμφισβητήσει την Παλαιά Διαθήκη και να γίνει βασιλικότερος του Βασιλέως Χριστού; Το να απορρίπτουν οι super- Έλληνες την Παλαιά Διαθήκη και να δέχονται μόνο την Καινή είναι και παράλογο και βλάσφημο. Άλλωστε και η Καινή και η Παλαιά γράφτηκε επί το πλείστον από Εβραίους.
– Η χριστιανική θρησκεία, η Εκκλησία μας, η Ορθοδοξία, έχει, ασφαλώς, στενότατη σχέση με την Εβραϊκή θρησκεία. Διότι και ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός στηρίζονται στη θεία αποκάλυψη, και Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Αλλά εδώ πρέπει να τονίσουμε κάτι βασικό και σημαντικό: Ο Ιουδαϊσμός, άλλοτε (προ Χριστού) αληθινή θρησκεία, αφότου οι Ιουδαίοι απέρριψαν τον Ιησού ως Μεσσία και Θεό, έπαυσε να είναι η αληθινή θρησκεία.
– Ο ισχυρισμός ότι ο Χριστός δεν είναι Εβραίος είναι γελοίος. Ως άνθρωπος ο Χριστός είναι απόγονος του Αβραάμ και του Δαυίδ, ανδρών Εβραίων (Ματθ. Α΄, 1). Κατά τον Απόστολο Παύλο <<πρόδηλον ότι εξ Ιούδα ανατέταλκεν ο Κύριος ημών>> (Εβρ. Ζ΄, 14). Όπως προανέφερα, ο Χριστός προήλθε εκ του Εβραϊκού (ή Ισραηλιτικού ή Ιουδαϊκού) λαού διότι εκείνο το Έθνος τότε είχε την αληθινή θρησκεία και λάτρευε τον αληθινό Θεό (Ιωάν. Δ΄, 22).
-Ο Χριστός έχει πληρότητα και αυτάρκεια. Είναι αληθινός και αιώνιος. Αποκάλυψε δε όλα όσα είναι απαραίτητα για τη σωτηρία των ανθρώπων. Η θεωρία ότι, ο Χριστιανισμός έλαβε στοιχεία από τον Ελληνισμό, με ουσιαστικό περιεχόμενο, δεν είναι αληθής. Ο Χριστιανισμός είναι διδασκαλία του Θεού. Ο Θεός δεν λαμβάνει από ανθρώπους, ο άνθρωπος λαμβάνει από τον Θεό. <<Εκ του πληρώματος αυτού ημείς πάντες ελάβομεν>> (Ιωαν. Α΄, 16). Η σχέση του Χριστιανισμού προς τον Ελληνισμό δεν είναι ουσιαστική αλλά μορφολογική. Έλαβε από τον Ελληνισμό την γλώσσα, την πλουσιότερη, εκφραστικότερη και ωραιότερη γλώσσα του κόσμου, για να εκφράσει τον λόγο του Θεού. Αλλά και η γλώσσα είναι δώρο του Θεού.
– Η Ορθοδοξία είναι η μοναδική αληθινή Θρησκεία, η όντως Εκκλησία. Υπάρχουν μυριάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Εάν αρχίσω να απαριθμώ δεν θα με φτάσουν δέκα σελίδες, μήκους όσο το παρόν σημείωμα η καθεμιά. Όλα τα υπόλοιπα, θεωρίες και δήθεν ΄΄εκκλησίες΄΄ είναι σχίσματα ή αιρέσεις. Όποιος θέλει ας ξεκινήσουμε δημόσιο ή κατ΄ ιδίαν διάλογο να του εξηγήσω του λόγου το αληθές, το πώς και το γιατί. Ένα μόνον να σκεφτεί κάποιος, ότι η Εκκλησία μας, και τότε (<<τω καιρώ εκείνω>>) αλλά και σήμερα και θαυματουργεί καθημερινά αλλά και σώζει καθημερινά. Υπάρχουν αναρίθμητα θαύματα του Χριστού. Κι όσα ο λαός θεωρεί μεγάλα κι όσα θεωρεί μικρά. Γίνονται καθημερινά. Άλλα καταλαβαίνουμε κι άλλα όχι. Διαπίστωσα κι εγώ, προσωπικά, ότι όντως γίνονται θαύματα. Και το ομολογώ. Οφείλουμε και για τούτο, όπως και για τόσα άλλα, γνωστά και άγνωστα σε εμάς, δοξολογία στον Πανάγαθο και Παντοδύναμο Θεό διότι, με τις υπερβάσεις των φυσικών νόμων, αποδεικνύει την θεότητα, παντοδυναμία και μεγαλοσύνη Του.
– Ο Θεός είναι υπεράνω εθνών, κρατών, κάθε γένους ανθρώπων. Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι, εποίησε <<παν γένος ανθρώπων εξ ενός αίματος>> (Πραξ. ΙΖ΄, 26), ο Θεός. Δημιούργησε ο Θεός όλους τους ανθρώπους από την ίδια φύση, από το ίδιο αίμα. Έθεσε δε και όρια για να μπορούν να ζουν με δικαιοσύνη και αρμονία έναντι των συνανθρώπων τους. <<Ορίσας κατά τους προστεταγμένους καιρούς και τας οροθεσίας της κατοικίας αυτών>> (Πραξ. ΙΖ΄, 27). Στο σημείο αυτό μπορεί, άλλοτε, να γίνει μια μεγάλη κουβέντα διότι, ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι ρατσιστής. Πρέπει να βοηθάει κάθε συνάνθρωπό του, από όποιο κράτος κι αν κατάγεται, όποια θρησκεία και αν ασπάζεται, όποιο χρώμα κι αν έχει το σώμα του. Όμως, για να υπάρξει δικαιοσύνη και αρμονία στην οικουμένη πρέπει να εφαρμόζεται και να τηρείται ο Νόμος του Θεού, ο λόγος του Ευαγγελίου. Και επειδή κάποιοι λαοί, φυλές, γένη, δεν ασπάζονται μέχρι σήμερα τον λόγο του Ευαγγελίου (και ίσχυε τούτο και κατά την Παλαιά Διαθήκη, προ Χριστού), δηλαδή τον αληθινό λόγο του Θεού, για τούτο και αναφέρει η Αγία Γραφή ότι ο Θεός έδωσε και οροθεσίες, δηλαδή προσδιόρισε τον τόπο καθενός ώστε να αποτελεί τη βάση του και να μην δημιουργείται κοινωνική αναστάτωση και νόθευση των παραδόσεων που σχετίζονται με την αλήθεια του Ευαγγελίου. Όπως, επίσης, και για να μην ζητά κάθε άνθρωπος τα του συνανθρώπου του, αυτό ήταν και βασική Εντολή, μια δε από τις Δέκα (<<ουκ επιθυμήσεις όσα τω πλησίον σου εστίν>>). Βλέπετε πόσες κοινωνικές εκρήξεις εμφανίζονται και σήμερα, ιδιαίτερα στα κράτη εκ των οποίων προέρχονται οι μετανάστες. Εάν αυτοί εδώ υπερπληθυνθούν τι θα γίνει στο μέλλον; Φαντάστηκε ποτέ κανείς; Πρέπει, λοιπόν, να τονίζεται προς εθνικιστές, ρατσιστές, κλπ. ότι οφείλουν να βοηθούν κάθε συνάνθρωπό τους. Όμως και από την άλλη πρέπει να γνωρίζουν και οι ψευτοπροοδευτικοί, κλπ. αριστερομπουρδολόγοι ότι, απερίσκεπτα, δεν πρέπει να λένε <<μεταξύ των λαών δεν υπάρχουν σύνορα>> και τα τοιαύτα. Γιατί αν αυτά μπορούν και τα λένε, δεν τα λένε επειδή υπάρχει εδώ δημοκρατία, όχι. Μπορούν και τα λένε διότι εδώ υπάρχει Ορθοδοξία. Ας επιχειρήσουν να τα πουν σε Τουρκία, Αλβανία, Μέση Ανατολή, Ινδία, Βραζιλία, Αφρική και αλλού να δούμε η δημοκρατία τους εκεί πόσο θα αντέξει. Ακόμη και σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη δεν τολμούν να τα πουν, σ΄ εκείνα που έχουν ασπαστεί τις επαχθέστερες μορφές του αστοχριστιανισμού, την Ουνία, τον προτεσταντισμό και τον παπισμό. Μόνο όπου τηρείται ο πραγματικός λόγος του Θεού, ο λόγος της Ορθοδοξίας, υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη και ειλικρινής ελευθερία, δηλαδή απαλλαγή από τα πάθη της φθοράς, της ανισότητας, της αδικίας.
Σε όλα τούτα, πρέπει να προσθέσουμε δυο λόγια και για κάποιους οι οποίοι νομίζουν ότι ο χώρος των Ιερών Ναών είναι κατάλληλος για να ξεδιπλώσουν όλο τον ρητορικό τους οίστρο περί φιλοπατρίας… Βέβαια, οι άνθρωποι αυτοί (Κληρικοί και λαϊκοί) το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποσπούν τους πιστούς (μάλιστα εν ώρα λατρείας) από την προσήλωση και προσευχή τους στον Θεό και να υποτιμούν–κατ΄ουσίαν– το Μυστήριο που τελείται, διότι εντός των Ιερών Ναών μόνος Κυρίος είναι ο Χριστός και καμία χώρα, κράτος ή επίγεια πατρίδα δεν είναι υπεράνω Αυτού. Η πατρίδα θα αναφερθεί και θα τιμηθεί δεόντως, αλλά όχι εν ώρα λατρείας και μάλιστα εν ώρα τελέσεως Μυστηρίου.
Έτσι:
-Τα εθνικά κηρύγματα είναι ενισχυτικά για το φρόνημα του λαού και πρέπει να γίνονται, αλλά όχι εντός των Ιερών Ναών και εν ώρα θείας λατρείας. Κατ΄ εξαίρεση, εθνικό κήρυγμα πραγματοποιείται μόνο κατά την τέλεση Δοξολογίας ή επιμνημόσυνης δέησης στο πλαίσιο εθνικοθρησκευτικής εορτής. Ο Ιερός Ναός και τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας (κατεξοχήν δε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας) ενώνουν ολόκληρο τον λαό, το ανθρώπινο γένος, ανεξαρτήτως φυλής, αρκεί να ασπάζεται την πίστη μας και το Ορθόδοξο δόγμα. Μέσα στον Ναό δεν γίνονται φυλετικές διακρίσεις, για αυτό και εντός αυτού αντενδείκνυται το εθνικό κήρυγμα. Όπως και οι εθνικοί ύμνοι εντός Ναού. Εθνικός ύμνος μας είναι το Σύμβολο της πίστεώς μας (Πιστεύω). Εθνικοί ύμνοι επιτρέπονται στο προαύλιο του Ναού και στο πλαίσιο εθνικοθρησκευτικής εορτής, όχι εν ώρα λατρείας, μάλιστα Δεσποτικής εορτής. Κανένα έθνος και καμιά πατρίδα δεν είναι πάνω από τον Χριστό και την Ορθοδοξία, υπέρ των οποίων αφιερώνονται οι Ιεροί Ναοί και οι οποίοι καθίστανται χώροι λατρείας κατά τον εγκαινιασμό τους. Αγάπη, σεβασμός και τιμή στην πατρίδα, ναι. Θυσία για την παρτίδα, ναι. Όχι όμως λατρεία. Η λατρεία ανήκει στον Θεό και μόνο. Η λατρεία στην πατρίδα είναι ειδωλολατρία. <<Τα πάντα και εν πάσι Χριστός>>. Ουδέποτε ενθυμούμαι Μητροπολίτη ή Ιερέα (ακόμη κι εκείνους που προήλθαν από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων ή το Σώμα των Στρατιωτικών Ιερέων) να αναφωνεί τον Εθνικό Ύμνο εντός Ιερού Ναού. Κάθε πράγμα στην ώρα και στον τόπο του, όχι όπου λάχει, για να ικανοποιήσουν κάποιοι τα δικά τους εσώψυχα… !!!
-Προκαλεί αλγεινή εντύπωση να βλέπουμε τεράστιες σημαίες και λάβαρα εντός των Ιερών Ναών (ιδιαίτερα όταν δεν πανηγυρίζουν κατά τις ημέρες εθνικοθρησκευτικών εορτών, π.χ. 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου, 11η Νοεμβρίου, όπου θα δικαιολογείτο ένας τέτοιος στολισμός). Εξωτερικά του Ναού, ορθώς και καλώς, αλλά εσωτερικά γιατί; Άραγε, εάν ερχόταν επί γης ο Χριστός σήμερα και έβλεπε μέσα στον χώρο λατρείας του Θεού θυρεούς, βυζαντινούς αετούς, υπερμεγέθεις σημαίες, κλπ., τι θα έλεγε; Μήπως θα επαναλάμβανε το <<απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ>>; Τι δουλεία έχει ο Καίσαρας στον Ναό; Πολύ φοβούμαι ότι, το μαστίγιό Του θα βρισκόταν ανά χείρας Του ! Πρόσφατα, εισήλθα σε Ιερό Ναό και οι κρεμάμενοι θυρεοί επάνω στα κεντρικά μανάλια έμπροσθεν του Ιερού τέμπλου (κεντρικού εικονοστασίου) έκρυπταν τις Εικόνες του τέμπλου (δηλαδή δεν φαινόταν ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι, αλλά δέσποζαν ο βυζαντινός θυρεός και η σημαία…) !!! Έχουν όλα αυτά καμία σχέση με τον Χριστό και την Ορθοδοξία; Τι σχέση έχουν με τη λατρεία του Θεού, μάλιστα εντός του Μυστηρίου της Θείας Λειτουργίας, όπου το κοινό Ποτήριο ενώνει κάθε πιστό, ανεξαρτήτως φυλής και εθνικότητας, με μόνο συνδετήριο κρίκο της πίστης στον αληθινό Θεό και Σωτήρα μας, στην Ορθόδοξη αληθινή πίστη; Σε άλλο, πάλι, Ναό οι κίονες της Ωραίας Πύλης (που συμβολίζει την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού) κρύφτηκαν από δυο τεράστιους θυρεούς από Ελληνικές σημαίες. Μα, καλά, στη Βασιλεία του Θεού θα μπούμε με την πρεσβεία και αγάπη προς τον Θεό και όσα Εκείνος προστάζει και χαρίζει ή από την αγάπη κάθε ανθρώπου στην ιδιαίτερη πατρίδα του; Νομίζω ότι, κάποιοι, μέσα τους παλεύουν ακόμη να ξεχωρίσουν τα απολύτως ευδιάκριτα και σαφή !
Συμπέρασμα: Λατρεύουμε τον Χριστό ως Θεό, αγαπούμε και τιμούμε την πατρίδα μας, Ελλάδα, ιδιαιτέρως, ευχαριστούμε τον Χριστό που την ανέδειξε και δια λόγων (Ιωαν. ΙΒ΄, 20-23), αλλά και δια έργων (πηγή και καρδιά της Ορθοδοξίας, από την οποία αντλούν όλα τα υπόλοιπα έθνη τα σωτήρια ρήματα της Εκκλησίας μας) και ελπίζουμε και προσευχόμαστε να την αναδείξει και στο μέλλον. Ακρότητες, εθνικές κορώνες και φανφάρες εντός των Ναών, στο όνομα οποιουδήποτε επετειακού εθνικού εορτασμού, δεν δικαιολογούνται και πρέπει να αποφεύγονται. Αμήν, γένοιτο Κύριε !
