Γράφει ο Κώστας Κυδώνης:
Το φως της δημοσιότητας αντίκρισε η πιο πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis, κατά την οποία παρουσιάστηκε η μέγιστη φθορά της κυβέρνησης που δημιουργήθηκε με το πέρασμα της πενταετίας, μετρώντας αναλυτικά μήνα προς μήνα την κατηφόρα της.
Παρατηρώντας και εκτιμώντας τα ποσοστά ψήφων που έχουν λάβει τα υπάρχοντα κόμματα της Βουλής, παρατηρήθηκε ότι η Νέα Δημοκρατία, έχασε 5,1 μονάδες σε διάστημα μόλις ενός μήνα, ενώ, αναφορικά με τα ποιοτικά στοιχεία στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, παρατηρήθηκε «αλλοίωση», καθώς ως τώρα δέσποζε με ανθεκτικότητα έναντι σε κάθε πολιτικό και κυβερνητικό κώλυμα.
Σε υστέρηση ανέκυψαν και οι θετικές αξιολογήσεις που τον χαρακτήριζαν ως ικανό ηγέτη της χώρας ή ως «πλοηγό» μεταξύ των φουρτουνών και «προστάτη» της ελληνικής ακεραιότητας. Κατά πλειοψηφία, παράδοξο αποτελεί το γεγονός ότι σε ψήφισμα για το ποιος θα μπορούσε να καταστεί κατάλληλος στη διακυβέρνηση, ανήλθε ο «κανένας», γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν υφίσταται πολιτικό πρόσωπο που μπορεί να διορθώσει όλα τα σφάλματα που έχουν διαπραχθεί. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν υπάρχει και κάποιος ικανός αντίπαλος ώστε να συγκεντρωθεί η ελπίδα στην «εικόνα» του, και να αναλάβει αυτός τη σκυτάλη έπειτα από επιλογή της κοινωνίας.
Είναι γεγονός πράγματι ότι εντός των πέντε ετών θητείας του Πρωθυπουργού, η χώρα έχει βιώσει ιστορικά γεγονότα που όχι μόνο την έχουν «ταλαιπωρήσει», αλλά μονίμως της κόβουν την ανάσα και από λίγο. Η αναφορά θίγει τα ζητήματα της πανδημίας, της δολιοφθοράς και της ακρίβειας, της κοινωνικής βίας που ασκείται μεταξύ των μελών της, την συγκάλυψη και την αθώωση δολοφόνων για τις ψυχές που έφυγαν αναίτια, την υποβάθμιση του μηνιαίου εισοδήματος, την αδιαφορία των φορέων προστασίας και την απαξίωση στον τομέα της παιδείας, κι άλλα πολλά που δεν έχουν τέλος.
Διατηρώντας αυτή την απορία για την τωρινή αντίδραση του ελληνικού λαού, συνειδητά μπορεί κανείς να παρατηρήσει την λήψη αποφάσεων που ανέρχεται η μια μετά την άλλη, βαίνοντας ενάντια στις πεποιθήσεις του, ενώ όλα αυτά τα χρόνια έστω και ψευδώς και υποτυπωδώς, φαινόταν πως η κυβέρνηση στηρίζει τον πόνο του κόσμου. H κυβέρνηση πλέον έχει λάβει κατηφορικό δρόμο και συγκρούεται με το αίσθημα συνείδησης και ευθύνης. Τα λάθη δεν συγχωρούνται, και τα σφάλματα δεν ξεχνιούνται.
