ΠΑΡΑΚΜΗ
΄Ανοιξα τα παραθυρόφυλλα στο χειμωνιάτικο πρωινό.
Ένα τσουχτερό ξεροβόρι άρχισε να με διαπερνά.
Ο άνεμος μανιασμένος τσάκιζε με λύσσα τα κλαδιά των δέντρων.
Ο ουρανός ήταν μουντός,θαρρείς λεκιασμένος.
Ο μακρινός ορίζοντας ήταν βουτηγμένος στο αίμα.
Αίμα πηχτό,μαβί,αίμα ανθρώπων.
Ξάφνου μια πόλη τεράστια απλώθηκε μπροστά μου,
κυκλωμένη απο τείχη ψηλά και απροσπέλαστα.
Οι άνθρωποι ήταν φυλακισμένοι εκεί.
Είδα με τρόμο πολλούς απ΄αυτούς να προσπαθούν
να σκαρφαλώσουν απεγνωσμένα τα ουράνια τείχη.
Άλλοι έπεφταν στο βάραθρο,ενώ τους περισσότερους
τους εκτελούσαν οι φρουροί.
Μια αποκρουστική μουσική τους τρυπούσε αδυσώπητα τ΄αυτιά.
Φορούσαν ρούχα ελεεινά και βρώμικα.
Σχολεία δεν υπήρχαν,ούτε εκκλησίες.
Οι άνθρωποι ήσαν αμαθείς και βάναυσοι.
Πολλοί απ΄αυτούς σέρνονταν αλυσοδεμένοι απο τους
δεσμοφύλακες τους.
Άλλοι δούλευαν ασταμάτητα σε καταναγκαστικά έργα.
Ικέτευαν έλεος.
Οι δρόμοι ήταν στενοί και δύσβατοι,ενώ χαμόσπιτα υπήρχαν παντού.
Η φτώχεια και η ανέχεια ήσαν απλωμένες παντού.
Στην άλλη πλευρά της πόλης υπήρχαν τεράστιοι φωτεινοί λεωφόροι,με κτίρια πανύψηλα και μεγάλα πολυκαταστήματα,
γεμάτα κόσμο να ψωνίζουν διαρκώς.
Μια γιγαντοοθόνη υπήρχε σε κάθε πλατεία εκπέμποντας
μονίμως διαφημιστικά μηνύματα.
Οι άνθρωποι αυτοί είχαν εθιστεί στην κατανάλωση
και το σκληρό χρήμα.
Τα ρούχα τους ήταν πανάκριβα,πολύχρωμα και παράταιρα.
Τα σπίτια τους είχαν όλες τις ανέσεις,ενώ τα αυτοκίνητα τους
ήταν γρήγορα και πολυτελή.
Λάτρευαν τα υλικά αγαθά και τη χλιδή.
Στα σχολεία τους μάθαιναν την αξία και την δύναμη
του χρήματος και τους παρείχαν τεχνογνωσία και εξειδίκευση.
Ο πλούτος και η ευημερία ήταν εμφανείς παντού.
Οι οικογένειες τους ήταν αυστηρά συντηρητικές και καθωσπρέπει.
Η μουσική που ακουγόταν από τα μεγάφωνα ήταν απαλή,
σχεδόν υποτονική,που αν την άκουγες για πολλή ώρα
σε έπιανε λήθαργος.
Ένα τεράστιο τέρας απαίσιο και σιχαμερό,καθόταν σε ένα
διαμαντοστολισμένο θρόνο στο κέντρο της πόλης.
Το ονόμαζαν:Παρακμή.
Το λάτρευαν κάθε Κυριακή σε εκκλησίες πνιγμένες
στα χρυσαφικά΄΄.
Άξαφνα η πόλη χάθηκε απο τα μάτια μου.
Ένα πουλάκι ήρθε και μου ψιθύρισε απαλά.
΄΄Ω! Καλέ μου,δεν υπάρχει ελπίδα γι΄αυτούς τους ανθρώπους΄΄.
Έκλεισα τα παραθυρόφυλλα και έμεινα ερμητικά κλεισμένος
στη Σιωπή μου.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΠΟΥΛΟΣ.
Ποιητής
……………………………………………..
Διαχρονικό και αλληγορικό το ποίημα του ποιητή και συγγραφέα Κώστα Γραμματικόπουλου το οποίο και φιλοξενεί με χαρά η στήλη της ποίησης. Μία και μοναδική –μέχρι τώρα- η ποιητική συλλογή του λόγιου Κ.Γ., με τίτλο ‘Νεκρό Φιλί’/εκδόσεις ‘Βακχικόν/2015 από όπου κα το ‘Παρακμή’ άκρως αντιπροσωπευτικό της εποχής μας ποίημα.
Αρχές του Δεκεμβρίου ο συγγραφέας και ποιητής θα παρουσιάσει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο: ‘Οι Τρείς Ευχές’ και εύχομαι να μου δοθεί η δυνατότητα της βιβλιοκρισίας του.
Ευχαριστώ τον Κώστα Γραμματικόπουλο για την συμμετοχή του στην δημοφιλή στήλη μας ‘ΠΟΙΗΣΗ’.
Επιμέλεια στήλης
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.
