Επειδή , παρά την επί διετίας καθημερινή τηλεοπτική παρουσία δεκάδων αναλυτών περί τα ελληνο- τουρκικά, οι πολίτες δεν έχουν ακούσει βασικές αλήθειες , προφανώς διότι οι εκλεκτοί διεθνολόγοι θεωρούν πως οφείλουν να ομιλούν εντός των πλαισίων ενός ορθού εθνικού- δυτικού λόγου, δημιουργώντας όμως ψευδαισθήσεις, μονομέρειες και εφησυχασμό, ας μου επιτρέψουν οι αναγνώστες του Μιλιτέρ, να φωτίσω την μαύρη πλευρά του φεγγαριού …
Λέγοντας, ό, τι δεν λένε…
(Όχι όλοι – αλλά οι περισσότεροι…).
Λοιπόν:
Δεν λένε ότι:-
-Το κυπριακό ζήτημα δεν είναι μόνο θέμα «εισβολής και κατοχής», αλλά και ζήτημα διαπραγματεύσεων με στόχο μια «διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία», όπως έχει συμφωνηθεί σε συναντήσεις κορυφής των δύο κοινοτήτων από το 1977, με δέσμευση επί της αρχής ενός διαχωρισμού ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων σε δύο ζώνες – άρα μια light θεσμική «διαίρεση»…
Ο ΟΗΕ δεν έχει επικρίνει τις επτά παράνομες ένοπλες τουρκικές γεωτρήσεις του Θαλάσσιου Αττίλα , διότι οι ηγέτες των δυο κοινοτήτων έχουν συμφωνήσει, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, πως η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της Κύπρου θα είναι αρμοδιότητα της μελλοντικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, κάτι που ακόμη δεν φαίνεται στο ορίζοντα, γι αυτό και ο γενικός γραμματέας ζητάει τη συγκρότηση μιας κοινής στρατιωτικής επιτροπής προς αποφυγή στρατιωτικής κλιμάκωσης.
Οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν την νομική πληρότητα της κυπριακής οικονομικής ζώνης, καθώς ήδη από την ανακοίνωση του Στέητ Ντηπάρτμεντ ,μετά την εισβολή του γεωτρύπανου «Φατίχ» στις 3 Μαίου 2019 και στο εξής, χρησιμοποιούν τον όρο «διεκδικούμενη» (“claimed” ) ΑΟΖ από την κυπριακή Δημοκρατία.
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν έχει αποδώσει πλήρη δικαιοδοσία σε ΑΟΖ στις περιπτώσεις εκδίκασης υποθέσεων που έχουν ορισμένες βασικές ομοιότητες με το Καστελόριζο ( Μέση γραμμή Μάλτας- Λιβύης υπέρ της δεύτερης και Γαλλία- Καναδάς απόδοση περιορισμένης υφαλοκρηπίδας- ΑΟΖ των γαλλικών νησιών Σεν Πιερ – Μικελόν).
Στο Διεθνές Δίκαιο δεν υπάρχει «δυνητική κυριαρχία» προς υπεράσπιση και μάλιστα με …ναυτικό τείχος , αφού στην περίπτωση του ερευνητικού «Χόρα», που πραγματοποίησε επί ένα μήνα έρευνες το καλοκαίρι του 1976 επί της βασίμως θεωρούμενης ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο βόρειο Αιγαίο, αλλά μη οριοθετημένης, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης απέρριψε το ελληνικό αίτημα για λήψη περιοριστικών μέτρων κατά του πλοίου, αποδεχόμενο τον τουρκικό ισχυρισμό ότι δεν υπήρξε «ανεπανόρθωτη ζημιά» και με δεδομένο ότι η περιοχή δεν είχε οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα με συμφωνία των δύο κρατών.
Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει διατάξεις που μας ευνοούν, όπως π.χ, το δικαίωμα 12 μιλίων στα χωρικά ύδατα και ΑΟΖ μέχρι 200 μίλια, όμως έχει και διατάξεις που ευνοούν την Τουρκία, όπως είναι η παραπομπή στο άρθρο 38 του καταστατικού του Δικαστηρίου της Χάγης, που σε περίπτωσης μη συμφωνίας δύο κρατών με παρακείμενες ή αντικείμενες ακτές , ορίζει ως κριτήριο εκδίκασης- εκτός από τις διεθνείς συμβάσεις – και την ευθυδικία με σκοπό «ένα δίκαιο αποτέλεσμα», βάσει της αναλογικότητας γεωγραφικής υπόστασης, έκτασης ακτών , πληθυσμού και άλλων εξονομικών κριτηρίων.
Το άρθρο 42 παράγραφος 7 της Συνθήκης της Λισαβόνας, που προνοεί τη στρατιωτική συνδρομή της Ένωσης όταν ένα κράτος- μέλος υφίσταται ένοπλη επίθεση, παρά την κατηγορηματικότητα της διατύπωσης , δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, όπως δήλωσε το 2018 η Επίτροπος Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας Φεντερίκα Μογκερίνι, απαντώντας στην κύπρια Ευρωβουλευτή Ελένη Θεοχάρους, σημειώνοντας εγγράφως ότι επαφίεται στο κάθε κράτος- μέλος να ανταποκριθεί στο αίτημα και ότι δεν υπάρχει η ανάλογη δεσμευτική υποχρέωση συλλογικής απάντησης, όπως στο άρθρο 5 του ΝΑΤΟ.
Η Γαλλία , κατά τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις για την πώληση δύο φρεγατών έναντι 3 δις ευρώ, δεν είχε συμφωνήσει σε ρητή αμυντική συνδρομή προς υπεράσπιση της ελληνικής κυριαρχίας έναντι τουρκικής επίθεσης, αλλά περιοριζόταν σε μια γενική αναφορά- διακήρυξη παροχής στήριξης και αλληλεγγύης, που πόρρω απείχε από την ελληνική απαίτηση δέσμευσης ένοπλης συστράτευσης, όπως είχε διατυπωθεί στο ελληνικό προσχέδιο που έμεινε στον αέρα.
Οι ΗΠΑ και η Ελλάδα, βάσει του Προοιμίου της αμυντικής συμφωνίας που επεκτάθηκε – ψηφίσθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2020, παραμένουν δεσμευμένες στην «σταθερή απόφασή τους να περιφρουρούν και να προστατεύουν αμοιβαίως την ασφάλεια, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα των αντιστοίχων χωρών τους κατά ενεργειών οι οποίες απειλούν την ειρήνη , περιλαμβανομένης της ένοπλης επίθεσης ή της απειλής επίθεσης και επιβεβαιώνουν την απόφασή τους να αντιταχθούν ενεργά και ανεπιφύλακτα σε κάθε απόπειρα ή ενέργεια και τη δέσμευσή τους να καταβάλλουν τις κατάλληλες μείζονες προσπάθειες για να αποτρέψουν τέτοια πορεία δράσης». Διατύπωση που, παρά την δαιδαλώδη αμφισημία της, ναι μεν μας δίνει το δικαίωμα να ζητήσουμε την παρέμβαση της Ουάσινγκτον να αποτρέψει έναν Αττίλα στο Αιγαίο ή στο Καστελόριζο, αλλά δεν μας καλύπτει στο να καλέσουμε τις ΗΠΑ να υπερασπίσουν τα προσδιορισμένα σύνορά μας και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, αν μάλιστα λάβουμε υπόψιν την πρόσφατη δήλωση του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ προς το Κογκρέσο, ότι δεν αναγνωρίζει τα εναέρια σύνορά μας μεταξύ 6 έως 10 μιλίων, δεν αναγνωρίζει τα θαλάσσια σύνορά μας με την Τουρκία μεταξύ ελληνικών νησιών και τουρκικών ακτών όπου η απόσταση είναι μικρότερη από 12 μίλια και δεν αναγνωρίζει ως παράνομες τις υπερπτήσεις στα νησιά μας. Η επίκληση του προοιμίου ενέχει κόστος , αν λάβουμε υπόψιν το μοντέλο της παρέμβασης του …Δημοκρατικού Κλίντον στην κρίση των Ιμίων το 1996: Τότε, πράγματι, απέτρεψε τον ελληνο- τουρκικό πόλεμο , αλλά στο τέλος της αποκλιμάκωσης η Ελλάδα βρέθηκε με κενό κυριαρχίας όχι μόνο στις δύο ελληνικότατες νησίδες, αλλά και σε απροσδιόριστο αριθμό νησίδων καθ΄όλο στο Αιγαίο, με τον εκπρόσωπο του Στέητ Ντηπάρτμεντ Νίκολας Μπερνς , στέλεχος σήμερα του Μπάϊντεν, να δηλώνει: « Για το θέμα Ίμια-Καρντάκ δεν αναγνωρίζουμε ελληνική ή τουρκική κυριαρχία και θα θέλαμε οι δύο κυβερνήσεις να συνεργασθούν για αυτό το θέμα με αμοιβαία αποδεκτό και ικανοποιητικό τρόπο. Μπορεί να είναι και μερικά άλλα νησιά ή μικρές νησίδες επί των οποίων έχουμε παρόμοια θέση . Δεν έχω τη λίστα, αλλά θα το ερευνήσω…».
Ενώ η Ουάσινγκτον δεν αναγνωρίζει ελληνικά σύνορα έναντι της Τουρκίας, η αρχή αμοιβαιότητας της αμυντικής συμφωνίας υποχρεώνει την Ελλάδα να σπεύσει προς… υπεράσπιση των ΗΠΑ Πολιτειών, όταν αυτές απειλούνται, όπως άλλωστε με συνέπεια έπραξε ως χώρα του ΝΑΤΟ, συμμετέχοντας με τη Βάση της Σούδας – και όχι μόνο – στους αμερικανικής εμπνεύσεως πολέμους, χωρίς ρητή απόφαση του ΟΗΕ κατά τα άρθρα 47 και 48, που προβλέπουν τη συγκρότηση Στρατιωτικού Επιτελείου από τους αρχηγούς των επιτελείων των μονίμων μελών Συμβουλίου Ασφαλείας . Αντιθέτως , οι αιματηροί πόλεμοι διεξήχθησαν με το καπέλο του Προέδρου των ΗΠΑ ως αρχηγού των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και των συμμαχικών δυνάμεων: Πόλεμος κατά του Αφγανιστάν το 2001, πόλεμος κατά του Ιράκ το 2003, πόλεμος κατά της Λιβύης το 2011 και πόλεμος κατά του Ισλαμικού Κράτους το 2014- 2020.
Μπορεί να ήσαν πόλεμοι μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, προς υπεράσπιση των δυτικών αξιών, όμως υπονόμευσαν τις αξίες της Δύσης, με ανελέητους βομβαρδισμούς επί δικαίων και αδίκων, θεριεύοντας τον κανιβαλιστικό τζιχανισμό από το Αφγανιστάν έως τη Λιβύη και προκαλώντας το κύμα προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου, με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση των ελληνικών συνόρων στο μέτωπο Έβρος- Αιγαίο.
Ο Μακρόν, παρά τη σθεναρή διακήρυξη υπεράσπιση της «ευρωπαϊκής κυριαρχίας» έναντι της τουρκική επιθετικότητας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν έχει υπερασπισθεί μέχρι τώρα, τα δικαιώματα της γαλλικής TOTAL στα κυπριακή θαλάσσια οικόπεδα 6, 7, 8, όπου ο Ερντογάν έχει πραγματοποιήσει γεωτρήσεις…
Δεν λένε ότι:
Ο νικητής Πρόεδρος Τζο Μπάϊντεν, ως γερουσιαστής ήταν φανατικός υπερασπιστής των αμερικανο- ΝΑΤΟ ϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία το 1998 , του πολέμου κατά του Αφγανιστάν το 2001 και του πολέμου κατά του Ιράκ το 2003. Ως αντιπρόεδρος του Ομπάμα συμμετείχε στις ευθύνες του πολέμου κατά της Λιβύης το 2011, στην υποκίνηση των κινητοποιήσεων ναζιστών για την πτώση της φιλορωσικής κυβέρνησης στην Ουκρανία και της ένοπλής εξέγερσης στο Ντονέτς το 2014 και του πολέμου κατά του Ισλαμικού Κράτους το 2014- 2016, χωρίς στρατιωτική αρμοδιότητα του ΟΗΕ, ωσαύτως. Χαρακτηριστικό του… Δημοκρατικού βομβαρδισμού , είναι ότι, σύμφωνα με στοιχεία από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ, που είναι το ημιεπίσημο think tank του Στέητ Ντηπάρτμεντ, στην διάρκεια της τελευταίας θητείας του δίδυμου Ομπάμα- Μπάϊντεν στο Λευκό Οίκο το 2016, τα αμερικανικά ντρόουνς έριξαν 26.000 βόμβες (5.000 περισσότερες σε σχέση με το προηγούμενο έτος ! ). Οι φονικότατες βόμβες έπληξαν την αχανή περιοχή από το Αφγανιστάν έως τη Σομαλία και από τη Σομαλία έως τη Λιβύη, στοχεύοντας μεν τζιχαντιστές ,αλλά προκαλώντας 4.500 νεκρούς. Μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά… Των οποίων γονείς , αδέλφια , φίλοι και συγγενείς , θα επιλέξουν να εκδικηθούν, με τον αιμοβόρο τρόπο της φαλτσέτας, χτυπώντας αθώους ευρωπαίους στα καφέ και στις πλατείες και στους δρόμους της Δύσης… Διαιωνίζοντας τον κύκλο του αίματος…
Το είπα , θα το ξαναπώ και θα το λέω συνεχώς:
«Με τη Δύση είμαστε!..
Αλλά όχι με την Άγρια Δύση!».
Κώστας Μαρδάς. Δημοσιογράφος.
(Από Militaire News 13/11/2020).
