Μετά από μία σειρά ποιητικών συλλογών οι περισσότερες των οποίων βραβευμένες στην Ελλάδα και το εξωτερικό ο Χρίστος Μπελλές μας παραδίδει ακόμη μία συλλογή υψηλής αισθητικής, την ποιητική συλλογή: «Διοτίμα’.
Έχοντας διαβάσει προηγούμενες συλλογές του ποιητή ίσως περιμένατε να μιλήσω συγκριτικά με εκείνες ,να εκφέρω γνώμη αν υπήρξε πρόοδος- σκαλοπάτι ανόδου κλπ, τα συνήθη δηλαδή που διαβάζουμε στις κριτικές, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί γιατί ο ποιητής μας ‘μπήκε’ δυναμικά και ώριμα εξ αρχής στο χώρο της ποίησης συγγράφοντας ποίηση υψηλών προδριαγραφών, ιδιαίτερης καλαισθησίας, φινετσάτη όπου με λεπτοδουλεμένη λιτότητα εκφραστικών μέσων και καθαρότητα των συναισθημάτων ο Χρίστος Μπελλές έχει κατακτήσει αναμφισβήτητα το δικό του εντελώς προσωπικό ύφος.
<Θέωση>
Το ξέρω/πάντα θα περνάς τις συμπλιγάδες/αγέρωχος με βέλη στην καρδιά/κι εγώ μια προσευχή/θα τραγουδώ ψυθιριστά/<αγάπη…φύλαγε τον>…
Η πληθώρα των ποιημάτων της συλλογής είναι ερωτικά ποιήματα Το ανεκπλήρωτο της εσωτερικής βασανιστικής επιθυμίας για πλήρη συγχώνευση με το αγαπημένο υποκείμενο αδιάφορα αν αυτό είναι παρόν , άνθρωπος, φύση ή Θεός.
Άλλα μικρά κι άλλα μεγαλύτερα σε έκταση ποιήματα συνομιλούν με τον αναγνώστη με στίχο που έχει απλότητα κάτι που είναι στα συν της ποιητικής συλλογής εφόσον αναδεικνύει την πυκνότητα του λόγου.
Η συλλογή καταφέρνει να δώσει στον αναγνώστη κοινές εγχαραγμένες μνήμες και μέσα από την λιτότητα των στίχων ή την αποσιώπηση να τον κερδίσει.Ότι αιμορραγεί μετουσιώνεται σε μια στωική νηνεμία που ο αναγνώστης καλείται να την διαχειριστεί να λειτουργήσει ως αναζητητής και να αναδιαρθώσει το πλαίσιο μιας νέας αναγνωστικής πραγματικότητας.
<Απαντοχή>
Βλέπω την καλημέρα του Θεού/μέσα απ’ τις φλογισμένες ροδωνιές/στ’ αέτωμα του ορίζοντα/και συλλογίζομαι…/<το κόκκινο δεν είναι μόνο από αίμα>…
Στον σύγχρονο κόσμο της εγκατάλειψης που η ποιητική εικόνα αποτυπώνει , η φύση , το Θείον λειτουργεί σαν καταφύγιο, ότι εν τέλει σχετικό αυτά δημιουργεί μια αίσθηση σταθερότητας , αποπνέει τη βεβαιότητα της αλήθειας.
Ο ποιητικός λόγος αγκαλιάζει ερωτικά τη φύση, το Θείον και σαν να προσπαθεί να τα μαγεύσει προκειμένου να δημιουργήσει καινούργιους παρηγορητικούς μύθους.
Η γραφή δεν βαρύνεται δεν κενολογεί αλλά υπηρετεί την έμπνευση και την εκφράζει με σιγουριά και αυτοπεποίθηση.
<Ο Θεός μου>.
Ιδού ο Θεός μου/αρκυρωεί στο κόκκινο τριαντάφυλλο/κι ερυθριά συγνώμη/για τ’ αγκάθια του…
Στίχοι που κουβαλούν το συναισθηματικό φορτίο με έναν πολύ ενδιαφέροντα συνδιασμό δωρικής αυστηρότητας και λυρικής έξαρσης .
Και πάμε στον τίτλο; Διοτίμα. Η Διοτίμα υπήρξε Ιέρεια στην αρχαία Μαντινεία και σπουδαία Πυθαγόρεια φιλόσοφος.Η προσωπικότητα και φιλοσοφική της φυσιογνωμία καταυγάζουν στο λόγο του Σωκράτη , στο ανδροκρατούμενο <Συμπόσιο> του Πλάτωνα , όπου την νοματίζει ‘δασκάλα’ του, υποστηρίζοντας, μάλιστα, πως σ’αυτήν οφείλει τις απόψεις του για την ουσία του Έρωτα, σαν πόθο και κίνητρο για το ωραίο κι αληθινό.(από το οπισθόφυλο της συλλογής).
Πέραν της γραφής η έκδοση που προκαλεί αναγνωστική απόλαυση είναι και ποιοτικά πολύ φροντισμένη.
<Φεγγάρι μου>
Κοιτάζω τώρα το φεγγάρι…/Όλο και πιο πολύ νομίζω πως σου μοιάζει…/Πες μου αν κλαίει, αν χαμογελά…
Ο ποιητής Χρίστος Μπελλές με καταγωγή από την Χίο είναι καθηγητής Πανεπιστημίου, ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας πληθώρας ιστορικών μελετών .
Χρίστος Μπελλές. Διοτίμα.
Ποίηση
Εκδόσεις ΙΩΝΙΑ/2021.
Αναδημοσίευση από την Kalithea Press .gr.
Τασσώ Γαΐλα.
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.
