Τα «καθρεφτάκια» στα μούτρα μας. Γράφει ο Στέλιος Κανάκης.

 

 

Την εποχή των κονκισταδόρων τα «καθρεφτάκια» πέρναγαν σωρηδόν τον Ατλαντικό προς την Αμερική. Κι όσο περισσότερα – κάθε λογής από δαύτα, τόσος ο χρυσός και το ασήμι που έφερναν πίσω κι άλλες τόσες οι ψυχές των Ινδιάνων που αφαιρούσαν. Τελικά οι αυτόχθονες, λίγο θες με τα «καθρεφτάκια», περισσότερο με τις σπάθες και τα πρωτοεμφανιζόμενα πυροβόλα όπλα – αγιασμένα από τον θεό των εξερευνητών, εξαλείφθηκαν. Κι αναπλήρωναν τη «χασούρα» από τη δυσλειτουργία των φέουδων οι ελίτ της εποχής. Τα «καθρεφτάκια» παρέμειναν στην εκείθεν του Ατλαντικού όχθη. Αλλά χρειάστηκαν πάλι. Στις μέρες μας, πήραν τον ανάποδο δρόμο. Μας δωρίζονται αφειδώς. Παραδόξως, δεν βλέπουμε σ’ αυτά να αντικαθρεφτίζονται τα χάλια μας, η κακόμοιρη, υποτελής και δυστυχισμένη ύπαρξή μας. Δεν αντανακλάται το δύσμορφο είδωλο του άπελπι δούλου, αλλά το είδωλο του αφέντη, στο οποίο μας υποβάλουν και επιβάλουν. Βλέπουμε τη ζωή των θυτών μας και την παραμυθιαζόμαστε ως δική μας.

Εκατομμύρια τα «καθρεφτάκια». Καθένα και μια χίμαιρα. Μια ύβρις στην ανθρώπινη νοημοσύνη, μια εισέτι έκπτωση στην αξιοπρέπεια, ένα σκαλί χαμηλότερα προς την άβυσσο του υπανθρωπισμού. Μαζί τους πείνα, ξεριζωμός, βόμβες και πύραυλοι που εξαερώνουν ανθρώπους κάθε ηλικίας κατά χιλιάδες, πόλεις και χώρες να εξαφανίζονται. Ακόμη και στην «ειρήνη» τους, δολοφονούν κατά εκατομμύρια, αφαιρώντας την υγεία, την πρόνοια και τα στοιχειώδη προς μια αξιοπρεπή ζωή.

Όσοι προς ώρας γλυτώσουμε, σέρνουμε τα βήματά μας, δειλοί και άβουλοι, στερημένοι από το όνειρο και τη θέληση για την πραγμάτωσή του, ξοδεύοντας άθλια τη μοναδική ζωή μας. Μέχρι τον επόμενο κρότο και τον συνακόλουθο λυγμό.

Κι όλο έρχονται «καθρεφτάκια»…

Στέλιος Κανάκης.

Συγγραφέας- Καθηγητής Μ.Ε.

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.