Το κορίτσι με το καναρινί μπλουζάκι και τις άσπρες μαργαρίτες

Γράφει ο Κώστας Λιάκος.

Ι

Σ’ ένα από τα γραφικά ταβερνάκια μιάς εξαίσιας αιγαιοπελαγίτικης παραλίας, στο Φανάρι της Μυτιλήνης, κάθεται ο Ορφέας. Ο ανάλαφρος αέρας που φυσά τα μαλλιά του, κάνει πιο έντονο το γκρίζο χρώμα μιάς ανεπιθύμητης ωριμότητας.

Μαζί με την γλυκόπιοτη γεύση του πλωμαρίτικου ούζου, έχει την αίσθηση πώς μέσα στα μάτια της κοπέλας που είναι συντροφιά του, βλέπει την απέραντη γαλήνη μόνο και ομορφιά ενός ξεχωριστού Αιγαίου! Κατάφορτου από τον πόθο της αγάπης και της ειρηνικής συνύπαρξης.

Από την πρώτη στιγμή που την αντίκρισε, τον μάγεψε το χαμόγελο της. Ένα χαμόγελο, που έχει την αίσθηση ότι οποιαδήποτε περιγραφή, είναι αδύναμη να απεικονίσει την αξεπέραστη ομορφιά της! Μιά ομορφιά τόσο δυνατή που νιώθει να υποφέρει. Γιατί αισθάνεται ανήμπορος να περιγράψει τη μοναδική, ιδεώδη σαγηνευτικότητα.

Βλέπει το χαμόγελο της, να φαντάζει με τον ήλιο που χαϊδεύει τα βουνά, σαν φωτίζει το χάραμα της Κυριακής, λίγο πριν ανεβεί στον ουρανό και γίνει το ηλιοφώτιστο μάτι του. “Πόσο διαφορετικά είναι σήμερα”, συλλογίζεται. Πιστεύει, πώς αυτή την ημέρα θα την θυμάται. Κι αυτό, γιατί είναι κοντά σ’ εκείνη! Το κορίτσι με το μοναδικό χαμόγελο, που το ομορφαίνουν τα πιο εκφραστικά μάτια μιάς παρωχημένης καλοσύνης και ευθύτητας.

Δεν χορταίνει να αναπνέει το θαλασσινό αεράκι της ήσυχης ακρογιαλιάς, που νιώθει ότι είναι η ίδια η ανάσα της. Του μιλά και την κοίτα βουβός και συγκινημένος. Γιατί μιά απαλή, τρυφερή μελωδία είναι η φωνή της, ίδια με τον ήχο του ανάλαφρου κυματισμού που ξαποσταίνει στην αμμουδιά.

Τα πλούσια, καλοχτενισμένα μαλλιά της, καθώς τα φυσά το αεράκι, αποκαλύπτουν ένα μέτωπο όπου διακρίνεις την γοητεία και την ανωτερότητα. Τα μάτια της! Αυτά τα μάτια που το νότισμα της συγκίνησης, σαν να φέρνει κολυμπώντας ένα δικαιολογημένο παράπονο, ανάμικτο με κάποια ανησυχία, μήπως και δεν έρθει η αγάπη εκείνη που δικαιωματικά της ανήκει.

Μιλούν τα μάτια της!.. Το βλέπει καθώς είναι χαμένος μέσα σ’ αυτά. “Φαίνεται”, λένε κοιτώντας τον γεμάτα από αγάπη, μα και ευγνωμοσύνη, “ότι είναι δίπλα ο μοναδικός έρωτας που δικαιολογεί το πέρασμα από ένα σωρό δυσκολίες και φουρτούνες”. Ενώ, εκείνες τις στιγμές, το νεανικό της υπέροχο στήθος, πάλλεται από επιθυμία και καημό. Νιώθει ο Ορφέας να αναδύεται απ’ αυτό, η μεθυστική μυρωδιά ενός λουλουδένιου κήπου, καθώς το καναρινί μπλουζάκι της είναι στολισμένο από ολόλευκες μαργαρίτες γύρω – γύρω.

ΙΙ

– Για κοιτάχτε, πόσο ήρεμη είναι η θάλασσα σήμερα…, ακούνε κάποιον απ’ τα διπλανά τραπέζια να λέει στην παρέα του.

– Είδατε διαφορά από χθες; συμπληρώνει ο άλλος απέναντι.

– Που να βλέπατε τι γινότανε χθες, είπε η γυναίκα που ήταν δίπλα τους, μ’ ένα βλέμμα γεμάτο έκταση και φόβο.

– Έβλεπες πελώρια κύματα να τρέχουν αδιάκοπα, χαστουκίζοντας με λύσσα τα βράχια, έλεγε η γυναίκα του άλλου.

Ο Ορφέας, σηκώνει το ποτήρι και λέει στο κορίτσι, στη γλυκιά συντροφιά του.

– Στην υγειά σου.

– Στην υγειά σου και σένα, του λέει χαμογελώντας του τρυφερά.

Είχε συνειδητοποιήσει κι ο ίδιος, γιατί η θάλασσα είναι τόσο ήρεμη! Ακόμα, ένιωθε εκείνες τις στιγμές, ένα συναίσθημα δυνατό! Ακατανίκητο! Είχε την έντονη αίσθηση, πώς το κορίτσι δίπλα του, αναδύθηκε σαν μιά σημερινή Αφροδίτη από τους αφρούς των κυμάτων, ενός ξεχωριστού, ασημογάλαζου Αιγαίου, από το ανεύρετο χαμόγελο των ματιών της.

Μπροστά λοιπόν, στο ηλιοφώτιστο αυτό χαμόγελο, φαίνεται πώς η θάλασσα έπνιξε το θυμό της κι άρχισε μετανιωμένη να χαϊδεύει τα βράχια και τις αμμουδιές, σαν να ζητούσε συγγνώμη με το απαλό χάδι της γαλήνης.

Πάνω απ’ τα ήρεμα νερά της, σπίθιζαν ασημένιες σταγόνες που έμοιαζαν με φιλιά, δροσίζοντας το πρόσωπο της κοπέλας που εκείνος φίλησε με ασυγκράτητη τρυφερότητα, καθώς έγερνε απαλά στον ώμο του.

Κώστας Λιάκος.

………………………………………..

Ευχαριστώ θερμά τον εκλεκτό συγγραφέα και δοκιμιογράφο Κώστα Λιάκο για την συμμετοχή του στη στήλη ‘Το Διήγημα του Σαββάτου’ αλλά και την αγάπη του στη Χίο. Η αδυναμία του αυτή  στο νησί μας οφείλεται στην καταγωγή του από την γειτονική Λέσβο όπου και γεννήθηκε ο πατέρας του Γιώργος Λιάκος (1911-1983) γνωστός λυρικός ποιητής.

Ο Κώστας Λιάκος είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρίας Κορινθίων Συγγραφέων.

Πίνακας ζωγραφικής: Μανώλης Μαντάς. Σημαντικός σύγχρονος ζωγράφος, κάτοικος Πειραιά ο οποίος υπογράφει τα έργα του ως Εμμανουήλ Μαντάς. Τον ευχαριστώ για την άδεια δημοσίευσης της δημιουργίας του.

Για την diafaneia.eu

Τασσώ Γαΐλα

Αρθρογράφος – Ερευνήτρια.

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.