Γράφει η Αγγελική Αναστ. Τριπολίτου
(Αφιερωμένο αυτό το κείμενο στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου που πέρασε,
αν και δεν πιστεύω ότι ισχύει η ημέρα αυτή, πέρα από την εμπορευματοποίηση!!!)
Οι κόρες των «καλών οικογενειών», δηλαδή των αρρωστημένα ψυχαναγκαστικών, τελειομανών, αυστηρών, πουριτανικών, κοινώς κυριολεκτικά άρρωστων οικογενειών, πρέπει να είναι ΟΝΤΩΣ ΤΕΛΕΙΕΣ, αν και δεν υπάρχει αυτός ο όρος, αφού αν κάνεις χρόνια ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία, θα ανακαλύψεις ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ, και χρειάζεσαι πολύ δουλειά για να πεις το «Σ’ΑΓΑΠΩ»!!!
Πρέπει αφού τελειώσουν το σχολείο, όντας πολύ καλές μαθήτριες και αθλήτριες (αν όχι και αριστούχες με μετάλλια και κύπελλα), να σπουδάσουν, να δουλέψουν και να παντρευτούν (με όποιον θέλει ο μπαμπάς και η μαμά). Δηλαδή, ακόμα και στον 20ο και 21ο αιώνα με προξενιό. Και μπορεί ο μπαμπάς με τη μαμά, που παντρεύτηκαν με τον ίδιο τρόπο, να είναι η μέρα με τη νύχτα και να θέλουν διαφορετικό στυλ γαμπρού, δηλαδή για παράδειγμα, ο μπαμπάς έναν πολύ μορφωμένο, απλό άνθρωπο με δουλειά, και φυσικά η κόρη να έχει σπουδάσει, να δουλεύει, να κάνει όλο το νοικοκυριό και να μεγαλώνει και τα παιδιά, δηλαδή να είναι το ΘΥΜΑ, ενώ η μαμά, αν προέρχεται από μια ΖΑΜΠΛΟΥΤΗ οικογένεια και είχε την ΠΡΟΙΚΑ, αλλά να είναι και ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ νοικοκυρούλα, να θέλει έναν ζάμπλουτο γαμπρό για την κόρη της, φυσικά για το καλό της, για να είναι βολεμένη και να μην περάσει την ίδια πονεμένη ζωή με αυτήν!
Δηλαδή η κόρη, δεν έχει κανένα δικαίωμα στον ΕΡΩΤΑ και στην ΑΓΑΠΗ κοινώς, στη δική της επιλογή!… Και πολλές φορές καλύτερα, γιατί ο έρωτας είναι τυφλός και ιδίως ο κεραυνοβόλος που είναι επιπόλαιος. Και πρέπει να είσαι πολλά χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο για να δεις τι καπνό φουμάρει και να σιγουρευτείς εκατό τοις εκατό για την επιλογή σου, για να προχωρήσεις στο γάμο!… Και να μη βιαστείς, γιατί «όποιος βιάζεται σκοντάφτει» και μπορεί να κάνεις έναν ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ ΓΑΜΟ και ΤΑ ΛΑΘΗ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ στις πουριτανικές, αρρωστημένες, κλειστές κοινωνίες… Δηλαδή μετά, οι αποτυχίες, οι χωρισμοί, δεν επιτρέπονται και ας σε χτυπάει ο άλλος! Όλα πρέπει να κάθεσαι να τα ανέχεσαι… Ένα κλασικό προβατάκι!!! [Νιώθεις ότι υπάρχει μια θηλιά στο λαιμό που σε πνίγει και ουρλιάζεις! Και τελικά, βγάζεις τον καρκίνο! (αλλά θες να πολεμήσεις πριν πεθάνεις…)].
Αλλά «το γοργόν και χάριν έχει» και τελικά, αν από την τελειομανία, δεν παντρευτείς τον δικό σου ποτέ, θα καταντήσεις μια τελειωμένη ξιπασμένη γεροντοκόρη, από τα προβλήματα που θα έχεις περάσει εντωμεταξύ από την καταπίεση του σπιτιού!…
Κοινώς, μεγαλώνεις σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον, χωρίς ισοτιμία και ισότητα, που δεν θα υπάρξουν ποτέ. Και ενώ ο μπαμπάς σου θέλει κατά βάθος εγγονάκια και η μαμά σου σε θέλει με έναν πλούσιο, που μπορεί και να τον έχεις βρει αλλά επειδή ήταν ένα συναίσθημα ΑΛΗΘΙΝΟ, δεν τους το είχες εκμυστηρευθεί και ήθελες πρώτα να σιγουρευτείς γι’αυτόν, να μη σε άφησαν να μπλέξεις όταν έπρεπε… Και αναρωτιέσαι…: «Πώς θα προέκυπταν τα παιδιά; Με τον κρίνο;»
Συνήθως, επίσης, οι κόρες αυτών των οικογενειών, είναι ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΕΣ, και για να ξεμυτίσουν έπρεπε να το σκάσουν για να πάνε να συναντήσουν κάποιον, με αποτέλεσμα να μην τους επιτρέπεται να φτιάξουν τη ζωή τους. Και ακόμη ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, μπορεί να είναι και ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ, αφού μπορεί να μεγάλωσαν και με ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ!!! Τόσο καταραμένες δηλαδή!!! Αντί να τις προστατεύουν και να τις βοηθούν να φτιάξουν τη ζωή τους, να τις αποτελειώσουν κιόλας!!! Κι όλα ξεκινούν από τους γονείς… «Το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει…».
Οπότε, θέλω να καταλήξω στο εξής: Περνάνε τα χρόνια και φτάνεις στα 50 και σταματάς πλέον να παραπονιέσαι που ΔΕΝ ΕΖΗΣΕΣ τη ζωή σου όπως θα ήθελες, γιατί είχες ΕΜΠΟΔΙΑ την οικογένειά σου, αλλά και πολλές φορές την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, γι’αυτό και θέλεις να ζεις ΜΟΝΗ ΣΟΥ. Πατάς τα 60 (αν τα πατήσεις με τη ζωή που πέρασες) και μπορεί πλέον να έχεις χάσει τους δικούς σου, και αρχίζεις σιγά-σιγά να μετανιώνεις για τα όσα άσχημα ένιωθες γι’αυτούς και να νιώθεις τύψεις κι ενοχές για τα όσα έλεγες. Φτάνεις τα 70 (αν τα φτάσεις φυσικά με τα όσα πέρασες και πολλές φορές δεν θες να τα φτάσεις…) και θέλεις όσους έχασες γύρω σου!… Κι από εκεί και πέρα λες: «Μη σώσω να ζω», γιατί είσαι ήδη ΝΕΚΡΟΣ/Η κάθε φορά που κάποιο δικό σου πρόσωπο φεύγει από τη ζωή σου!!!
Γι’αυτό ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ, εκτός από την ΑΓΑΠΗ, τα ΟΝΕΙΡΑ, τους ΦΙΛΟΥΣ, την ΥΓΕΙΑ, και τις στιγμές, είναι ο ΧΡΟΝΟΣ!!!
ΗΘΙΚΟΝ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΜΕ ΘΕΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΟΜΟΡΦΟΥΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ, ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΣΟΥ ΡΟΥΦΗΞΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ, ΤΟ ΜΕΔΟΥΛΙ. ΔΗΛΑΔΗ, ΤΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ!!!
Ο καλύτερος τρόπος να είσαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, είναι να αγαπάς αρχικά τον εαυτό σου και όχι τους άλλους!!! Οπότε, τότε, αγαπάς από επιλογή και όχι από ανάγκη. ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ, Σ’ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!!!
«ΤΑ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ έχουν 2 παραπανίσιες αξίες:
1) Δεν πουλιούνται, και
2) Εκείνος που τα χαρίζει, τα μαζεύει μόνος του…
(να είσαι η ΑΓΑΠΗ που ποτέ δεν έλαβες…)»
Είμαστε γενικά ΕΝΗΛΙΚΕΣ, πλάτη με πλάτη με το ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ μέσα μας. Ακόμα ζητάει επαφή…
Είναι που η ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ και ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ αυξάνονται με την ηλικία… Κι όμως, η ικανότητα του να συγχωρούμε και να προχωράμε μαζί, είναι ανεκτίμητο δώρο!!!
ΟΧΙ ΠΛΑΤΗ ΜΕ ΠΛΑΤΗ, ΜΑ ΧΕΡΙ ΜΕ ΧΕΡΙ!!!
Ας το θυμόμαστε αυτό, κάθε φορά που νιώθουμε ξεροκέφαλοι!!!
Δεν είμαι καλό παιδί, είμαι ηθικό κ@λόπαιδο!!! Αλλά είχα ξεχάσει ποιος/α είμαι… Καλώς όρισα…
Και οι καλοί άνθρωποι κάνουν λάθος επιλογές… Δεν σημαίνει ότι είναι κακοί!!! Σημαίνει ότι είναι άνθρωποι!!! (η ζωή είναι πολύ μικρή για δεύτερες σκέψεις, δεύτερες ευκαιρίες, δεύτερους ανθρώπους)!…
Το παν δεν είναι να αποφεύγεις την καταιγίδα… Αλλά να μη χάσεις τη ζωή σου μέσα από αυτήν!!! Μετά ο ήλιος ξαναβγαίνει και η ζωή συνεχίζεται… Πάντως, αν η καταιγίδα συνεχίζεται εφ’όρου ζωής, τότε καλύτερα προκειμένου να χάσεις τη ζωή σου να σηκωθείς να φύγεις!!!
Ο σοφός άνθρωπος, αναγνωρίζει το λάθος του…
Ο πονηρός, προσπαθεί να το δικαιολογήσει…
Ο ανόητος, επιμένει σ’αυτό!!!
Να είστε ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ,
Πάντα με ΑΓΑΠΗ,
Αγγελική Τριπολίτου
