του Αλέκου Οικονόμου
Ήρθαν κι απόψε στο μυαλό τα περασμένα,
τα παιδικά μας χρόνια τα ευτυχισμένα,
τότε που παίζαμε στις γειτονιές μ’ανεμελιά,
και δεν υπήρχε μια έγνοια στην καρδιά.
Θυμήθηκα τον Κώστα και το Γιάννη,
τη Φρόσω τη Μαριώ το Θοδωρή,
εδάκρυσα και το παράπονο με πιάνει,
μια τέτοια μέρα δεν θα ξαναρθεί.
Μιλούσαμε για τα μεγάλα τα ταξίδια,
για τα ταξίδια της ζωής του λυτρωμού,
κι ονειρευόμασταν να ζούσαμε τα ίδια,
μα η σκληρή ζωή μας πήγε αλλού.
Και να που ήρθε ένα καλοκαίρι,
που μαζεύτηκαν στο χωριό εκείνα τα παιδιά,
δεν είχαν στο μυαλό πια τα παιχνίδια,
γιατί ήταν εξηντάρηδες και γέροι.
