Η μέρα το καλεί 7 Δεκεμβρίου 1969 από τις πιο γλυκές αναμνήσεις η γέννηση του γιου μας!
Αλλά θέλοντας να ξεφύγω από την γενικότερη πολιτική και γεωπολιτική ατμόσφαιρα της παγκόσμιας και της γειτονικής μας καταχνιάς του ψυχοπλακώματος των ημερών θα σας ταξιδέψω στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1950 που νοσταλγώ και αναπολώ σχεδόν καθημερινά γιατί όσο μεγάλες δυσκολίες και αν υπήρχαν ήταν σαφώς πολύ καλύτερα από ψυχολογικής άποψης και ηρεμίας στην απλότητα της ζωής μας!
Θα αναφερθώ σε δύο γεγονότα που και σήμερα τα βλέπουμε να προβάλλονται διαδικτυακά.
Θα ξεκινήσω από την καρδερίνα που είχαμε που ο πατέρας μου Σπύρος Πυκνής την είχε μάθει και έπινε νερό με την δακτυλήθρα δηλαδή όπως ένας κουβάς με σχοινί που ανασύραμε νερό από το πηγάδι έτσι και η καρδερίνα τραβούσε την κλωστή με την μύτη της και το πόδι της ανέβαζε την δακτυλήθρα γεμάτη νερό μέσα από ένα κύπελλο έπινε και το άφηνε πάλι και έπεφτε μες το νερό!
Κάποτε μεταξύ 1955 έως 1959 είχαμε πάει στις Μαυρομάτες περιοχή που βρίσκεται η ελιά Λιβεράνι και στέναμαι ξώβεργα ή ξόβεργες εγώ ο αδελφός μου Στέφανος και ο πατέρας μας . Πάντοτε είχαμε σε κλουβιά κράχτες πουλιά που Κελαηδούσαν, ένα από τα αγαπημένα μας ήταν η Καρδερίνα!
Όταν το μεσημέρι πλέον θα φεύγαμε για το σπίτι μας στο χωριό την Καλλιμασιά Άνοιξε το κλουβί και η καρδερίνα έφυγε.
Προσπαθούσαμε να την πιάσουμε αλλά μάταια, αφού είδαμε κι αποείδαμε ότι δεν γινόταν τίποτα φεύγαμε στεναχωρημένοι και απογοητευμένοι για το χωριό συζητώντας και κουβεντιάζοντας ποιος έφταιγε που άνοιξε το κλουβί.
Μόλις όμως φθάσαμε στο σπίτι μας ακούσαμε το Κελάηδημα της καρδερίνας και ήρθε και κάθισε στον Άμπελο που είχαμε και σκέπαζε όλη την βεράντα του σπιτιού μας, τότε ο πατέρας μας κρέμασε το κλουβί με την πόρτα ανοιχτή οπότε η καρδερίνα μπήκε μέσα!
Από τότε ο πατέρας μας άφηνε την πόρτα ανοιχτή και η καρδερίνα έφευγε πήγαινε την βόλτα της και ερχόταν πάλι!
Κάποια στιγμή πιάστηκε στις ξόβεργες κάποιου γείτονα μας και την κράτησε χωρίς να μπορούσαμε να του την πάρουμε!
Το άλλο που θα αναφέρω είναι τούς κονδύλους η βυζιά πού είχε με την τσάπα βγάλει από τον κορμό της ελιάς Λιβεράνι και τα φυτέψαμε στον Μπουναφέ και έχουν γίνει ελιές και υπάρχουν και σήμερα, είναι τα παιδιά της ελιάς Λιβεράνι!
Αλλά την βλαστήμια που ρίχναμε και εγώ και ο αδελφός μου Στέφανος όταν τα καλοκαίρια μέσα στην ζέστη κουβαλούσαμε νερό από τά πηγάδια στον ποταμό στον Κάλαμο και ανεβαίναμε την ανηφόρα μέχρι τον Μπουναφέ και ποτίζαμε τις ελιές για να μην ξεραθούν γιατί ο πατέρας μας ήθελε οπωσδήποτε να φυτρώσουν γιατί η ελιά Λιβεράνι κάνει πολύ καλές κουρμάδες.
Μας έβγαινε η πίστη μας από την κούραση και τον ιδρώτα που χύναμε!
Αλλά οι ελιές έγιναν! Και μάλιστα τώρα που η ελιά Λιβεράνι περνά δύσκολες στιγμές με τούς νέους ιδιοκτήτες και την αδιαφορία των αρμοδίων υπηρεσιών κοινοτικών και δημοτικών αρχόντων που αδιαφορούν πλήρως για αυτό το αρχαίο μνημείο της φύσης!
Ας όψονται οι αρμόδιοι!
Τουλάχιστον υπάρχουν τα παιδιά της στον Μπουναφέ και απ ότι θυμάμαι είναι επτά!
Τις γλυκές αναμνήσεις θέλησα να μοιραστώ μαζί σας για όσους τουλάχιστον έχουν ζήσει παρόμοιες εμπειρίες στο διάβα του χρόνου !
Καλό ξημέρωμα με Υγεία και Χαρά!
Χίος, 7 Δεκεμβρίου 2021
Λευτέρης Πυκνής
Μαλλιάς Καλλιμασιωτης
