Γράφει ο Κώστας Βασιλάκος.
Η ανθρωπότητα δια μέσου των αιώνων και μέχρι σήμερα παραμένει έρμαιο στις ορέξεις των ισχυρών.
Στις διαθέσεις αυτών που εκμεταλλεύονται τον πλούτο με θεμιτά και αθέμιτα μέσα.
Αυτοί που κάθε φορά ντύνουν με δημοκρατικό μανδύα τις ανίερες επιδιώξεις και διεκδικήσεις τους, που δεν είναι άλλες από την αφαίμαξη των λαών και την καταδυνάστευσή τους.
Πολλές φορές μάλιστα δεν αρκεί ο κοινοβουλευτικός μανδύας από μόνος του να καλύψει την κτηνωδία και σχεδιάζουν το «διαίρει και βασίλευε» με μακροχρόνιους και αιματοβαμμένους εμφύλιους πολέμους μεταξύ αδερφών.
Φυσικά αιτίες και αφορμές μπορεί να βρεθούν πολλές, όπως πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις και πιστεύω.
Μια επίσης δοκιμασμένη μέθοδος υποδούλωσης είναι ο εναγκαλισμός μέχρι ασφυξίας των αδύναμων κρατών με υπέρογκο δανεισμό και τοκογλυφικά επιτόκια.
Αλίμονο στις χώρες που διαθέτουν φυσικό και ορυκτό πλούτο.
Ενώ θα έπρεπε οι κάτοικοι αυτών των περιοχών της γης να ευημερούν, δυστυχώς λιμοκτονούν μέσα σε απόλυτη φτώχια γιατί οι πολυεθνικές που εκμεταλλεύονται τον πλούτο τους, τα θέλουν όλα για τον εαυτό τους.
Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας διώχνει τους ανθρώπους από τις πατρογονικές εστίες για να επιβιώσουν.
Οι πόλεμοι , οι αρρώστιες και η φτώχια σπρώχνουν εκατομμύρια να μεταναστεύουν με όποιο κόστος, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη για αυτούς και τα παιδιά τους.
Πουλάνε όσο- όσο τα όποια υπάρχοντα διαθέτουν και τα ελάχιστα έσοδα που αποκομίζουν τα δίνουν στους σύγχρονους δουλεμπόρους για να τους μεταφέρουν με σαπιοκάραβα «στην γη της επαγγελίας ».
Η μοίρα αυτών των φτωχών ανθρώπων στέκει σκληρή και ανελέητη απέναντί τους.
Τις πιο πολλές φορές καταφέρνουν να πατήσουν στεριά, σε μια πατρίδα όμως που θα είναι για πάντα ξένη και εχθρική απέναντι τους.
Εξασφαλίζουν μια ελεύθερη ισόβια φυλακή, γιατί οι «πολιτισμένοι» λαοί δεν θέλουν να χάσουν στο ελάχιστο ,κάτι από την ευμάρεια τους.
Αυτοί κουρελιασμένοι , πεινασμένοι , εξαθλιωμένα φαντάσματα τριγυρίζουν ανάμεσα μας, αόρατοι σαν τις νυχτερινές σκιές.
Όμως αυτοί είναι «οι τυχεροί» γιατί αρκετοί άλλοι δεν καταφέρνουν ποτέ να νικήσουν τα κύματα που τους καταπίνουν και τους παίρνουν για πάντα μαζί τους στον βυθό.
Εμείς γυμνοί από ανθρωπιά , πώς αλήθεια μπορούμε να ντύσουμε με ζωή τους δυστυχισμένους;
Ο δυτικός κόσμος συζητά για.. ..μέτρα που πρέπει να ληφθούν, και θα συζητά για χρόνια.
Φυσικά όχι για να απαλύνουν τον πόνο και την φτώχια αυτών των ανθρώπων.., όχι, όχι …μην ελπίζετε . Τα μέτρα , κάθε είδους μέτρα θα είναι στην κατεύθυνση που να τους αποτρέπει από νέα εγχειρήματα απόδρασης , αλλά δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι φωστήρες ότι για τους απελπισμένους μόνο μια λύση υπάρχει. Η έξοδος από τον καθημερινό θάνατο με κάθε τίμημα, ακόμα και με την ίδια την ζωή τους.
Ας ευαισθητοποιηθούμε όλοι , ας πιστέψουμε στην οικουμενικότητα της ανθρωπιάς.
Ας κάνουμε κτήμα μας, έστω ένα ελάχιστο ποσοστό της δυστυχίας των ανθρώπων.
Τότε δεν θα γεμίζει η θάλασσα κουφάρια , τα πεζοδρόμια απλωμένα χέρια και τα φανάρια των δρόμων αγέλαστα παιδικά πρόσωπα.
Αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι.
Από εμάς εξαρτάται. Η αγκαλιά μας χωράει όλο τον κόσμο, ας την ανοίξουμε διάπλατα για να μην διασχίζουν τις θάλασσες του Νότου τα μαύρα πανιά των αδικοχαμένων ψυχών.
Κώστας Βασιλάκος.
Συγγραφέας, ποιητής.
