Από μία φωτογραφία μέσα σε λεωφορείο που μου πρόβαλε το διαδίκτυο και κάθονται μαθήτριες με το κινητό στο χέρι και να είναι όρθιες γιαγιάδες είναι το ερέθισμα του σημερινού άρθρου μου και ξύπνησαν παλιές αναμνήσεις της συμπεριφοράς των παιδιών της γενιάς μου!
Ήταν αδιανόητο την δική μας εποχή να μπει μέσα στο λεωφορείο μεγαλύτερος σε ηλικία και να μην σηκωθούμε οι μικρότεροι να του παραχωρήσουμε το κάθισμα!
Τα μαθητικά χρόνια θα είναι πάντα χαραγμένα στην μνήμη μας!
Έχει αλλάξει πολύ η σημερινή συμπεριφορά των παιδιών σε σχέση με το παρελθόν και αυτό κυρίως οφείλεται στην ηθική διαπαιδαγώγηση αρχικά από το σπίτι και την οικογένεια και δεύτερον από τους εκπαιδευτικούς στην τάξη του σχολείου γενικότερα!
Βέβαια μεγάλο ρόλο έχει παίξει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που ξεκίνησε στις 11 Απριλίου 1964 με την υποχρεωτική παιδεία και την δωρεάν και (τα δωρεάν βιβλία).
Τότε με την ίδια τσάντα βγάζαμε όλες τις τάξεις.
Τα τετράδια στο πίσω μέρος είχαν την αριθμητική προπαίδεια που από την αρχή έπρεπε να την μάθουμε όχι παπαγαλία αλλά με την πρακτική ουσία και να μάθουμε να σκεφτόμαστε μαθηματικά.
Τα βιβλία τα αγοράζαμε καινούρια ή μεταχειρισμένα ή τα δανειζόμαστε από άλλα παιδιά ή τα μεγαλύτερα αδέλφια μας.
Σε πολλά χωριά με λίγα παιδιά που δεν υπήρχε σχολείο πήγαιναν σε διπλανό χωριό συνήθως με τα πόδια και πολλές φορές για να μην χαλάσουν τα παπούτσια περπατούσαν ξυπόλητοι.
Ήταν ακόμη η εποχή που ο δάσκαλος και οι καθηγητές κρατούσαν στο χέρι την βέργα ή τον χάρακα για ξύλο σε χέρια και πόδια σε περίπτωση αταξίας και ζωηρότητας.
Φυσικά ο αριθμός των μαθητών μέσα στην τάξη έφτανε πενήντα ή εξήντα και σε κάθε θρανίο καθόταν και τρία παιδιά!
Στο δημοτικό ο ίδιος δάσκαλός μας δίδασκε όλα τα μαθήματα και πολλές φορές σε δύο τάξεις συγχρόνως και στα μονοθέσια όλες τις τάξεις.
Όλα τα παιδιά αγόρια και κορίτσια φορούσαν πηλίκιο που καταργήθηκε το 1964-1965 ήμουνα από τούς τελευταίους που το φορούσαμε μέχρι το τέλος της χρονιάς το 1965 και όλα τα κορίτσια φορούσαν την μπλε ποδιά με άσπρο γιακά και καταργήθηκαν το 1982.
Η γλώσσα τότες ήταν η καθαρεύουσα και μετά η δημοτική με πολυτονικό σύστημα γραφής δηλαδή δασεία, οξεία,ψιλή και περισπωμένη καθώς και υπογεγραμμένη και με όλο το συντακτικό και ορθογραφικό σύστημα.
Στο σχολείο πηγαίνανε έξι μέρες την εβδομάδα και πρωί και απόγευμα και όχι πέντε μέρες που είναι σήμερα!
Υπήρχε ο επιθεωρητής εκπαίδευσης ο οποίος έκανε συχνά έλεγχο στο έργο των εκπαιδευτικών και έμπαινε μέσα στην τάξη και έλεγχε αν ήξεραν μάθημα οι μαθητές και εάν ήταν τα παιδιά ευπρεπώς ντυμένα καθώς και οι εκπαιδευτικοί για να δίνουν το καλό παράδειγμα και να εισπράττουν το σεβασμό των παιδιών!
Αυτά που παραμένουν ανεξίτηλα στο μυαλό και τις αναμνήσεις μας είναι ο μαυροπίνακας, τα πράσινα ξύλινα θρανία το αριθμητήριο φυσικά το κουδούνι που χτυπούσε ο επιστάτης για το διάλειμμα και όσοι είχαν χαρτζιλίκι αγόραζαν από το κυλικείο συνήθως τυρόπιτα και έξω από τα κάγκελα στο προαύλιο τα σουβλάκια του Πίππη που ήταν καλοψημένα και χορταστικά μόνο με μία ή μιάμιση δραχμή!
Τότε δεν υπήρχαν ακόμα τα γαριδάκια και τα πατάκια και όλα τα σημερινά επεξεργασμένα συσκευασμένα προϊόντα!
Σε όσες περιοχές τον χειμώνα έκανε πολύ κρύο χρησιμοποιούσαν ξυλόσομπες και τα ξύλα τα πήγαιναν κάθε μέρα τα παιδιά μαζί με την τσάντα και ένα κούτσουρο στο χέρι!
Αυτές είναι οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των τότε μαθητών και των σημερινών παιδιών με όλες τις ανέσεις τους αλλά δυστυχώς χωρίς σεβασμό και ηθικές αξίες μέσα στην κοινωνία!
Άς το δούνε και το λάβουν σοβαρά υπόψη τους τόσο οι μαθητές όσο και όλοι οι εκπαιδευτικοί που με την συμπεριφορά τους αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση γιατί όπως λέει η παλιά παροιμία ” Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις “.
Καλό Μήνα με Υγεία και χαρά και με το χαμόγελο στα χείλη και Αισιοδοξία!
Χίος 1 Φεβρουαρίου 2021
Λευτέρης Πυκνής Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
