«Φτάνει πια η κοροϊδία, με την εργασιακή ομηρεία και τους κουτσουρεμένους
μισθούς. Να μπει τέλος στην εντατικοποίηση της εργασίας, την υποστελέχωση και την περαιτέρω υποβάθμιση, του δημόσιου συστήματος υγείας που οδηγεί νέους και νέες επιστήμονες είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε στο εξωτερικό.» Αυτό ήταν το μήνυμα της ΣΕΣΝΟΧ στη πορεία διαμαρτυρίας που τελέστηκε με θέμα την απαίτηση των δικαιωμάτων τους όσον αφορά το εργασιακό ζήτημα για τους φορείς υγείας. Οι ίδιοι ζητούν δικαίωση για την καταπάτιση των δικαιωμάτων των συμβασιούχων υπαλλήλων, των οποίων μέλλον είναι αβέβαιο σε σχέση με εκείνο των μονίμων, αφού η θέση τους μπορεί να αντικατασταθεί από άλλον συμβασιούχο με την λήξη αυτής που έχουν υπογράψει. Καταγγέλλουν ότι λόγω ελλείψεων καταρτισμένου προσωπικού και τακτικής εναλλαγής συμβασιούχων με μειωμένο μισθό, θα προκληθούν σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία των μονάδων υγείας και πρόνοιας, ιδιαίτερα στη σημερινή κρίσιμη περίοδο. Ταυτόχρονα στη δήλωση τους απαιτούν:
1. Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με επείγουσες διαδικασίες.
2. Αποτροπή απόλυσης συναδέλφων. Μονιμοποίηση, με νομοθετική ρύθμιση,
όλων των συμβασιούχων (επικουρικών, ΣΟΧ, μέσω ΔΥΠΑ και ΕΟΔΥ,
ειδικευόμενων νοσηλευτών)
3. Απόρριψη λειτουργίας δημόσιων μονάδων υγείας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σε υγεία, πρόνοια και
κοινωνική ασφάλιση.
Η πορεία διαμαρτυρίας όμως έφερε κοντά της κι άλλους φορείς όπως την ΑΔΕΔΥ
και το Κέντρο Πρόληψης, με στόχο να σταθούν υποστηρικτές της και να διαδηλώσουν μαζί της. Συγκεκριμένα ο Π. Νικήτας και η Μ. Κυριάκου καταγγέλλουν τις πρακτικές της κυβέρνησης καθώς η ίδια υποβαθμίζει τις παροχές υγείας και την καθοδηγούν στην ιδιωτικοποίησή της. Ενώ ο υπουργός μέσα από τις δηλώσεις του, είχε διαβεβαιώσει πως θα εξασφαλίσει την επέκταση των συμβάσεων των υπαλλήλων, για ακόμη ένα χρόνο, τελικά το ανακοινωθέν σχέδιο ορίζει τις παρατάσεις αυτών να διαρκούν από 2 έως 6
μήνες μόνο. Πιο συγκεκριμένα, το Σκυλίτσειο Νοσοκομείο αυτή τη στιγμή απασχολεί 100 συμβασιούχους, οι οποίοι προσφέρουν το έργο τους για αρκετά χρόνια, και με τον φόβο της λήξης των συμβάσεών τους, απαιτούν τη μονιμοποίησή τους και την παύση καταπάτησης των δικαιωμάτων τους.
