Γράφει ο Κώστας Κυδώνης:
Από τα σημαντικότερα πολιτικά – διοικητικά γεγονότα που έχουν καταγραφεί στην ελληνική ιστορία της Κυβερνήσεως, θα μπορούσε κανείς να σημάνει την 18η Μαρτίου του 2012. Ακριβώς πριν από 12 ολόκληρα έτη, Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε ηγεσία, μεταφέρθηκαν τα ηνία του από τον τότε Πρόεδρο του, Γεώργιο Παπανδρέου, στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο Παπανδρέου, ήδη είχε καλωσορίσει τα Μνημόνια που ενέταξε στην Ελλάδα, και σιγά σιγά άρχισε να τα πληρώνει με το κόστους τους σε χρυσό. Έτσι, μετά την κατακόρυφη πτώση του κόμματος, ακολούθησε διαδοχικά η ολική του καταστροφή, αφότου διαπράχθηκαν διπλές εκλογές σε κοντινά χρονικά διαστήματα, η πρώτη τον μήνα Μάιο και η δεύτερη τον Ιούνιο του 2012, συρρικνώνοντάς το εκλογικά, ενώ το έτος 2015, παραλίγο το ΠΑΣΟΚ να παραμείνει εκτός της Βουλής, αφήνοντας το στα κρύα του λουτρού.
Κάτι τέτοιο φυσικά θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο, ή αλλιώς «χτύπημα κάτω από τη μέση», καθώς, εκεί που είχε αναλάβει τη σκυτάλη της διοίκησης και έπραττε όπως επιθυμούσε, κάνοντας ρουσφέτια, αποδίδοντας χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού σε διαφόρων ειδών υποθέσεις, υπογράφοντας μνημόνια, ξάφνου, η διάλυση του φάνταζε τόσο κοντινή, ώστε να μην είναι καν ικανό να παρευρεθεί στις τυπικές συνεδριάσεις των τριακοσίων, και να δώσει παρουσία με τη φωνή του.
Τι γίνεται όμως με την κατάληξη του ΠΑΣΟΚ, εφόσον έφτασε ο «ερχομός του Μεσσία» Αντώνη Σαμαρά, που με τις δικές του πρακτικές έδωσε τη χαριστική βολή; Ο Βενιζέλος, ενώ στήριξε τη Κυβέρνηση Σαμαρά για το κοινό καλό της χώρας, πλήρωσε ακριβά το τίμημα. Τι σημαίνει αυτό; Η πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης του κόμματος, μεταφέρθηκε στο αντίπαλο κόκκινο κόμμα, το ΣΥΡΙΖΑ.
Και από εκεί που όλα ήταν βαμμένα πράσινα από άκρη σ’ άκρη, η εκλογική του συρρίκνωση, του άφησε μονάχα λίγους υποστηρικτές, που τους παρέλαβε η Φώφη Γεννηματά, και έμεινε πλέον η ίδια να τους μετρά στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η αλλαγή της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, ήταν σαν βόμβα που εξερράγη, δίχως να προλάβουν να κλείσουν το διακόπτη.
