Τελευταία, πολύς λόγος γίνεται με αφορμή τη δημοσιοποίηση στατιστικών στοιχείων που πιστοποιούν ότι, η Πατρίδα μας, πληθυσμιακά “μικραίνει”. Προφανώς, λόγω της νέας μετανάστευσης μορφωμένων νέων μας καθώς και της υπογεννητικότητας, ο πληθυσμός μας, μειώθηκε την τελευταία δεκαετία κατά περίπου 405.000 άτομα. Το φαινόμενο, αν και άκρως ανησυχητικό, δεν παρατηρείται μόνο στη Χώρα μας. Συνδυαζόμενο όμως με τη γήρανση του Ελληνικού πληθυσμού και τη συνεχή αύξηση του Κρατικού χρέους, είναι φυσικό να προκαλεί απαισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον της Πατρίδας μας.
Μιάς Πατρίδας η οποία, ταυτόχρονα πρέπει να καλύπτει τεράστιες δαπάνες για αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών (σεισμών, πυρκαΐών, πλημμυρών, χιονοπτώσεων), για πολεμικούς εξοπλισμούς (λόγω των Τουρκικών απειλών), για κατασκευή ή συντήρηση κρίσιμων υποδομών (δρόμων, λιμανιών, αεροδρομίων, σχολείων, νοσοκομείων) καθώς και για στήριξη ευάλωτων ομάδων πληθυσμού. Θα μου πείτε ότι, όλα αυτά, αποτελούν αυτονόητες υποχρεώσεις κάθε πολιτισμένου και ευνομούμενου Κράτους προς τους πολίτες του, άρα, η ό,ποια ανεπάρκεια δεν δικαιολογείται.
΄Οντως, έτσι είναι. Όμως, μια αντικειμενική και ψύχραιμη, προσέγγιση του θέματος, μέσω σύγκρισης με άλλα Κράτη, πιθανά μπορεί να οδηγήσει σε συμπεράσματα περί του αν είμαστε “οι χειρότεροι του Κόσμου” όπως υποστηρίζουν κάποιοι.
Δεν είναι πολύς καιρός που διάβασα κάποια συγκριτικά στοιχεία Χωρών οι οποίες, όπως και η Ελλάδα, περιλαμβάνουν στην επικράτειά τους πάρα πολλά νησιά,νησίδες και βραχονησίδες, άρα έχουν αυξημένες ανάγκες υποδομών και ενδονησιωτικής επικοινωνίας.
Σε έναν σχετικό κατάλογο τέτοιων Χωρών, η Ελλάδα κατέχει την 9η θέση με έξη (6) χιλιάδες νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, εκ των οποίων κατοικημένα είναι περίπου πενήντα. Στον κατάλογο πάνω από τη Πατρίδα μας, ευρίσκονται κάποιες Χώρες του Βορρά όπως π.χ.η Σουηδία και η Φινλανδία ή του Νότου, όπως π.χ.η Ινδονησία και οι Φιλιππίνες.
Απο τα πολλά παρατειθέμενα στοιχεία, κράτησα τα πιο ενδιαφέροντα, γι’ αυτό και τα καταχωρώ.
Η Σουηδία π.χ.με πληθυσμό όσο περίπου και ο Ελληνικός (δέκα εκατομμύρια), με μόνο όμως “εχθρό” τις αντίξοες χειμερινές συνθήκες, ευρίσκεται στην 11η θέση της παγκόσμιας κατάταξης όσον αφορά το κατά κεφαλή εισόδημα με 53.000 δολάρια ΗΠΑ και με προσδόκιμο ζωής τα 82,7 έτη (μέσος όρος γυναιών-ανδρών).
Αντίστοιχα η Φινλανδία, με πληθυσμό μόλις 5.500.000 κατοίκους, κατέχει την 15η θέση με 46.000 δολάρια κατά κεφαλή εισόδημα και προσδόκιμο ζωής κατά τι μικρότερο της Σουηδίας ήτοι 81,7 έτη.
Αν τώρα, από τις δύο αυτές πλούσιες Χώρες του Βορρά, πάμε σε δύο φτωχές του Νότου που έχουν επίσης πολλά νησιά, παρατηρούμε ότι, η Ινδονησία των 272 εκατομμυρίων κατοίκων, ευρίσκεται στην 115η θέση όσον αφορά το κατά κεφαλή εισόδημα με 3.880 δολάρια ΗΠΑ και προσδόκιμο ζωής μόλις 71,5 έτη, οι δε Φιλιππίνες των 110 εκατομ. κατοίκων, διαθέτουν κατά κεφαλή εισόδημα 2.980 δολάρια (126η θέση) και προσδόκιμο ζωής τα 71,1 έτη !!
΄Αξιο μνείας είναι βέβαια το γεγονός ότι, και οι δύο αυτές Χώρες, αντιμετωπίζουν συχνά μεγάλες καταστροφές από ακραία φυσικά φαινόμενα.
΄Οσον αφορά την Ελλάδα, διαπιστώνουμε ότι αυτή, παρά την πρόσφατη χρεοκοπία, παρά τις συχνές μεγάλες φυσικές καταστροφές, παρά τους τεράστιους (αναγκαστικούς) αμυντικούς εξοπλισμούς κατέχει σήμερα την 40η θέση μεταξύ των 200 κρατών του κόσμου όσον αφορά το κατά κεφαλή εισόδημα με 18.650 δολάρια, ενώ,το προσδόκιμο ζωής, έχει φθάσει στα 82,1 έτη.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι “δεν είμαστε οι χειρότεροι του Κόσμου”. Σίγουρα μπορούμε και πρέπει να γίνουμε καλύτεροι. Είναι στο χέρι μας. Κυρίως είναι στο χέρι των νέων μας. Αν, μετά από τα τόσα δεινά που πέρασε το Νεοελληνικό Κράτος στα μόλις διακόσια χρόνια του βίου του, μπορεί να “φιγουράρει” σήμερα στα πρώτα σαράντα κράτη του κόσμου, είναι όντως εφικτό να βελτιώσουμε και άλλο τη ζωή μας και τη θέση μας στην Παγκόσμια κατάταξη, τόσο κοινωνικά και οικονομικά όσο και πνευματικά-πολιτιστικά.
Εξυπακούεται ότι, ο παράγοντας “πληθυσμός” κάθε κράτους είναι, κατά περίπτωση, σημαντικός για την οικονομική και κοινωνική του ανάπτυξη. Δεν είναι όμως ούτε ο μοναδικός ούτε και ο απολύτως καθοριστικός.
Υπ’ αυτήν την έννοια, η ό,ποια παρατηρούμενη μείωση του Ελληνικού πληθυσμού, ναι μεν πρέπει να μας προβληματίζει, όχι όμως και να μας πανικοβάλει. Η μείωση του πληθυσμού, από μόνη της δεν οδηγεί νομοτελειακά σε υπανάπτυξη ή σε“θάνατο” ένα Κράτος.
Στον “θάνατο” μπορεί να οδηγήσει ειδικά εμάς μοναχά ο ιδιότυπος “αφελληνισμός” τον οποίον επιφέρει σταδιακά η απομάκρυνση από την Ελληνική παιδεία και γλώσσα και ο άκριτος μιμητισμός ξένων προτύπων ζωής. Αυτόν ακριβώς τον ύπουλο εχθρό, θα πρέπει να νικήσουμε έγκαιρα με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία.
