Είναι νωρίς ακόμα η ελπίδα ζεί:
Με πόσες αναμονές να γεμίσει ο ορίζοντας των ματιών μου, σε ποιό σταθμό να σε προσμένω που όλα μου φωνάζουν δεν θαρθείς …
Πώς να ξεχάσω μια φωνή για μία και μοναδική φορά που άφησε την χροιά της στην καρδιά μου…
Σε ερωτεύομαι κάθε μέρα πιο πολύ, γίνεσαι η μούσα μου, με οδηγείς σε δρόμους της αγάπης κι εκεί σε ντύνω με στίχους , μα επιμένεις γυμνή να στέκεσαι μπροστά στα μάτια μου, και τότε σου καταθέτω την ψυχή μου…
Κι απόψε η αύρα της θάλασσας καθώς την παρασύρει ο άνεμος αφήνει το δικό σου χάδι πάνω στο κορμί μου , για άλλη μία φορά παρασύρθηκα κι αφέθηκα ξανά στην αγκαλιά σου…
Γι άλλη μία φορά που κλείνω το βιβλίο μαζί με την δική σου ανάμνηση, μαζί με τις δικές σου στιγμές , αυτές που θα ήθελα να ζήσω , κι άλλη μια προσμονή που χάνετε μακρυά σου, όμως η ελπίδα μου χαμογελά κι έχει το χαμόγελο σου…
Είναι νωρίς ακόμα, η ελπίδα ζει …
Έλενα Μαυροειδή.
Ποιήτρια.
