Καμιά φορά, η απομόνωση που αναγκάζεσαι να υποστείς, η απομάκρυνση απ’ τους θορύβους μιας ανθρωποφάγας «κοινωνικότητας», η πνευματικότητα, η περισυλλογή κι αυτό-συγκέντρωση, σε φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό σου, ξεπαγώνουν το πνεύμα σου και σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις τις δικές σου αλήθειες, που μπλέχτηκαν στα ψέματα των άλλων . Κι αν βγήκαμε από τις σπηλιές, πόσα βήματα μακριά περπατήσαμε; Κι αν κατεβήκαμε από τα δέντρα, πόσα πνευματικά επίπεδα ανεβήκαμε; Κι αν από πίθηκοι εξελιχθήκαμε σε ανθρώπινα όντα, πόσο απέχουμε τώρα από αγελαίες και ζωώδεις συμπεριφορές, ατομικά και συλλογικά ,και τότε κάποιοι άνθρωποι είναι σαν το νερό για την ύπαρξη. Έχουν μεγάλη αξία χωρίς το αντίστοιχο αντίτιμο. Κάποιοι άνθρωποι έχουν τον ρόλο σηματοδότη στη ζωή σου. Είναι εκεί και δίνουν πράσινο σε κάθε σου όνειρο, κόκκινο σε κάθε σου λάθος και πορτοκαλί όποτε είσαι κουρασμένος. Τότε βγαίνουν σεργιάνι οι αλήθειες μας , μαζί με τους δικούς μας ανθρώπους και αφήνουν το στίγμα μας , αυτό που είναι η δική μας πραγματικότητα , το δικό μας σημάδι .. ενθαρρύνση …. για το φως της ζωής …
Αναστασία Κατσικογιάννη-Μπάστα.
Συγγραφέας, ποιήτρια.
