Κι ο λαός πίσω απ’ τα κάγκελα να βλέπει τα θηρία να κατασπαράζουν. Στο Κολοσσαίο του σάπιου καπιταλισμού. Ένας Καλιγούλας λείπει να ανακηρύξει το άλογό του Ύπατο της Ρώμης. Ζώο, έτσι κι αλλιώς, θελκτικότερο από προεδρίνες που στέκονται εξευτελιστικά προσοχή σε πεμπτοφαλαγγίτες πρεσβευτίσκους και πρωθυπουργούς, κλαυσίγελους κλόουν – γόνους μαφιόζικων οικογενειών. Ξεπουλάνε τα πάντα. Λιμάνια, πόλεις, εγκαταστάσεις. Σάπια όλα.
Η δικαιοσύνη τους –“τυφλή” μάς υπόσχονται- αλλά με τις πέντε αισθήσεις στραμμένες στα αφεντικά της. Πολύ περισσότερο απώλεσε και την ελάχιστη τσίπα και πλατσουρίζει στην ξεδιαντροπιά της. Στις φυλακές οι φουκαράδες κι έξω οι δικοί τους, οι λεφτάδες, οι υπηρέτες τους, καταχραστές και κλέφτες ιλιγγιωδών ποσών, βιαστές, παιδόφιλοι, κάθε είδους τσογλάνια και τσόλια, ελεύθερα να υπηρετούν το κράτος τους. Έξω, να διαφεντεύουν τη ζωή μας κι οι δικαστάδες που τους απαλλάσσουν.
Η επιστήμη – ξεδιάντροπη τσούλα τους, προσκυνά παπάδες φασίστες, ανώμαλους, ανισόρροπους και μοιράζει ανορθολογισμό. Απατεώνες “Λεφάκηδες” θολώνουν ακόμη περισσότερο το μέλλον μας, αμβλύνουν και συσκοτίζουν τη λογική μας.
Βούρκος η παιδεία τους. Ερωμένοι και ερωμένες καθηγητριών και καθηγητών που γίνονται καθηγητές και καθηγήτριες. Έπειτα σύζυγοι. Κι όταν χωρίζουν τους νταβαντζήδες τους, παλουκώνουν σε καθηγητική καρέκλα το δικό τους τσιράκι. Γόνοι, ανίψια κι υπηρέτες καθηγητάδων που γίνονται καθηγητές, από ανθρωπίσκους που απαρτίζουν «εκλεκτορικά» σώματα και που στο μέλλον θα ανταλλάξουν την ψήφο δάνειο για να εκλεγούν οι δικές τους ερωμένες, οι δικοί τους γόνοι, ανίψια συγγενείς και υπηρέτες τους. Πανεπιστήμια όπου το εμπόριο, η συνδιαλλαγή, η ρεμούλα, ο νεποτισμός, η απάτη δίνουν και παίρνουν και η σήψη ξεχειλίζει. Σχολεία γκέτο, της υλικής και πνευματικής μιζέριας, των αναξιοπαθούντων, πεινασμένων αλλά ηρωικών – πολλές φορές δασκάλων.
Πολιτισμός τους το σκυλάδικο, το χυδαίο, η καρικατούρα, η φτήνια, η αισχρότητα.
Η αποχαύνωση, η διάβρωση κι ο εκμαυλισμός συνειδήσεων στο όνομα της ενημέρωσης, όπως και ο πολιτισμός τους, στα χέρια των εφοπλιστάδων και των μεγαλέμπορων ναρκωτικών που με τους σκυλοπνίχτες τους, πλούτισαν απ’ τα κενοτάφια των ναυτικών που έστειλαν στους βυθούς της υδρογείου. Και τα παράσιτα του βούρκου της “ενημέρωσής” τους, όλο και πετάνε σάρκες στην αρένα. Προσφέρουν αίμα και θέαμα στους σκλάβους, ώστε να αποστρέψουν το βλέμμα και την προσοχή από τα αίτια της δυστυχίας τους, να συσκοτίσουν, να εξαπατήσουν. Χυδαίοι γκεμπελίσκοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί όσων δήθεν καταγγέλλουν, που δεν ορρώδησαν προ ουδενός και δεν εφείσθησαν αναλγησίας για να καταλάβουν μια θεσούλα δουλικού και δόλιου μπαμπουίνου, ξερνώντας στα μούτρα μας ό,τι τους μπούκωσαν τ’ αφεντικά τους κατά την έρπουσα αναρρίχησή τους. Μοιράζουν ρόλους θυμάτων και θυτών στο όνομα εγκλημάτων που το ίδιο το καθεστώς τους γεννά και καλλιεργεί και οι ίδιοι αναπαράγουν. Θυμάτων που είναι αποδέκτες, υπηρέτες και δημιουργήματα αυτού ακριβώς του αναξιακού και όζοντος περιβάλλοντος και που καθίστανται θύτες – ενσυνείδητοι ή όχι λίγη σημασία έχει, στην ηθική αποσάθρωση της κοινωνίας.
Διαποτίζουν κάθε πτυχή της ζωής μας με την αήθη «ηθική» της αρπαχτής, του κέρδους και της στυγνής εκμετάλλευσης. Σε κάθε εκδήλωση ή πεδίο κοινωνικής δραστηριότητας φτάνοντας βαθιά ακόμη και στο κύτταρο του καπιταλιστικού καθεστώτος τους, την οικογένεια. «Μ’ αυτόν τον ξεβράκωτο θα πας;» «Πρόσεχε μη σε τυλίξει καμιά ξεβράκωτη!» «Είναι δουλειά αυτή που διάλεξες για να βγάλεις λεφτά;» «Εσύ θα βγάλεις τα κάστανα απ’ τη φωτιά;» «Το φίδι απ’ την τρύπα;»
Όλα αυτά στοχεύοντας στην πλήρη αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, στην εξαφάνιση κάθε ίχνους αντίστασης ηθικής, πολιτισμικής, αξιακής, ταξικής, του βαλλόμενου πανταχόθεν και διατελούντος εν υπνώσει υποκειμένου, ώστε να επελάσει απρόσκοπτα η φασιστικοποίηση που επιβάλουν. Φασιστικοποίηση που εισχωρεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Που την γεννά, την καλλιεργεί και την επισείει το ίδιο το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα κάθε φορά που τα βρίσκει δύσκολα. Και την επιβάλει πάντα, αφού εκριζώσει κάθε αξία και ιδανικό, στο χέρσο έδαφος της συνειδησιακής άμβλυνσης και της ηθικής ανυπαρξίας.
Έτσι γίνεται με το «φίδι». Αν δεν κόψεις το κεφάλι του, κινδυνεύεις να κλωσάς τ’ αυγά του.
Στέλιος Κανάκης.
Συγγραφέας-Καθηγητής Μ.Ε.
