Είναι γνωστό πως από τις αρχές του χρόνου ζούμε μια “πρωτόγνωρη” κατάσταση που μας “επέβαλε” η πανδημία.
Δεν γνωρίζω αν η άποψη που θα εκφράσω έχει συνωμοσιολογικά χαρακτηριστικά, αλλά έχω τη γνώμη, πως το γεγονός αυτό δεν έχει “μεγάλο θύμα τον καπιταλισμό”, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά μάλλον επιβεβαιώνει, πως, όσο και να έχουν πληγεί οι οικονομίες των χωρών, αυτός παραμένει ισχυρός γιατί είναι προνόμιο των ισχυρών του Πλανήτη, έστω και αν κάποιες φορές είναι υποχρεωμένος να κάνει στρατηγικές υποχωρήσεις.
Πολλοί ίσως πιστεύουν, πως η κατάσταση αυτή σηματοδοτεί το τέλος τού “εθνικιστικού ιδεώδους” χωρών όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, και ανοίγει το δρόμο για έναν “παγκόσμιο κομμουνισμό αλληλεγγύης και συνεργασίας των λαών”. Παρόλα αυτά θεωρώ κάποιοι κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας αφού το αντιλαμβάνονται αυτό σαν ήττα, αν όχι το τέλος του καπιταλισμού(!) Ούτε βέβαια αποτελεί, όπως κάποιο άλλοι υποστηρίζουν, την “αυγή μιάς νέας μαρξιστικής ουτοπίας”. Αντίθετα, η κοινή λογική λέει, πως όλα είναι θέμα προσέγγισης και εμπειρίας. Αλλά και η γνώση που αποκτάει κανείς μέσω αυτής, πλησιάζει περισσότερο την αλήθεια. Καθότι η μέχρι σήμερα τουλάχιστον κοινωνικοπολιτική πορεία μάς έχει δείξει, πως είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τις “αλήθειες” που έχουν δημιουργήσει τα διάφορα πολιτικά συστήματα.
Είναι φανερό πως οι μέρες της πανδημίας – πέραν από την ασθένεια καθ´ εαυτήν- τους θανάτους, την αβεβαιότητα, αλλά και τους οικονομικούς και ψυχολογικούς λόγους, δημιούργησε πρόβλημα ακόμα και σε ισχυρές οικονομίες, που αντιμετωπίστηκαν με κυνικότητα (βλ. ΗΠΑ, Μ. Βρετανία κ. α), αφού έφτασε σε σημείο να ακουστεί από ηγέτες κάποιων πολιτειών των ΗΠΑ, πως οι 70χρονοι συμπολίτες τους θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να “θυσιαστούν για να έχουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον”! Οι απόψεις αυτές βέβαια δεν είναι προσωπικές που εκφράζονται από κάποιους ακραίους, αλλά λειτουργούν βάσει σχεδίου!
Στη βάση αυτού του σκεπτικού, – όσο απεχθές κι αν ακούγεται- κάποιοι θέλουν να εκφραστούν μέσω μιάς ωφελιμιστικής φιλοσοφίας για το “γενικό καλό”, που βέβαια δεν είναι άλλο από το καλό των ιδίων. Ωστόσο η λογική αυτή είναι όχι μόνο αμφισβητούμενη, αλλά και κατακριτέα, γιατί μετράει την ανθρώπινη ζωή υπολογίζοντας τα οικονομικά οφέλη και βλέπει την ηθική με βάση τα οικονομικά αποτελέσματα που θα έχει η εφαρμογή της.
Θεωρώ προφανές, και γνωστό βέβαια, πως η οικονομία στις μέρες μας δεν στηρίζεται στο συναίσθημα ούτε στην ηθική, αλλά στην πολιτική σκοπιμότητα. Και για να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα είναι αναγκαίο να παρεμβάλουμε στην διερεύνηση τού θέματος, κάθε θέματος, την φιλοσοφία κάθε ασκούμενης πολιτικής. Καί να αντιληφτούμε πως και στην προκειμένη περίπτωση, αυτή στηρίζεται στην πολιτική σκοπιμότητα και έχει σχέση με την υποβάθμιση τής προσωπικότητας των εργαζομένων μέσα από τη δημιουργία μιας κοινωνίας φόβου, εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης, που φτάνει ακόμα και στο σημείο τής παραγωγής μυστηρίων, όπως μυστήριο μέχρι στιγμής παραμένει η εμφάνιση τού κορωνοïού…
Κ. Α. Ν
