του Αλέξανδρου Οικονόμου
Στο σκοτεινό δωμάτιο κλεισμένος,
αναπολώ, τους λογοτέχνες τους παλιούς,
εικόνες μαγικές, στην μνήμη μου ξυπνάνε,
με ταξιδεύουν, με σεριανούν, στους ουρανούς.
Θυμήθηκα το Νίκο Καζαντζάκη,
τον Κάλβο, τον Ελύτη , το Σουρή,
Βαλαωρίτη, Βάρναλη και Καραγάτση,
το Ρίτσο, το Βενέζη, τη Σαρρή.
Τη Δέλτα, την Αλεξίου και τη Γλέζου,
τον Εφταλιώτη, τους Σκαρίμπα, Κοραή,
τον Τσίρκα, τον Ψυχάρη και το Σούτσο,
τον Τριβιζά, το Σαμαράκη και το Ραγκαβή.
Ακολουθούν, δεκάδες λογοτέχνες,
που άναψαν, τη δάδα, του πολιτισμού,
που φώτισαν, τα χρόνια της εποχής τους
και διώξαν την εικόνα, της αμάθειας και του μαρασμού.
Ροΐδης, Παλαμάς, Παπαδιαμάντης,
Βρετάκο, Δοξιάδη, Σολωμό,
Ανδρέας Εμπειρίκος και Δροσίνης,
Αργύρης Εφταλιώτης και Κορτώ.
Τιμή και δόξα στους ανθρώπους των γραμμάτων,
που φώτισαν, τα χρόνια του χαμού,
που δώσαν στο λαό, φως και ελπίδα,
τα χρόνια της μιζέριας και του αναλφαβητισμού.
