Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Άνω Τελεία» η ποιητική συλλογή του ζωγράφου, λογοτέχνη, θεωρητικού τέχνης και εικαστικού περφόρμερ Κώστα Ευαγγελάτου, με τίτλο «Εγκάρσια ρήματα». Πρόκειται για μια επετειακή έκδοση της δόκιμης ποιητικής του έκφρασης με αφορμή την επέτειο για τα 45 χρόνια από την κυκλοφορία της πρώτης ποιητικής συλλογής του «Κραυγάζω, Ψάχνω, Καρτερώ», όταν ήταν ακόμη μαθητής του γυμνασίου στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς, από τις εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήνα 1975.
Η συλλογή με επιλεγμένα από τον ίδιο ποιήματα του στο πνεύμα της ποιητικής αναδρομής αλλά και της σύγχρονης δημιουργικής κατάθεσης περιλαμβάνει 45+11 ποιήματα από το ευρύ συνολικό του έργο σε τρείς ενότητες (α’ περίοδος, ποιήματα 1975-1984, β’ περίοδος, ποιήματα 1994-2002, γ’ περίοδος, ποιήματα 2003-2020). Την έκδοση κοσμούν σχέδια του ίδιου, από τις ενότητες «Σωματογραφίες» και «Αναδυόμενες μορφές» καθώς και ένα πρόσφατο πορτραίτο του από την ζωγράφο Ελένη Χατζηπουλίδου.
Το θεματικό περιεχόμενο της συλλογής ξετυλίγει αποκαλυπτικά, ελλειπτικά και επιγραμματικά την αυτοβιογραφική θεώρηση του Κώστα Ευαγγελάτου από την εφηβική ερωτική και τολμηρή λυρική ποίηση της νεότητας του μέχρι την στοχαστική, κοινωνική και ιδεολογική άποψη του για την ζωή, την τέχνη και την κοινωνία του παρόντος.
Στο κύριο σώμα της συλλογής «Εγκάρσια Ρήματα» που απαρτίζεται από τα ήδη δημοσιευμένα ποιήματα του σε αυτοτελείς ποιητικές συλλογές, συλλογικές εκδόσεις και λογοτεχνικά έντυπα, περιλαμβάνεται η τέταρτη παραλλαγή του «Ύμνου στην Κεφαλονιά», με τίτλο «Αίνος στην Κεφαλονιά», η τελική εκδοχή του ποιήματος «Έγκλειστη πανδημία» και δύο αδημοσίευτα ποιήματα. Το εκτενές ποίημα «Οι πρόσχαρες της θλίψης» (αναφορά στις ιερόδουλες) και το επιγραμματικό «Έπος» με το οποίο ολοκληρώνεται η συλλογή.
Στο τέλος της έκδοσης ο Κώστας Ευαγγελάτος στο κείμενο του «αντί-επιμυθίου» συμπερασματικά ομολογεί: – Νομίζω, φίλοι μου, πως τελικά η Ευρυδίκη έπρεπε να μείνει στον Άδη. Πρέπει κι εμείς να μείνουμε ενδεδυμένοι. Η γύμνια και η αλήθεια της είναι μάλλον τραγική, έστω και αν μας οδηγεί στην αναγκαία και ειλικρινή «τολμηρή επίλυση» της νιότης.
«Γυμνός- Ύμνος-Μυστικός Ναός- Οδοιπόρε στάσου.»
Στα στερνά καταφθάνει πάντα η Άτροπος εν μέσω φάσματος ποιητικών «ερμητικών λαμπίδων» για τον επιβαλλόμενο καίριο απολογισμό. Ο εκφραστικός λόγος με «τάνυσμα θανάτου» οδεύει προς το μηδέν. Εν τούτοις ευελπιστώ στην ελεύθερη επίδοση της ανεπίδοτης αγάπης, και στο ολιστικό ανθρώπινο θεώρημα των εγκάρσιων ρημάτων μου:
Λόγος και Μύθος…/ Σκαπανείς της σκέψης / αναδομούν αρμονικά / το Γένος της επίλυσης.
Στην τελική πλήρη κατάθεση μου υποστηρίζω φίλοι μου: Μας προσκαλούν οι λέξεις και τα χρώματα, οι ιδέες και οι ήχοι σε μια συμμετοχική αντίσταση, έστω και μάταιη, με τεράστια όμως ανεξόφλητη αξία.
«Το μέλλον πάντα μας χρωστάει!». Κ.Χ.Ε. Αθήνα 2021.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ, ΑΘΗΝΑ ΑΠΡΙΛΗΣ 2021. / http://anoteleia.gr/cat_018.html.
