Γράφει η Μόνικα-Λεμονιά Αβαγιάννη.
Ο πόνος της απώλειας για μια μάνα, είναι ένα φορτίο που κουβαλάς πάντα μαζί σου σα δεύτερο δέρμα.
Όσο κι αν περάσεις τα στάδια του πένθους, από την άρνηση ως την αποδοχή, η απώλεια θα μοιάζει πάντα σαν το κομμένο μέλος που δε μπορεί πια να αντικατασταθεί. Έτσι ακρωτηριασμένη πορεύεσαι για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Μπορεί να γελάς, να χαίρεσαι με τον ήλιο που βγαίνει ξανά και την Άνοιξη που ομορφαίνει τον κόσμο γύρω σου, όμως η απώλεια είναι εκείνο το αγκάθι που πάντα θα σου τρυπάει και θα σου ματώνει την καρδιά. Όσα χρόνια και αν περάσουν καμιά μάνα δε θα μπορέσει να “χωνέψει” το χαμό του παιδιού της.
Για τη Μάγδα που σήμερα θα γιόρταζε τα 42α γενέθλια του Παύλου, για την Τούλα που σήμερα μοιράστηκε μαζί μου τον πόνο της για το χαμό του δικού της παιδιού πριν από 28 χρόνια, για κάθε μάνα που σηκώνει το δικό της σταυρό, υποκλίνομαι!
Υποκλίνομαι σε κάθε μάνα που ποτέ δε λύγισε. Υποκλίνομαι σε κάθε μάνα που πάλεψε για δικαίωση!!!
Μόνικα Λεμονιά-Αβαγιάννη.
Ποιήτρια-Εικαστικός.
