Παρατηρείς ότι κάνεις κάποια υπερπροσπάθεια στη ζωή αν έχεις ήδη να φας, δηλαδή για τα προς το ζειν, και να φορέσεις κι ένα ωραίο ρούχο, να νιώσεις λίγο ΑΝΘΡΩΠΟΣ κι ότι έχεις κάποια ΑΞΙΑ (ότι δηλαδή δεν είσαι ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝΙΚΟ, που είναι ΜΟΝΟ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ & ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ). Αλλά στο τέλος καταλήγεις (αφού φας πρώτα μια περιουσία για να σπουδάσεις, γιατί Η ΑΓΑΠΗ & Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΕΝ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ή τουλάχιστον μόνο από το σπίτι, αλλά ιδίως ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, και όπου υπάρχουν σχολεία δεν υπάρχουν ΦΥΛΑΚΕΣ), ότι στο τέλος ΑΞΙΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ και νιώθεις κυριολεκτικά ΤΕΛΕΙΩΣ ΗΛΙΘΙΟΣ…
Κάνουν κι οι δικοί σου υπερπροσπάθεια χρόνια να σου βάλουν μυαλό (και σε πάνε στα καλύτερα σχολεία και κολλέγια), ότι αξία δεν έχει μόνο το χρήμα, αλλά και η μόρφωση, και ο χαρακτήρας. Και κάνεις και ψυχοθεραπεία χρόνια, και κοντεύεις να πεθάνεις από καρκίνο από τσιγάρο, για να ψάχνεσαι χρόνια, ενώ υποσυνείδητα το ξέρεις ότι ρόλο μόνο παίζει κατά βάθος το καλό sex και το χρήμα, και ότι με όλη αυτή την υπερπροσπάθεια το μόνο που καταφέρνεις τελικά είναι να κάψεις τελείως τον εγκέφαλό σου! Ενώ ξέρεις ότι τελικά κερδίζουν μόνο οι κενοί και άδειοι άνθρωποι!
Εντωμεταξύ, σου κάνουν καβγάδες και πόλεμο επειδή θέλουν να πας να δουλέψεις και να είσαι τελείως ανεξάρτητος/η, και να μη σε αγγίξει ποτέ κανένας, ιδίως αν είσαι κόρη τους και μάλιστα η μοναδική. Αλλά εκεί που σου γίνεται πλύση εγκεφάλου για να είσαι τέλεια στο χαρακτήρα, μετά αρχίζουν να σου πετάνε ατάκες και για τα κληρονομικά, αν έχεις και αδέλφια και σε πριζώνουν, και λες:
Γιατί εγώ μόνο συγκεκριμένα, έπρεπε να είμαι τέλεια σε σχέση με τα αδέλφια μου, που είναι αγόρια κι είχαν πιο πολλά δικαιώματα από μένα, όπως τη δική τους επιλογή συντρόφου, ενώ εμένα έπρεπε να μου κάνουν μονίμως κουμάντο οι δικοί μου και να μου τον επιλέξουν αυτοί, σαν να ζούμε στον Μεσαίωνα. Που και τότε πιο πολλά δικαιώματα είχαν οι γυναίκες από μένα (όπως και στην αρχαιότητα), γιατί τα μυαλά τους είναι προπολεμικά, της κλειστής κοινωνίας (επαρχίας), που κι εκεί όλες έχουν γίνει πιο μοντέρνες από μένα κι ας φαίνομαι κι εγώ έτσι, αλλά η ψυχούλα μου το ξέρει μόνο τι τραβάω…
Ενώ στο τέλος τελικά ήταν όλα μια κοροϊδία κατάμουτρα, για να τους γηροκομήσω και να πεθάνω μετά μόνη μου. Κι εγώ ένιωθα βολεμένη για να έχω τελικά ένα πολύ κακό τέλος!!! Η «πανέξυπνη» η μάνα μου, μου είχε πει να πάω, αφού πεθάνουν, ακόμα και σε μοναστήρι να μονάσω… Ως εκεί έχει φτάσει η βλακεία τους, μόνο γιατί κάνω το σταυρό μου και ζητάω τη βοήθεια της Παναγίας να με σώσει, γιατί μόνο αυτό μου απέμεινε…
Αλλά ο Θεός δεν πρόκειται να σώσει κάποιον μ’αυτά τα μυαλά, γιατί και να υπάρχει είναι πολύ απασχολημένος με πολλούς χαζούς, οπότε: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει»… Δηλαδή, αν δεν βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας, όχι απαραίτητα με κάποια δουλειά, γιατί με τα μυαλά που κουβαλάνε οι γονείς μας από την επαρχία, ακόμα και τα αγόρια μόνο με το γάμο γλυτώνουν.
Τα 2 μου αδέλφια σπούδασαν, δουλεύουν κι έφυγαν με το γάμο, και επέλεξαν αυτοί τις νύφες, χωρίς να ανακατευτούν οι γονείς και τα υπόλοιπα αδέλφια και να κάνουν αυτοί κουμάντο. Ενώ ο ένας που θέλει μόνο να πάει να δουλέψει και να ανοίξει τα φτερά του μόνος του, η υπερπροστατευτική, καταπιεστική, κλασική, παραδοσιακή νοικοκυρά μανούλα του, θα νομίζει ότι το παιδί της («500» ετών εντωμεταξύ παιδί) θα πάει στον πόλεμο και θα του πει: «Πάρε και ζακέτα μαζί ή μην πας καθόλου»!!!
Οπότε τελικά, πρέπει να κάνεις μια πολύ ριζική και δραστική επανάσταση, που έπρεπε να έχει γίνει ήδη από τα 18, που προσπάθησε να γίνει κι από τότε ξεκίνησε ο πόλεμος, και η κόρη βρέθηκε τελικά πεταμένη σε μια τρύπα και στο τέλος θα καταλήξει κιόλας να μην έχει κυριολεκτικά να φάει. Οπότε παρατηρείς ότι όταν είσαι από την «καλύτερη» οικογένεια (εννοώ οικονομικά), η ζωή σου είναι ήδη κατεστραμμένη και είσαι ήδη καμένο χαρτί. Γιατί δεν έχεις κανένα δικαίωμα στον έρωτα, στην αγάπη, κοινώς στις δικές σου επιλογές. Αλλά για να θεωρείσαι «καλό παιδί», πρέπει ο γαμπρός να είναι υποχρεωτικά ζάμπλουτος.
Και παρατηρείς ότι όποιος σε βάζει στο μάτι, σε βάζει όντως γι’αυτό (γιατί κι εμείς δεν είμαστε τόσο χαζές όσο νομίζουν, κι ας μη μας υπολογίζουν ως γυναίκες επειδή δεν είμαστε εντελώς κακάσχημες…), οπότε στο τέλος απογοητεύεσαι, παραδίδεις τα όπλα και λες: «Μήπως, παρά τη μαύρη ζωή που περνάω, πρέπει να πεθάνω, δυστυχώς, με τους δικούς μου;». Γιατί τελικά διαπιστώνεις ότι όλα πήγαν αδικοχαμένα! Και οι σπουδές, και η υπερπροσπάθεια, και ο πόλεμος που έκανες, αφού στο τέλος μετράει μόνο το παραδάκι και τα χρήματα που δώσανε οι γονείς σου για σχολεία και σπουδές. Αφού και τώρα (εκτός από τις περιουσίες που έχουν φάει άτομα και από τα 2 σόγια), θα είχες μια πολυκατοικία στο όνομά σου, όχι για να μένεις και να κάνεις τη ζωή σου, αφού δεν θα σε αφήσουν τελικά, αλλά τουλάχιστον να τη νοικιάζεις ή να την έχεις πουλήσει και να έχεις ένα εισόδημα… Ενώ τώρα, τελικά θα πεθάνεις και ξεβράκωτη στο δρόμο. Γι’αυτό: ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ! Οτιδήποτε υπερβολικό (και το πολύ χρήμα και το πολύ λίγο) μόνο τον άσχημο θάνατο φέρνει… (μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες)!!!
Και καλό είναι, αν και μου λένε ότι δεν έχω ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ, να μην είναι ΚΑΒΑΛΗΜΕΝΟ ΚΑΛΑΜΙ και να νιώθω ανώτερη από τους άλλους, γιατί τότε μπορεί να κάνω ΕΠΙΠΟΛΑΙΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΑΘΗ, και να φάω κανένα χαστούκι από τη ζωή, και να με πάρει η κατρακύλα (αν κι αυτό μου έχει συμβεί ήδη) και να πέφτω συνέχεια από τα σύννεφα… Γι’αυτό καλό είναι να είσαι συνέχεια προσγειωμένος/η και να μην υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου, και να μη νιώθεις ανώτερος/η από τους άλλους (δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή, οπότε ό,τι κοροϊδεύεις συνήθως το λούζεσαι)…
Α.Α.Τ.
