Γράφει η Τασσώ Γαΐλα
Μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη που επιβεβαιώνει την ύπαρξη των Αμαζόνων.Οι Αμαζόνες ήταν λαός κυνηγών και πολεμιστών της Ευρασίας που ανήκαν στην ομάδα νομαδικών φυλών που οι Έλληνες ονόμαζαν γενικά Σκύθες και πρώτη αναφορά για τις Αμαζόνες έκανε ό Όμηρος στην Ιλιάδα.
Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του νομαδικού λαού ήταν ότι είχε κατά βάση πολεμική κοινωνική οργάνωση και ότι οι γυναίκες απολάμβαναν μεγάλο βαθμό ελευθερίας και ισότητας και πολεμούσαν στο πλευρό των αντρών. Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό εντυπωσίασε τόσο πολύ τους Έλληνες που δημιούργησαν τον μύθο των Αμαζόνων σύμφωνα με τον οποίον ο λαός αυτός αποτελούνταν αποκλειστικά από γυναίκες που ζούσαν χωρίς άντρες και ήταν άρτια εκπαιδευμένες στρατιωτικά ενώ ζούσαν νομαδικά και αγαπούσαν πολύ τα άλογα και το κυνήγι. Σύμφωνα με τον μύθο, οι πολεμίστριες Αμαζόνες κατάγονταν από τον θεό του πολέμου Άρη και τη νύμφη Αρμονία, ή κατά άλλη εκδοχή τη θεάΆρτεμις ή την Αθηνά. Η Άρτεμις, θεά του κυνηγιού, της ελεύθερης ζωής στην φύση και της άρνησης του γάμου, ήταν η θεότητα που λάτρευαν κατά κύριο λόγο και προς τιμήν της χόρευαν πυρρίχιους πολεμικούς χορούς. Λάτρευαν επίσης και την θεά Κυβέλη στην οποία θυσίαζαν άλογα.
Το site porto rafti ανήρτησε μία πολύ ενδιαφέρουσα για τους φίλους της ιστορίας και της μυθολογίας είδηση που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Σας μεταφέρω το κείμενο:
Βρέθηκε τάφος με τρεις γενιές Αμαζόνων με τα όπλα τους και ένα χρυσό στέμμα .Μία σπουδαία ανακάλυψη έκαναν ρώσοι αρχαιολόγοι στη νοτιοδυτική Ρωσία, που όπως ανακοίνωσαν, βρήκαν τάφο που περιέχει τέσσερις Αμαζόνες διαφορετικών ηλικιών. Πρόκειται για ένα κορίτσι ηλικίας 12-13 ετών, δύο γυναίκες άνω των 20 ετών και μία μεγαλύτερη 45-50 ετών, που πέθαναν πριν 2.400 χρόνια και βρέθηκαν θαμμένες σε έναν από τους 19 τάφους στη Ντεβίτσα της Ρωσίας, στην περιοχή των Σκύθων. Στον τάφο τους -που δεν έχει προηγούμενο, σύμφωνα με τους Times- βρέθηκαν χρυσά κοσμήματα, ένα χρυσό διάδημα και όπλα. Τα κτερίσματα που είχαν τοποθετηθεί στον τάφο σε δύο από τους σκελετούς φαίνεται πως είχαν συληθεί κατά την αρχαιότητα, όμως οι δύο άλλοι τα είχαν ακόμα πλάι τους ή τα φορούσαν.
Ο ένας σκελετός ανήκει σε μία 20χρονη γυναίκα, που είχε ταφεί με τα πόδια της στη στάση που έχουν οι ιππείς. Πλάι της βρέθηκαν δύο ακόντια, ένας καθρέπτης από χαλκό, ένα βραχιόλι με χρυσές χάντρες και δύο αρχαιοελληνικά δοχεία, το ένα από τα οποία είναι κάνθαρος, που χρονολογείται από το δεύτερο τέταρτο του τέταρτου αιώνα π.Χ. Ο άλλος σκελετός ανήκει σε μία γυναίκα 45-50 ετών, ηλικία προχωρημένη για την εποχή της. Φορούσε ένα τελετουργικό χρυσό διάδημα, το οποίο είναι ενδεικτικό της υψηλής θέσης που φαίνεται πως κατείχε στην τοπική κοινωνία. Είναι το πρώτο αντικείμενο του είδους που ανακαλύπτεται σε τάφο Σκυθών. Δίπλα της βρέθηκαν ένα μαχαίρι από σίδηρο και μία αιχμή βέλους. Δεξιά, το χρυσό διάδημα, όπως βρέθηκε στο κρανίο του γυναικείου σκελετού και αριστερά η αναπαράστασή του στο κεφάλι της γυναίκας. Σε συνδυασμό με τις περισσότερες από 30 αιχμές βέλους, μαχαίρια από σίδηρο και διάφορα αξεσουάρ για άλογα, που βρέθηκαν στον ίδιο τάφο, οι ερευνητές από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν Σκύθες πολεμίστριες, οι οποίες ενέπνευσαν τον μύθο των Αμαζόνων, όπως της βασίλισσας Ιππολύτης.
Πηγή άρθρου: porto-rafti
Οι Σκύθες ήταν μία ομάδα αρχαίων φυλών νομάδων πολεμιστών, που μιλούσαν μία περσική διάλεκτο και ζούσαν στην ανατολική Ευρώπη και την κεντρική Ασία από το 800 π.Χ. μέχρι τους πρώτους αιώνες μ.Χ.
Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία χρησιμοποίησε το παράδειγμα των μυθικών Αμαζόνων ως επιχείρημα για την συμμετοχή των γυναικών στον στρατό ενώ ο Αριστοφάνης εμπνεύστηκε από αυτές για να γράψει την Λυσιστράτη και τις Εκκλησιάζουσες.
Οι μυθολογικές Αμαζόνες γοήτευσαν όχι μόνο τους αρχαίους Έλληνες, που δημιούργησαν πολλά έργα τέχνης και ιστορίες σχετικά με αυτές, αλλά και ολόκληρο τον δυτικό κόσμο που συνέχισε να ασχολείται και να εμπνέεται από αυτές μέχρι και τις ημέρες μας. Σήμερα όταν μιλάμε για Αμαζόνες εννοούμε συνήθως τις μυθολογικές γυναίκες πολεμίστριες της ελληνικής φαντασίας.
Κείμενο.
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια
