Γράφει ο Κώστας Βασιλάκος.
Ο ουρανός έχει φορέσει για τα καλά το μολυβί χρώμα που του χαρίζουν τα σύννεφα και το ελαφρύ αεράκι με τη δροσιά της πρώτης βροχής φέρνει πιο κοντά την ανάγκη για ζεστασιά. Η περπατησιά του ήλιου λοξοδρόμησε προς τον Βορρά και έκανε πιο μακρινή την απόσταση Δύση – Ανατολή.
Το φως της μέρας λιγοστεύει, σε αντίθεση με τη νύχτα που όλο και μακραίνει. Από το παράθυρο χαζεύω τα κιτρινοπράσινα φύλλα της μουριάς που μαζεύονται γύρω από τον γέρικο κορμό και σχηματίζουν ένα παχύ στρώμα, ενώ τα κλαδιά γυμνά περιμένουν τη δική τους δοκιμασία μέχρι να ξαναπέσουν στην αγκαλιά της άνοιξης.
Το καλοκαίρι με τις καυτές ηλιαχτίδες μάς αποχαιρέτησε για άλλες περιοχές της γης, που ανυπομονούν και αυτές να νιώσουν το χαμόγελο του ήλιου.
Το βλέμμα μελαγχολικό, η ψυχή βαριά για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Δεν με φοβίζουν οι παγωμένες μέρες, αλλά οι κρύες ψυχές των ανθρώπων.
Παρακολουθώ την «αγωνία» των «ηγετών» να μας πείσουν για την επιτυχία των αριθμών. Προσπαθούν να μας πουλήσουν την «αισιοδοξία» τους.
Αναρωτιέμαι:
– Πότε θα μιλήσουν για πλεονάσματα ψυχής και αδελφοσύνης,
– Πότε θ’ ασχοληθούν με αξίες και συναισθήματα;
Σιωπή.
Εμείς γεμίζουμε τη φτώχεια μας με ψεύτικες υποσχέσεις και νιώθουμε χορτασμένοι.
Φοβόμαστε τη πτώχευση του μηδενός γιατί μας πέρασαν στο αίμα την ανυπαρξία εναλλακτικής λύσης, μπόλιασαν με χάος το μέλλον μας.
Τρέμουμε μην τυχόν και στερηθούμε την άδεια ζωή που μας κληροδότησαν.
Οι εικόνες της θλιβερής καθημερινότητας που μας πολιορκεί έγιναν οικείες.
Συνηθίσαμε τα απλωμένα χέρια στα συσσίτια της ελεημοσύνης, τ’ ανθρώπινα μάτια να ψαχουλεύουν στους κάδους απορριμμάτων, τους άστεγους στα πεζοδρόμια της απελπισίας, τις ουρές στο ταμείο ανεργίας και τους νέους με ψαλιδισμένα όνειρα να προσπαθούν να πετάξουν για άλλα μέρη.
Άβυσσος η ψυχή μας.
Μας βομβαρδίζουν τρόμο για να αισθανόμαστε τυχεροί που μας συμβαίνουν μόνο αυτά τα «λίγα», γιατί θα μπορούσαν να είναι όλα χειρότερα ή να γίνουν. Η ανεργία, οι τιμές πρώτων ειδών ανάγκης σ’ έναν ξέφρενο καλπασμό αντάμα με τους φόρους τραβούν την ανηφόρα. Στον αντίποδα περιορισμένα έως ανύπαρκτα εισοδήματα κατρακυλάνε χωρίς σταματημό. Ο απόλυτος παραλογισμός των σοφών της «πολιτισμένης» κοινωνίας που ευαγγελίζονται. Οι σταλαγματιές της βροχής χτυπάνε το τζάμι, κι εγώ αφήνομαι στα σπουργίτια που ερωτοτροπούν στα κλαδιά της Μανόλιας.
Η καρδιά μου σφίγγεται, όταν νιώθει ότι μπορούμε τόσα πολλά, μα αρκούμαστε στα ελάχιστα.
Αισθάνομαι το βρόγχο να με τυλίγει όλο και περισσότερο.
Αναρωτιέμαι:
– Υπάρχει φως; Υπάρχουν ψήγματα αισιοδοξίας;
– Για ν’ αλλάξει ο κόσμος πρέπει το εγώ να γίνει εμείς.
Τόσο απλό, τόσο μεγάλο.
Κώστας Βασιλάκος .
Συγγραφέας-ποιητής.
………………………………………………………..
Ευχαριστώ θερμά τον εκλεκτό ποιητή και συγγραφέα Κώστα Βασιλάκο για την συμμετοχή του στη στήλη ‘Το Διήγημα του Σαββάτου’. Τιμή και χαρά μας η παρουσία του κοντά μας όχι μόνο λόγω της υψηλής ποιότητας της δουλειάς του αλλά και της δημοφιλίας του στο αναγνωστικό κοινό της λογοτεχνικής στήλης μας. Υπόχρεη.
Επιμέλεια στήλης.
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.
