Προδημοσίευση του βιβλίου του Λευτέρη Πυκνή …. Νο 12
Με τον Φώτη Παπαδόπουλο ξεκίνησε η γνωριμία μας από το 1967 μόλις άνοιξε το πρώτο του ιατρείο στην αρχή της Καλαμπόκα…. ένα μοντέρνο και σύγχρονο ιατρείο με εξοπλισμό…ο πρώτος θάλαμος με ακουόγραμμα και πλήρης εξοπλισμός ΩΡΛ χειρουργικών εργαλείων…. Είχε πάρει το πτυχίο του το 1963 – 4 και την ειδικότητα το 1966-7 στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών οπότε τότε παντρεύτηκε και την Ευτυχία Θεοτοκά κόρη του γιατρού Γεωργίου Θεοτοκά… χρόνια πολλά στο Πυργί αγροτικός ιατρός Γενικής Ιατρικής… Αργότερα βρεθήκαμε ξανά το φθινόπωρο του 1968 μέσα στο χειρουργείο της Γενικής Κλινικής Χίου του Γιάννη Αυγουστή!
Είχε αποφασίσει ο Φώτης να ανοίξει δική του Κλινική αλλά επειδή προτιμούσε και τον εξυπηρετούσε η νέα μοντέρνα ενδοτραχειακή νάρκωση και όχι η τοπική η οποία είναι οδυνηρή διαδικασία και ειδικότερα για τα μικρά παιδιά ξεκινήσαμε παρέα με την χορήγηση της ενδοτραχειακής ναρκώσεως. Αφού διαπιστώθηκε ότι όλα βαίνουν καλώς προχώρησε στην ίδρυση δικής του κλινικής στην πάροδο της Απλωταριάς… Μαγαζιώτισα Νο 4 πάνω από το ραφείο του Γιώργου Αναστασάκη και το αναφέρω γιατί αργότερα ο γιος του Αναστασάκη ο Γιάννης έγινε γιατρός και σήμερα έχει την δυνατότητα του ΩΡΛ στην Χίο . Με τον Φώτη συνεργαστήκαμε μέχρι τον Απρίλιο του 1969 που πήγα στο στρατό!
Στα δύο αυτά χρόνια της απουσίας μου ήρθε στην Χίο ιδιώτης Αναισθησιολόγος ο Γιάννης Χρήστου… εγώ δεν τον πρόλαβα γιατί όταν επέστρεψα τον Απρίλιο του 1971 ο μοναδικός που υπήρχε ήταν ένας στρατιωτικός Αναισθησιολόγος ονόματι Τσιτάκης τον οποίο τον αναζητούσαν οι κλινικές για χειρουργείο αλλά τις περισσότερες φορές είχε κατεβασμένο το τηλέφωνο του, ήταν καλοπερασάκιας, μη μου τους κύκλους τάρατε! Γι’ αυτό μόλις γύρισα με πλησίασαν κλινικάρχες πλην του Αυγουστή για να ξεκινήσουν μαζί μου συνεργασία παρ ότι εγώ είχα αρχίσει τις αντιπροσωπείες φαρμάκων για Χίο … Μυτιλήνη.. Λήμνο με καλό μισθό για τα δεδομένα της εποχής, που γρήγορα φυσικά εγκατέλειψα λόγω του μεγάλου φόρτου εργασίας στον τομέα της νάρκωσης σε κλινικές και Μαιευτήριο Χίου και ελάχιστες φορές στο νοσοκομείο γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα της αμοιβής μου επειδή δεν ήμουν γιατρός! Με τον Φώτη Παπαδόπουλο ξεκίνησε και πάλι η συνεργασία μας στην νέα Κλινική Ζαφείρη στην οδό Δελαγραμμάτικα 15 από το 1972 μέχρι που σταμάτησα στο χώρο της Υγείας το 1979-80! Ο Φώτης όταν έκλεισε την ιδιωτική του κλινική μεταφέρθηκε στο ιατρείο του στην οδό Δαμαλά 49 και είχε αναλάβει και την Διεύθυνση της ΩΡΛ κλινικής του νοσοκομείου Χίου καθώς και ως γιατρός του ΙΚΑ ακολούθως ανέλαβε προϊστάμενος της Υγειονομικής Υπηρεσίας του ΙΚΑ μέχρι της συνταξιοδότησης του το 2003!
Με τον Φώτη Παπαδόπουλο βρεθήκαμε παρέα μέσα στα χειρουργεία γύρω στις 400 έως 600 φορές για εγχειρήσεις εκβλαστήσεων και αμυγδαλών πολλές φορές συγχρόνως και τα δύο μαζί ακόμη και την Ιουλία χειρουργήσαμε με αμυγδαλές! Τώρα για τα προβλήματα που έχει η εγχείρηση των αμυγδαλών τα οποία είναι μετεγχειρητικά στο σπίτι και χρειάζεται μεγάλη προσοχή ειδικά στο θέμα της διατροφής τουλάχιστον για τις δώδεκα μέρες για σιγουριά…η όγδοη μέρα έως την δέκατη ημέρα είναι οι μέρες που πέφτουν οι εσχάρες κοινώς το κάρκαδο που λέγεται στα χωριά και υπάρχει περίπτωση από σκληρή τροφή να πληγώσει η εγχείρηση και να δημιουργήσει αιμορραγία ή και να προκληθεί πνιγμός από εισρδόφηση της τροφής στους πνεύμονες! Οι περισσότεροι ΩΡΛ αποφεύγουν τις επεμβάσεις παρά μόνο πλέον σε νοσοκομεία για να υπάρχει η κάλυψη και η σιγουριά ! Γι’ αυτό σήμερα δεν βλέπουμε ιδιωτικές κλινικές αμιγώς μόνο ΩΡΛ…. Εκτός της συνεργασίας μας δημιουργήθηκε και οικογενειακή φιλία και ειδικότερα με τους γονείς της Ιουλίας στην Δασκαλόπετρα που ήταν γείτονες και καθημερινά έπαιζαν τάβλι ή πρέφα και έπιναν τον καφέ τους! Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε και ο Γιώργος με τον μεγαλύτερο αδερφό του τον Γιάννη! Πολλές φορές κάναμε παρέα και για τάβλι αλλά προπαντός πρέφα με τον Φώτη τον πεθερό μου Νικόλαο Πίττα τον Λευτέρη Γιαλούρη και εγώ! Όσοι γνωρίζουν από πρέφα ξέρουν πόσο μεγάλη πλάκα έχει αυτό το παιχνίδι! Υπάρχουν φωτογραφίες που θα μπουν στο βιβλίο τόσο του Φώτη όσο και της οικογένειας του ακόμη και όλων μαζί στα εγκαίνια του καταστήματος παιχνιδιών της Ιουλίας στην Απλωταριά στις 24 Οκτωβρίου 1988.
Με τον Φώτη Παπαδόπουλο είχαμε και έχουμε μια άδολη φιλία και αγαστή συνεργασία μέχρι και σήμερα που είναι 85 χρονών και εγώ σε τρείς μήνες τα εβδομηντατρία! Του εύχομαι να είναι καλά γερός και δυνατός και να χαίρεται παιδιά και εγγόνια γιατί δυστυχώς από το 2011 έχασε την Ευτυχία του και είναι μόνος στο κρεβάτι του! Δυστυχώς το έχω γράψει πολλές φορές ο μεγαλοδύναμος κόβει μεσσαριά!
Χίος 29 Μαρτίου, 2020
Λευτέρης Πυκνής
Μαλλιάς Καλλιμασιωτης
