Πέρασαν χρόνια από τότε που η σκλαβωμένη ψυχή του Έλληνα ξεσηκώθηκε με σημαία τα όνειρα και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καλύτερη Ελλάδα. Ήταν τέτοιες μέρες του Νοέμβρη, όταν οι φοιτητές στην αρχή πίστεψαν στην ανατροπή των τυράννων και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Ήταν η άσβεστη φλόγα που έκαιγε την καρδιά του λαού και έγραφαν οι αντοχές του με το αίμα, την αφίσα ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στα τρόλεϊ της Πατησίων. Ήταν το σύνθημα στα χείλη εργατών και αγροτών που δονούσε τον αττικό ουρανό για την επιβίωση, την αλήθεια και την αξιοπρέπεια.
Δύσκολες στιγμές, πονεμένες ώρες για αυτό το ανώνυμο πλήθος ανάμεσα στο φόβο και τον τρόμο των δυναστών.
Αλληλεγγύη στους Ελεύθερους Πολιορκημένους, όταν χέρι – χέρι τρόφιμα και φάρμακα φτερουγώντας από το παράθυρο Στουρνάρη και Πατησίων, έδειχναν την αλλαγή που ερχόταν.
Ένα πλήθος που πάλευε κρεμασμένο απ’ τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, με μοναδικό ανάχωμα τη ζωή του, στις σφαίρες και τα πολυβόλα των τανκ που σημάδευαν τα κορμιά του .
Χιλιάδες αγωνιστές βασανίστηκαν στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, φίλοι συναγωνιστές έφυγαν από τη ζωή και άλλοι έμειναν ανάπηροι για την υπόλοιπη ζωή τους.
Τόσα χρόνια μετά και ο απολογισμός του ξεσηκωμού θλιβερός. Αρκετοί εξαργύρωσαν τον αγώνα με υπουργικούς θώκους και καρέκλες εξουσίας. Έγιναν οι σημερινοί κρατούντες για εμάς και τα παιδιά μας. Είναι αυτοί που στις επετείους έστησαν το δικό τους πανηγύρι γύρω από την αιματοβαμμένη σημαία.
Αυτοί που οικειοποιήθηκαν τον αγώνα για το δικό τους συμφέρον και το κόμμα τους. Αυτοί που σήμερα ανερυθρίαστα αποκαλούν όλους εμάς προδότες, γιατί δεν τους αναγνωρίζουμε «καλές προθέσεις», που “επιμένουν” να μας «σώσουν» από τον γκρεμό που μας έσπρωξαν οι ίδιοι. Αυτοί που βούλιαξαν τ’ ασφαλιστικά ταμεία και μας υπόσχονται σύνταξη πείνας. Αυτοί που δεν έκαναν τίποτα για να πληρώνουν φόρους οι έχοντες και κατέχοντες, ενώ απαιτούν από τους συνεπείς φορολογούμενους να πληρώνουν ξανά και ξανά μέχρι την οικονομική τους εξαθλίωση.
Η ανεργία καλπάζει με κοντά δύο εκατομμύρια ανέργους και τον μισό πληθυσμό στα όρια της φτώχειας .
Έγινε η ζωή Αχέροντας, που στέκουν οι ψυχές στις όχθες και περιμένουν το βαρκάρη να τις περάσει στην αιωνιότητα. Νομοτελειακά θα χαθεί το σπίτι, το οικόπεδο και το κτήμα που άφησαν οι γονείς ή αποκτήθηκαν με σκληρό και καθημερινό αγώνα.
«Των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε».
Αυτή είναι η αλήθεια και ας μην τη λένε, ας την κρύβουν κάτω από δυσνόητες ή εύπεπτες και εύηχες λέξεις που εφευρίσκουν ανεγκέφαλοι τεχνοκράτες από την περίφημη «δεξαμενή ιδεών».
Και όλα αυτά από εκείνους που πούλησαν τον αγώνα για οφίτσια και έγιναν σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες.
Όμως, εμείς οι άλλοι, οι πολλοί, που βλέπουμε την καμένη γη, που νιώθουμε να διώχνουν τα παιδιά μας από την Πατρίδα για να γίνουν δούλοι στα σκλαβοπάζαρα της Δύσης, τι κάνουμε; Βολευτήκαμε στη μιζέρια που απλόχερα μας πρόσφεραν μέσα από την εικονική πραγματικότητα της έγχρωμης τηλεόρασης, μπήκαμε σε ξένα ρούχα, μας γίνανε οικείοι ξένοι ρόλοι. Ακόμα μπορούμε και πρέπει, ποτέ δεν είναι αργά, να συνεχίσουμε για να πιάσουν τόπο οι θυσίες αυτών που χάθηκαν, που σακατεύτηκαν στο σώμα και στην ψυχή.
Εσείς, νέοι, ανυψώστε και πάλι ως τ’ αστέρια το σύνθημα που δονούσε τότε την ατμόσφαιρα : ΨΩΜΙ –ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ .
Κώστας Βασιλάκος.
Συγγραφέας-ποιητής.
