Με αφορμή την ημέρα των ερωτευμένων, όπως ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας έχει επιβάλλει, σκέφτομαι πως σε μια κοινωνία αλλοτριωμένη ο έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο παρά άλλη μια ευκαιρία κέρδους.
Γιατί στον κόσμο της καπιταλιστικής κυριαρχίας, κάθε τι, είναι καλά υπολογισμένο με όρους αγοράς και δείκτες χρηματιστηρίου. Στο πλαίσιο αυτό και ο έρωτας δεν είναι παρά μια ξεπέτα.
Η εποχή που ζούμε είναι ένας κόσμος βάρβαρος, που μας καθορίζει και μας υποδεικνύει το ΠΌΤΕ και το ΠΏΣ θα ερωτευτούμε. Αν θα ερωτευτούμε σε μια μόνο ημέρα από τις 365 του χρόνου, αν εκπληρώσουμε τον έρωτά μας μέσα από γλυκανάλατα και κακόγουστα δωράκια που κάποιος άλλος επέλεξε για εμάς στερώντας ακόμα και την επιλογή.
Σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι εμπόρευμα, που τα συναισθήματα πουλιούνται συσκευασμένα σε κουτιά με σχήμα καρδιάς και τυλιγμένα με κόκκινους φιόγκους, είναι ένας κόσμος που έχει απωλέσει την αγνότητα των συναισθημάτων και δεν ξέρει να ερωτεύεται.
Ο έρωτας είναι συναίσθημα αμόλυντο που δεν εξαγοράζεται, είναι καθημερινό νιάξιμο για τον άλλον.
Έρωτας είναι, να σου πάρω τον πόνο να σου δώσω αγάπη.
Έρωτας είναι, να σου πάρω τα δάκρυα να σου φτιάξω χαμόγελα.
Έρωτας είναι να ονειρεύεσαι την κάθε μέρα και να παίρνεις δύναμη από αυτό.
Είναι κοίταγμα βαθιά μεσ’ την ψυχή του άλλου.
Είναι κράτημα του χεριού στα δύσκολα. Είναι χορός που σε συνεπαίρνει.
Είναι η απλότητα στο καλημέρισμα.
Είναι το όνειρο ενάντια στη βρωμιά και την ασχήμια.
Έρωτας είναι η αλήθεια.
Είναι ο σεβασμός στη φύση γύρω μας.
Είναι η διεκδίκηση του κόσμου που μας αξίζει.
Έρωτας είναι κάθε μέρα να ζεις απλώνοντας γέφυρες επικοινωνίας, σε έναν κόσμο που μας θέλει ερμητικά κλεισμένους στη μοναξιά μας.
Είναι να αφουγκραστούμε το μέσα και το έξω μας, να αφεθούμε στην ουσία και στην πραγμάτωση.
Έρωτας είναι η ζωή η ίδια!
Γιατί όπως λέει και ο Τζάρμους,
“ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ”!
Μόνικα – Λεμονιά Αβαγιάννη.
Ζωγράφος- ποιήτρια.
