Τα αποκρουστικά φαινόμενα τύπου «Λιγνάδη» είναι η αρρώστια. Η σήψη όμως, ο απύθμενος βόθρος όπου βρίσκει έδαφος η αρρώστια και – πολύ περισσότερο τροφοδοτείται είναι οι Μενδώνες, τα αφεντικά τους, το σύστημά τους, οι συγγενικές ΜΚΟ που τροφοδοτούν με νέους κάθε οικείο τους Μινώταυρο. Όλος αυτός ο αποκρουστικός συρφετός που πειθήνια και υποτακτικά ανεχόμαστε. Η αποσάθρωση της κοινωνίας, ο εξοβελισμός αξιών και ιδανικών, ο εκμαυλισμός συνειδήσεων αποτελούν ικανή συνθήκη για τέτοια φαινόμενα που κατακλύζουν όλες τις πτυχές της κοινωνικής δραστηριότητας. Αυτό περνάνε στη μάζα. «Αναρρίχηση» με κάθε τρόπο, ξεπουλώντας τα πάντα για την εφήμερη, κενή και ζέχνουσα «λάμψη» τους. Από τα εναπομείναντα ψήγματα αξιοπρέπειας μέχρι και την «πουτάνα τη μάνα που τους γέννησε»*. Αήθεια, ανηθικότητα και πολιτισμική χυδαιότητα που διαπερνά και αυτό το κύτταρο του καπιταλισμού, την «αγία οικογένεια» και στη συνέχεια εκπορεύεται πολλές φορές από αυτό. Γονείς θύματα, αλλά και θύτες που μολύνουν τον ενάρετο και υγιή εκ φύσεως νεανικό νου:
«Αυτόν τον ξεβράκωτο βρήκες;»
«Πρόσεχε μη σε τυλίξει καμιά ξεβράκωτη!»
* Ζοζέ Σαραμάγκου (Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας)
Στέλιος Κανάκης.
Συγγραφέας, καθηγητής Μ.Ε.
