ΔΥΣΗ (του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΑΚΟΥ)
Βαθειά στο πέλαγος χρυσή φωτιά χύθηκε η δύση
κι άναψε φλόγες τα πανιά των καραβιών
κι εδώ προς την ακρογιαλιά, που η νύχτα έχει αρχίσει,
αστέρια πέφτουν απ’ τις άκρες των κουπιών.
Μαύρες, μες στα μαβιά νερά, σκιές περνούν οι βάρκες
από χαρά βαρειές και νιάτα και φωνές
κι ενώ βουβαίνονται οι ψυχές και φλόγες είναι οι σάρκες,
παίζουν, το κύμα κι ο έρωτας, στις αμμουδιές.
Μιά τέτοιαν ώρα, που χτυπά και μέσα στων αψύχων
τα σπλάχνα, κάτι, σαν ανθρώπινη καρδιά
κι απ’ το κρασί το δυνατό χίλιων χρωμάτων και ήχων
μεθούν το πέλαγος, ο αιθέρας και η στεριά,
μιά τέτοιαν ώρα να βρεθώ, Λέσβος, κοντά σου πάλι,
πίσω απ’ τα χρόνια να περάσω και να ‘ρθω
και να σταθώ, σαν μιά σκιά στο φως και στο ακρογιάλι
προτού για πάντα μες στη νύχτα να χαθώ.
…………………
Ο ποιητής Γιώργος Λιάκος γεννήθηκε στην Λέσβο το 1911 και απεβίωσε στην Αθήνα σαν σήμερα 28 Αυγούστου 1983. Λυρικός ποιητής της περίφημης γενιάς του ’30 θεωρείται ποιητής ελάσσων, αντιστρόφως ανάλογα από το ποιοτικό έργο του.
Το 1934 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Ποιήματα» και συνολικά η εργογραφία του περιλαμβάνει έξη συλλογές με τελευταία την «Μουσικός Λόγος» , κυκλοφορία του 1980.
Ομίχλη/1949, Γήινα Δώρα και Αόρατος κόσμος οι δύο επόμενες με την συλλογή Διάττοντες το 1974 όπου και ‘οι καλύτερες στιγμές’ του ποιητή. Από την συλλογή αυτή και το ποίημα Δύση .
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.
