Του Αλέξανδρου Οικονόμου
Πως έφθασε η ζωή, στα τελευταία,
κανένας δε κατάλαβε την ώρα,
και τώρα που μας πήρε η κατηφόρα,
ζητάμε ν ΄ αποδράσουμε λαθραία.
Βαδίζαμε σε δόλια μονοπάτια,
γλιστρούσαμε, στα μαύρα τα ερέβη,
χωρίς ποτέ κανένας μας να ξέβρη,
τι έπρεπε να βλέπουνε τα μάτια.
Επέρασε η ζωή μας στη μιζέρια,
ποτέ μας δεν σηκώσαμε τα χέρια,
ζητούσαμε καινούρια ιδανικά,
μα όλα στην ζωή ήταν δανεικά.
Και τώρα που εφθάσαμε στο τέλος,
να αποφύγουμε να πέσουμε στο έλος,
να προσπαθήσουμε να βγούμε απ ΄ την παγίδα,
να ξαναδούμε στην ζωή μας, λίγη ελπίδα.
