Γράφει ο Παντελής Κυδώνης:
Τίποτα δεν αποτελεί περισσότερο συνεχόμενη παρουσία στη ζωή μας από την καθημερινότητα.
Είναι ο ρυθμός της καθημερινής μας ύπαρξης, ο κύκλος των καθηκόντων και των ευχαριστιών, οι
συναναστροφές μας με ανθρώπους και ιδέες, οι αναμνήσεις που δημιουργούμε καθώς διανύουμε
τις μέρες μας.Είναι πολύ απλό το αφύσικο να γίνει φυσιολογικό στις μέρες μας.
Κάθε μέρα ξεκινάει με την ανασύνταξη των σκέψεών μας και των σχεδίων μας για το πώς θα
αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε. Καθημερινές υποχρεώσεις όπως η
εργασία, η σχολική εκπαίδευση, η οικογένεια, οι φίλοι και οι σχέσεις, καθώς και οι δραστηριότητες
αναψυχής, απαρτίζουν το υφιστάμενο πλαίσιο της καθημερινότητάς μας.
Κάθε καθημερινή δραστηριότητα έχει την ταυτότητά της και αφήνει το στίγμα της στην ψυχή μας.
Οι μικρές στιγμές της ησυχίας και η σημαντικότητα του χρόνου που περνάμε μόνοι μας, μας
δίνουν την ευκαιρία να επανεξετάσουμε τις σκέψεις μας και να συνδεθούμε με τον εσωτερικό μας
κόσμο.
Εντούτοις, η καθημερινότητα δεν είναι μόνο γεμάτη από καθήκοντα. Είναι επίσης γεμάτη με
στιγμές χαράς και ευτυχίας. Στιγμές που μοιραζόμαστε με αγαπημένα πρόσωπα, στιγμές που
αφιερώνουμε σε δραστηριότητες που μας γεμίζουν χαρά και ικανοποίηση.
Το να αναγνωρίσουμε την ομορφιά και την αξία της καθημερινότητας μπορεί να μας βοηθήσει να
ζήσουμε πιο ευτυχισμένα και ισορροπημένα, χωρίς να χρειαστεί να οργανώσουμε τη
διαπόμπευση, τον τραμπουκισμό, τη συκοφάντηση. Μπορεί να μας δείξει ότι η ζωή δεν απαιτεί
πάντα μεγάλες περιπέτειες για να είναι αξιομνημόνευτη, αλλά ότι οι μικρές στιγμές και οι
καθημερινές ευχαριστίες μπορούν επίσης να μας φέρουν αναπάντεχη χαρά και ικανοποίηση, αλλά
για πολλούς αυτό δεν έχει καμία σημασία στις μέρες μας.
Συνεπώς, ας αναζητήσουμε την ομορφιά στην καθημερινότητα και ας εκτιμήσουμε τον πλούτο που
μας προσφέρει κάθε μέρα. Μην βομβαρδίζουμε την κοινωνία με όλες τις μουρλές θεωρίες και
πεποιθήσεις διαφόρων που σε παλαιότερες εποχές θα ήταν του γιατρού, αλλά τώρα τους ακούμε
με ανοιχτό το στόμα, το παράλογο, το αφύσικο, το εξωφρενικό αρχίζει και φαίνεται συμπαθές.
Υπάρχουν βέβαια και μερικοί γραφικοί, κάτι συντηρητικοί, καθόλου ανοιχτόμυαλοι που επιμένουν
πως αυτό δεν γίνεται. Και έχουν καταντήσει στις μέρες μας οι λογικοί να φαίνονται τρελοί και οι
τρελοί κανονικοί άνθρωποι.
Έτσι και τώρα. Οι ελέφαντες γίνονται κανονικότητα και ο κόσμος συνηθίζει. Μόνο που όσοι
αποδέχονται τους ελέφαντες μετατρέπονται και οι ίδιοι σε παχύδερμα κάτι ως ρινόκεροι. Οι
άνθρωποι τελικά σε αυτήν τη καθημερινότητα θα μείνουν μία μειοψηφία;
