Γράφει ο Κώστας Κυδώνης:
Ένας τρομερός ηγέτης βάσει των στρατηγικών που ακολούθησε, ένας αδικημένος καπετάνιος μέσα από τις φουρτούνες που ξεπέρασε, και όντας μια ξεχωριστή πολιτική φυσιογνωμία, όλα αυτά συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του Μιλτιάδη Έβερτ, ενός από τους Δημάρχους Αθηνών και ιδρυτικό
μέλος και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Πιο συγκεκριμένα, στις 3 Νοεμβρίου 1993 κατάφερε να διοικήσει το νεοδημοκρατικό κόμμα, έχοντας τις βλέψεις αλλαγής της Κεντροδεξιάς, ως προς την ιδεολογία και το «πρόσωπο» που αυτή εξάγει. Πώς το κατάφερε αυτό; Με το να δώσει το πάτημα στον ελεύθερο πολίτη να εκφράσει τη γνώμη του μέσα από τον κόσμο του ραδιοφώνου, κάτι που έπραξε και ο ίδιος, ενώ παράλληλα κατάφερε να ρίξει από το βάθρο του, το ΠΑΣΟΚ. Επιτεύχθηκε το
τελευταίο με την νίκη του στις εκλογές των Αθηνών το 1996. Συγκεντρώνοντας με το πνεύμα του την εμπιστοσύνη των πολιτών, κατάφερε να αναμετρηθεί με το ΠΑΣΟΚ. Φυσικά, δεν συγκρίνεται με την απήχηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή του συνονόματου, Μητσοτάκη, όμως το «αντίπαλο» κόμμα, κατάφερε να προωθήσει έναν ισάξιο του δυναμικά, ο οποίος προκάλεσε μεγάλη ταραχή κατά τη θητεία του, με τις διαπλοκές και τα στυγερά γεγονότα που έδρευαν. Αναφέρομαι στον Κώστα Σημίτη.
Η εκλογή του Μιλτιάδη Έβερτ ως προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, προέκυψε από την οργή των πολιτών εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι οδηγήθηκαν να ψηφίσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Παρά ταύτα, το 1996 δεν κατάφερε να βγει νικητής από τις πολιτικές διαμάχες, καθώς πρώτος
αναδείχθηκε ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος με τις διαπλοκές του, άλλαξε το επίπεδο του πολιτικού παιχνιδιού. Αυτό που ουσιαστικά κατάφερε ο Σημίτης στα οχτώ έτη θητείας, ήταν να προσφέρει απλόχερα το εισόδημα στους πλουσιότερους της κοινωνίας, αδικώντας έτσι όσους βρίσκονταν στην μεσαία και κατώτερη κοινωνικοοικονομική τάξη. Από την άλλη, ο Μιλτιάδης Έβερτ, ακολουθώντας τις απαρχές της φιλοσοφίας του Καραμανλή, επί θητείας του, κατάφερε να απομακρύνει οτιδήποτε θύμιζε νεοφιλελευθερικό, όπως και την ιδεολογία αυτού από τη Νέα Δημοκρατία σύμφωνα με τις διατάξεις του Συνεδρίου του 1994. Μεγάλες προσωπικότητες με κουλτούρα φιλελευθερισμού που επιχείρησαν να βρουν μια δήθεν θέση στην Κεντροδεξιά, την οποία και αποστρέφονταν στο παρελθόν, αυτή τη στιγμή δεν βρίσκονται στο προσκήνιο. Οι αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι, που με κόπο πάσχιζαν να εμπλακούν στα πολιτικά για να αναβαθμιστεί το κοινωνικό τους στάτους, αναγκάστηκαν να υποκύψουν στις χάρες του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου, ώστε να τιμωρήσουν και να πολεμήσουν την Κεντροδεξιά. Τι μας απομένει από όλο αυτό; Το χρέος που οφείλει ο κάθε πολίτης ως τη θητεία του Μιλτιάδη Έβερτ, που δεν επέτρεψε σε τέτοιους ανθρώπους να χειριστούν τη ζωή του καθενός.
