Η ιστορία που περιγράφω είναι πέρα για πέρα αληθινή! Είναι μια μεγάλη ιστορία που διηγείται πριν από 37 χρόνια η κύρια Φούλα που ήταν πρωταγωνίστρια της προσφυγιάς στην καλή μας φίλη από τα πολύ παλιά χρόνια της δεκαετίας του 1980 και κρατάμε μονίμως επαφή με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο με συχνή και τακτική επικοινωνία μαζί με τον λεβέντη σύζυγό της!
Το ερέθισμα ήταν από προηγούμενο δημοσίευμα μου με την φυγή στην Κύπρο από Χιώτικες οικογένειες.
Ξεκινώ την αφήγηση όπως ακριβώς μου την είπε η φίλη μας Α.Π. και Ν: Η κυρία Φούλα από την Χίο μου διηγήθηκε πριν από 37 χρόνια όταν την γνώρισα, την ιστορία της, πώς βρέθηκε στον πόλεμο του 1940 στην Αίγυπτο.
Με εντυπωσίασε και σας την παραθέτω:
Το 1940 στην επιστράτευση, με ένα μικρό παιδί, αποχαιρέτησε τον άνδρα της στο πλοίο που θα τους μετέφερε στον Πειραιά και από εκεί βρέθηκαν στο Αλβανικό μέτωπο.
Έμπειρος στο στρατό γιατί είχε υπηρετήσει στην εκστρατεία στην Μικρά Ασία προηγουμένως, αφού τελείωσε, ακολούθησε τον Ελληνικό στρατό στην Αίγυπτο, χωρίς να περάσει από την Χίο.
Υπήρχε άλλο δρομολόγιο.
Ήδη οι Γερμανοί είχαν εισβάλει στην Ελλάδα και φθάσανε και στην Χίο.
Υπήρχαν και εδώ όλες οι απαγορεύσεις που είχανε επιβάλλει στην κυκλοφορία στα ωράρια κ.λ.π.
Η κυρία Φούλα ζούσε με την οικογένεια του συζύγου της και το παιδί της στο πατρικό του σπίτι.
Κάποια στιγμή έλαβε ένα γράμμα του, που της έλεγε που βρίσκεται και την καλούσε να πάει να τον βρει της έλεγε και τον τρόπο, χωρίς να πάρει μαζί της το παιδί, γιατί ήταν επικίνδυνο το ταξίδι και γιατί δεν ξέρανε που θα κατέληγε ο πόλεμος και πόσο θα κρατούσε.
Μαζί του βρισκόταν και ο αδελφός της. Ο άνδρας της είχε κάποιο βαθμό.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η περιπέτεια.
Αφήσανε πίσω τον πατέρα της μαζί με το παιδί στη γιαγιά και στις θείες από τον πατέρα του συζύγου της, ώστε να καλλιεργεί το χωράφι και να τους παρέχει τροφή και προστασία.
Ξεκίνησαν μαζί με την μητέρα της και την μικρότερη αδελφή της για την Αίγυπτο!
Οι απόπειρες διαφυγής ήταν δύο.
Η πρώτη απέτυχε. Η δεύτερη πέτυχε. Φορτοθήκανε λίγα πράγματα στην πλάτη ” και τα ασημένια κουταλάκια” και περάσανε από την σκοπιά των Γερμανών διακόσια μέτρα περίπου πιό κάτω από την κλινική Αυγουστή.
Ήταν απόγευμα μεγάλη Παρασκευή και κτυπούσαν οι καμπάνες.
Δεν τις υποψιάστηκαν οι Γερμανοί.
Από το δρόμο της θάλασσας έφθασαν στο Βροντάδο και από εκεί στο Μηλιγκά.
Ο βαρκάρης που συνεννοήθηκαν τις περίμενε και είχε Βουλιαγμένη την βάρκα ανάποδα στην θάλασσα για να μην την δούνε οι Γερμανοί.
Ξεκινήσανε για την Τουρκία και κάπου στις Οινούσσες τους έπιασε ένα Τούρκικο πλοιάριο και τους τραβούσε αφού τους έδεσε τη βάρκα με ένα σχοινί.
Μέσα στην νύχτα ο βαρκάρης έκοψε το σχοινί με ένα τσεκούρι και τους χάσανε.
Βγήκανε σε μια ακτή στις Οινούσσες και περάσανε το βράδυ τους. Εκεί την επόμενη νύχτα συνέχισαν και έφθασαν στην Τουρκία.
Ευτυχώς δεν τους πήρανε χαμπάρι τα Γερμανικά πλοία που περιπολούσανε στην περιοχή.
Βγήκανε στην Τουρκία κατ ευθεία πήγαν στο Ελληνικό Προξενείο στη Σμύρνη όπου τους έδωσαν χρήματα και εισιτήρια όπως και πληροφορίες και με τρένο μεταφέρθηκαν κάπου προς την Μαρμαρίδα.
Ανέβηκαν στο πλοίο που τους πήγαινε στην Κύπρο.
Κάπου κοντά στην Ρόδο τους βομβάρδισαν τα Γερμανικά αεροπλάνα.
Γλύτωσαν και έφθασαν στην Κύπρο όπου τους υποδέχτηκαν και τους βοήθησαν οι Κύπριοι.
Μείνανε μεγάλο διάστημα!
Από εκεί πέρασε στην Παλαιστίνη όπου έμεινε για ένα μεγάλο διάστημα σε σκηνή και είδα σχετική φωτογραφία.
Στην Κύπρο έμεινε η μητέρα και η αδερφή της για πέντε χρόνια, αφού εκεί πληροφορήθηκαν το θάνατο του αδελφού τους.
Από την Παλαιστίνη με τρένο έφθασε στην Αλεξάνδρεια και επιτέλους συναντήθηκε με τον άνδρα της, στις οδηγίες του οποίου υπάκουσε καθώς του είχε μεγάλη εμπιστοσύνη.
Μου είπε ότι άκουγε τα πυροβόλα από την μάχη στο Ελ Αλαμέιν όπου ο Μοντγκόμερι νίκησε τον Ρόμελ.
Είδα φωτογραφία της στον κήπο με τους φοίνικες με φόντο τον Νείλο, ντυμένη με την στρατιωτική στολή της Ελληνίδας Νοσοκόμας,γιατί προσέφερε τις υπηρεσίες της στον στρατό.
Στην Αίγυπτο γέννησε τον γιό της και μόλις τελείωσε ο πόλεμος, έχοντας τον αγκαλιά αμέσως με το πρώτο πλοίο έφθασαν στην Ελλάδα και από εκεί στην Χίο.
Νομίζω πως μου είπε ότι το πλοίο ήταν ο ” Κουντουριώτης”!
Χαίρομαι που σας γνωρίζω την ιστορία της κυρίας Φούλας πολλά χρόνια μετά τον θάνατο της.
Χαίρομαι που γνώρισα αυτή την γυναίκα μολονότι αγράμματη, υπήρξε πολύ ανοιχτό μυαλό, ευπροσάρμοστη, φιλαλήθης, πιστή, έξυπνη, εργατική, αισιόδοξη, αγωνίστρια, ακλόνητη στις αξίες που σήμερα χάνονται, αγνή πατριώτισα!
Πάντα μαζί μου όταν ήμουν στην Χίο στις παρελάσεις με την μικρή Ελληνική Σημαιούλα στα άξια χέρια της….. Α.Π. και Ν..
Αυτή είναι άλλη μία ιστορία από την Γερμανική κατοχή και την συμπεριφορά του κατακτητή με την μπότα των Ναζί.
Δυστυχώς αυτοί είναι οι σημερινοί άσπονδοι φίλοι Μας με τα συμπεράσματα δικά σας!
Καλό ξημέρωμα με πολύ Αγάπη!
Χίος, 13 Ιανουαρίου 2021
Λευτέρης Πυκνής
Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
