ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΔΙΑΝΟΙΞΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΡΙΖΑΡΕΙΟΥ, ΚΑΤΑ ΝΟΤΟΝ Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου 

     Είναι πανθομολογούμενο ότι, ο Ελληνικός Στρατός επιτελεί ένα μεγάλο κοινωνικό έργο, όπου ενεργοποιείται, πέραν του υψίστου της διαφύλαξης της εδαφικής ακεραιότητας και προάσπισης -παντοιοτρόπως- της πατρίδας μας.
     Έτσι, ουδέποτε αρνήθηκε να παράσχει την όποια βοήθεια ή συνδρομή του, οσάκις ζητήθηκε εκ μέρους των αυτοδιοικητικών Αρχών, στις τοπικές κοινωνίες που δραστηριοποιείται.
     Κατ’ επανάληψη έχουμε πει κι έχουμε γράψει για την ανάγκη διάνοιξης της οδού Ριζαρείου, κυρίως στο νότιο τμήμα της (προς την Ταξιαρχία), τουλάχιστον μέχρι τη συμβολή της με την πάροδο που οδηγεί στον αύλειο χώρο του 1ου Δημοτικού Σχολείου Χίου.
     Στα 200 περίπου αυτά μέτρα περπατούν πεζή καθημερινά δεκάδες παιδιά (μεταξύ αυτών και όλων των στρατιωτικών που διαμένουν στα Σ.Ο.Α., ηλικίας 4-12 ετών) διότι μεταβαίνουν δι αυτής προς τις γειτνιάζουσες σχολικές μονάδες του 1ου Δημοτικού Σχολείου και του 7ου Νηπιαγωγείου, πόλεως Χίου.
     Είναι θέμα χρόνου η πρόκληση ατυχήματος και μέχρι σήμερα ο καλός Θεός μας έχει φυλάξει και έχουν αποφευχθεί τα χειρότερα.
     Οι μικροί μαθητές διέρχονται στη μέση του πολυσύχναστου δρόμου, αφενός λόγω της στενότητας αυτού και αφετέρου λόγω της αναισθησίας κάποιων που σταθμεύουν τα οχήματα τους παρανόμως ώστε αφήνουν μόλις 2 μέτρα ωφέλιμου οδοστρώματος για οχήματα και πεζούς συνολικά (μήπως η Τροχαία πρέπει καθημερινά να περνά από εκεί και να μοιράζει κλήσεις;). Η κατάσταση είναι δραματική και έχει φτάσει στο απροχώρητο. Για του λόγου το αληθές μπορεί οποιοσδήποτε να επισκεφθεί το εν λόγω σημείο τις καθημερινές και κατά τις ώρες 08.00′ το πρωί και 13.15′ το μεσημέρι, όπου γίνεται το “χάος”…!
     Ξαναέγραψα ότι, επί δημοτικής Αρχής Μεννή, γύρω στο 2005 ζητήθηκε από την 96 ΑΔΤΕ να παραχωρήσει 2 μέτρα πλάτος δρόμου επί περίπου 150 μέτρα μήκος, προκειμένου να ανοίξει ο στενός δρόμος και να κατασκευαστεί πεζοδρόμιο. Η τότε διοίκηση έκανε δεκτό το αίτημα, αλλά οι μετέπειτα δημοτικές Αρχές ουδέν εποίησαν.
     Σήμερα, με μεγάλη χαρά βλέπω ότι, η Ταξιαρχία καθαιρεί μέρος του πρώην ψηλού τοίχου του στρατοπέδου “Σαλαλέ” και έχει αναπλάσει τον εξωτερικό του χώρο, με τη διαμόρφωση υπαίθριου χώρου, λέσχης Αξιωματικών, ξενώνων, κλπ. Στο παρελθόν, όπου υπηρετήσαμε κι εκεί, ήταν εντελώς πιο απόμακρος ο χώρος αυτός.
     Νομίζω ότι, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, κάποιος να ενδιαφερθεί (προφανώς εκ του Δήμου, ως αρμόδιου για τους δρόμους εντός οικισμών) και να ενεργήσει προς την 96 ΑΔΤΕ, ούτως ώστε να παραχωρήσει αυτά τα 2Χ150= 300 τ.μ. και να ανοίξει η οδός Ριζαρείου στο νότιο άκρο της (δυτική πλευρά του στρατοπέδου “Σαλαλέ”).
     Θα ανασάνει ο τόπος!
     Θα το αποτολμήσει κανείς;
     Ίδομεν και αναμένομεν!

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.