Στέλιος Κουμπιάς: 2. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ – Οι αναμνήσεις ενός ναυτικού

Ξεφυλλίζοντας απόψε το άλμπουμ της ζωής μου σταμάτησα αρχές Σεπτέμβρη 1987 στην Χίο, είχα ξεμπαρκάρει από την Σύρο στις 7 Αυγούστου 1987 από το δεξαμενόπλοιο “World Duet” του Νιάρχου, που έκανε δεξαμενισμό στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη της Σύρου. Στην Χίο πλέον, και στα τέλη Αυγούστου 1987 ήλθα σε συμφωνία με την εταιρεία «Νέα Τύχη» της οικογένειας Φαφαλιού για να ναυτολογηθώ στο πλοίο «Φειδίας» στο πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη 1987 στο λιμάνι Ρότερνταμ της Ολλανδίας.

Αρραβωνιασμένος τότες με την μετέπειτα σύζυγό και σύντροφο της ζωής μου Αντωνία Παπαζή, κάναμε όνειρα και σχέδια για τον γάμο μας που σκοπεύαμε να γίνει τον επόμενο χρόνο όταν θα γύριζα από το «Φειδίας», οι μέρες περνούσαν όμορφα και φθάσαμε στα μέσα του Σεπτέμβρη 1987 οπότε και έμαθα από την μέλλουσα σύζυγός μου ότι είναι έγκυος.

Εκείνη την στιγμή ένιωσα μεγάλη χαρά, αλλά την χαρά μου σταμάτησε γρήγορα η σκέψη ότι σε λιγότερο από ένα μήνα θα πρέπει να μπαρκάρω, και έπρεπε οπωσδήποτε να μπαρκάρω γιατί με τον νόμο που υπήρχε τότε για τους ναυτικούς, είχα υπηρετήσει την μητέρα πατρίδα για 1 χρόνο με την προϋπόθεση ότι στα επόμενα 5 χρόνια θα είχα 3 χρόνια θαλάσσια υπηρεσία σε πλοία του Εμπορικού Ναυτικού, ειδάλλως θα υπηρετούσα το υπόλοιπο της θητείας μου στο πολεμικό ναυτικό. Η περίοδος για την συμπλήρωση των 3 χρόνων υπηρεσίας έληγε τον Δεκέμβρη του 1988 και έπρεπε μέχρι τότε να συμπληρώσω τούς 11 μήνες που απέμεναν, δηλαδή ήμουνα στ ’αλήθεια πολύ στριμωγμένος.

Αμέσως ειδοποιήσαμε τους γονείς μας και ξεκίνησε ο «αγώνας» για να προλάβουμε ώστε να γίνει ο γάμος πριν μπαρκάρω, γιατί ενδιάμεσα είχα ενημερωθεί από το γραφείο της εταιρείας ότι πρέπει να βρίσκομαι στον Πειραιά την Τρίτη 6 Οκτώβρη 1987 για να γίνει η προετοιμασία της ναυτολόγησής μου στο «Φειδίας»,  τελικά τα καταφέραμε και ο γάμος έγινε την Κυριακή 4 Οκτώβρη 1987 στην Αγία Παρασκευή στο Καστέλο, το βράδυ έγινε το καθιερωμένο γλέντι που κράτησε μέχρι πρωίας Δευτέρα 5 Οκτώβρη 1987.

Καταλαβαίνετε την ψυχολογική μας κατάσταση την  στιγμή του αποχαιρετισμού την Δευτέρα το βράδυ που με τα ρύζια ακόμη στο κεφάλι έφευγα ακτοπλοϊκός από την Χίο για τον Πειραιά, η στιγμή αυτή και κάθε στιγμή αποχαιρετισμού του ναυτικού με την οικογένεια του δεν ξεχνιέται και δεν πληρώνεται με όλα το χρυσάφι του κόσμου, η καρδιά σταματά το αίμα παγώνει, νοιώθεις ότι φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου, αλλά αυτές τις στιγμές πάντα προσπαθούσα να δείχνω…δυνατός. Τελικά  «πετάξαμε» μαζί με άλλα 4 άτομα για το Ρότερνταμ την Πέμπτη 8 Οκτώβρη και επιβιβάσθηκα / ναυτολογήθηκα στο «Φειδίας» την Παρασκευή 9 Οκτώβρη 1987.   Οι μέρες και οι μήνες περνούσαν με το μυαλό μου πάντα στον Μάη του 1988 γιατί σύμφωνα με τον μαιευτήρα γιατρό που την παρακολουθούσε τότε περιμέναμε την γέννηση του παιδιού μας, προσπαθώντας βέβαια όσο γινόταν εκείνη την εποχή να έχω τηλεφωνική επαφή με την σύζυγό μου για να μαθαίνω τα νέα της και τα νέα για την εγκυμοσύνη της. Φθάσαμε αισίως στην πρωτομαγιά του 1988 σαν σήμερα πριν 32 χρόνια, που μας βρήκε να φορτώνουμε στο λιμάνι Ρίο Γκράντε της Βραζιλίας για εκφόρτωση στο Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης, φυσικά το μυαλό μου ήταν συνέχεια στην Χίο και στον Ασυρματιστή του πλοίου με την προσμονή του τηλεγραφήματος για τα μαντάτα της έλευσης του πρώτου παιδιού μου στον κόσμο. Τελείωσε η φόρτωση και αναχωρήσαμε από το Ρίο Γκράντε την Τρίτη 3ης του Μάη 1988 για το Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης, και την Παρασκευή 6 του Μάη 1988 και ενώ εκτελούσα την βάρδια μου στην γέφυρα βλέπω τον Ασυρματιστή Μάκη Σπίνο να μπαίνει στην γέφυρα καλησπερίζοντας με και «πιάσαμε» την κουβέντα, μετά από πέντε λεπτά μου λέει «Τάξε μου», και μου δίνει το τηλεγράφημα που ακόμη το κρατάω σαν ιερό κειμήλιο « Καλορίζικη η κορούλα μας να την χαιρόμαστε, είμαστε και οι δύο καλά, με την Αγάπη μας και με το καλό να σε δούμε». Καταλαβαίνεται πώς ένοιωσα εκείνη την στιγμή, έγινα πατέρας, ήρθε στον κόσμο το πρώτο μου παιδί, η κορούλα μου που δυστυχώς λόγω των καταστάσεων δεν μπόρεσα να βρίσκομαι δίπλα της την ώρα που πρωτοάνοιξε τα ματάκια της και είδε τον κόσμο, προσπαθούσα μέσα από την φαντασία μου να την φέρω μπροστά μου, έσφιξα τον Ασυρματιστή γερά στην αγκαλιά μου και τον χιλιοευχαρίστησα για το μήνυμα χαράς και ευτυχίας που έφερε, αμέσως μετά ο Ασυρματιστής ήρθε σε επαφή με το «Ελλάς Ράδιο» και μετά από λίγο μίλησα με την γυναίκα μου στην Μαιευτική κλινική  μαθαίνοντας όλα τα νέα και βάζοντας να ακούσω την κορούλα μας που εκείνη την ώρα από διαίσθηση?? άρχισε να κλαίει και έτσι ήταν η πρώτη επαφή που είχα με το παιδί μου, φυσικά το βράδυ διοργανώθηκε πάρτι στο καπνιστήριο του πλοίου για το καλωσόρισμα της κορούλας μου.  Από εκείνη την ημέρα από την λαχτάρα που είχα να περάσει ο καιρός για να ξεμπαρκάρω και να δω το παιδί μου, λες και η ώρα, η μέρα, ο μήνας δεν περνούσε, έπρεπε αναγκαστικά να καθίσω στο πλοίο μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη 1988 για να συμπληρώσω την υπηρεσία που χρειαζότανε έτσι ώστε να τελειώσω την υποχρέωση μου με την μητέρα πατρίδα. Όσο πιο τακτικά μπορούσε ο Ασυρματιστής έπαιρνε σειρά στο «Ελλάς Ράδιο» και μιλούσα με την σύζυγό μου μαθαίνοντας τα νέα τους.

Ώσπου επιτέλους έφθασε η ημέρα για να ξεμπαρκάρω, είχαμε φορτώσει παλιοσίδερα από την Νέα Υόρκη – ΗΠΑ για το λιμάνι Μαντράς στην Ινδία μέσω του καναλιού Σουέζ – Αιγύπτου,  οπότε και ζήτησα από τον πλοίαρχο την αντικατάσταση μου κατά την διέλευση του πλοίου από το Σουέζ, και αυτό πραγματοποιήθηκε στις 29 Σεπτέμβρη 1988, είχα υπηρετήσει στο πλοίο 11 μήνες και 20 ημέρες και είχα συμπλήρωση την απαιτούμενη θαλάσσια υπηρεσία. Στις 30 Σεπτέμβρη 1988 το απόγευμα έφθασα επιτέλους στο σπίτι μου και αφού με καλωσόρισε η σύζυγός μου εμένα το μυαλό μου ήταν στην κορούλα μου που εκείνη την ώρα κοιμόταν στην κούνια της, πήγα λοιπόν στην κρεβατοκάμαρά μας για να την δω και μόλις έφθασα πάνω από την κούνια της λες και με περίμενε, άνοιξε τα ματάκια της και μόλις με είδε κουνούσε τα χεράκια και ποδαράκια της και γελούσε λες και δεν με έβλεπε για πρώτη φορά, την σήκωσα παίρνοντας στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά το παιδί μου, γνώρισα το παιδί μου όταν ήταν κοντά 5 μηνών.

Αυτή είναι η ζωή του ναυτικού και πως να την αλλάξεις!!

 

Με εκτίμηση

Στέλιος Κουμπιάς / Συνταξιούχος Πλοίαρχος Ε.Ν

………………………………………………..

Περνάμε σήμερα στην δημοσίευση του δεύτερου αφηγηματικού κειμένου του καπετάνιου Στέλιου Κουμπιά, μετά την μεγάλη απήχηση  στο αναγνωστικό κοινό της στήλης μας: Το διήγημα του Σαββάτου, του πρώτου του κείμενο  στις 16/4 με τίτλο: Μ. Εβδομάδα στο Πορτ Λουις του Μαυρίκιου με το Φ/Γ ‘Δημήτριος’ το 1980.

Με μεγάλη χαρά παρέλαβα κι αυτό το δεύτερο κείμενο του συνταξιούχου ναυτικού μας Στ. Κουμπιά μαζί με την διαβεβαίωση του ότι θα υπάρξει συνεχής ροή κειμένων του προς δημοσίευση. Επομένως να γνωρίζετε, εσείς οι πιστοί φίλοι της στήλης, ότι σε τακτά διαστήματα και ενδιάμεσα από τα διηγήματα γνωστών συγγραφέων θα φιλοξενούνται τα ναυτικά αφηγήματα του Στέλιου Κουμπιά.

Τον ευχαριστώ για την συμμετοχή  κι εμπιστοσύνη του στη στήλη κι εύχομαι ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία στην συνέχεια των δημοσιεύσεων των ναυτικών ιστοριών του, προσωπικών αναμνήσεων του από την θητεία του στη θάλασσα και το Εμπορικό Ναυτικό.

Επιμέλεια κειμένου

Τασσώ Γαΐλα

Αρθρογράφος

Ερευνήτρια Ελληνικής λογοτεχνίας.

 

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.