Ο Βασίλης Βασιλειάδης γεννήθηκε το 1927 στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας. Το 1943 σε ηλικία 17 ετών, ως εξαιρετικό ταλέντο έδωσε εξετάσεις και πέτυχε στην ΑΣΚΤ, όπου είχε δασκάλους τον Δημήτρη Μπισκίνη και τον Κωνσταντίνο Παρθένη. Παράλληλα εκδηλώθηκε η αγάπη του για την ποίηση και το θέατρο και σπούδασε στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δασκάλους τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Δημήτρη Ροντήρη. Συνέχισε το 1956 τις εικαστικές σπουδές του με υποτροφία στο Παρίσι στην ”Ανώτατη Εθνική Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών”. Το 1957 του απονεμήθηκε το Α΄ Μετάλλιο Διακοσμητικής. Στη συνέχεια πήρε μαθήματα σκηνογραφίας στην όπερα του Παρισιού. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα άρχισε το διδακτικό του έργο το 1961 με τον διορισμό του στη Διεύθυνση του Εργαστηρίου Σκηνογραφίας και Ενδυματολογίας της Σχολής Δοξιάδη αλλά και στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Την ίδια χρονιά εκλέχτηκε Έφορος στην ΑΣΚΤ στο τμήμα του φροντιστηρίου Διακόσμησης και Σκηνογραφίας, με βαθιά αίσθηση της ευθύνης του, αφού για πρώτη φορά διδασκόταν στη Σχολή η σκηνογραφία. Η πολύχρονη διδασκαλία μου εξέθρεψε σημαντικούς σκηνογράφους και ενδυματολόγους που διαπρέπουν διεθνώς. Δίδαξε επίσης στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έκανε πολλές σκηνογραφίες και κοστούμια για το Εθνικό θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε. ,το θέατρο Τέχνης κ.α. για θεατρικά έργα μεγάλων Ελλήνων και ξένων δραματουργών.
Γενικά η εικαστική παραγωγικότητα του Βασίλη Βασιλειάδη ήταν πολυσχιδής. Ασχολήθηκε επιδέξια με όλους τους εικαστικούς τομείς προεκτείνοντας την εργασία του σε εικονογραφήσεις εκδόσεων και τις καλλιτεχνικές αφίσες. Αγαπούσε και απεικόνισε σε ακουαρέλες του το Πορτογαλικό νησί Μαδέιρα στον Ατλαντικό και τα νησιά του Αιγαίου. Πρώτη φορά είδα έργα του και τον παρακολούθησα να σχεδιάζει εκ του φυσικού στο θερινό παράρτημα της ΑΣΚΤ στη Μύκονο που διέμενε διανθίζοντας τα βράδια με εξαιρετικά καλλιτεχνικά συμβάντα που συμμετείχαν φοιτητές του, καλλιτέχνες και ποιητές. Στην αρχή της καριέρας του ο Β. Βασιλειάδης είχε εκθεσιακή δραστηριότητα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όμως στην Αθήνα είχε κάνει μόνο τρεις ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και είχε κάποιες συμμετοχές σε Πανελλήνιες Εκθέσεις. Του πρότεινα λοιπόν και το αποδέχθηκε ένθερμα να επιμεληθώ έκθεση των θαυμάσιων σχεδίων του στη Γκαλερί DADA στην Αθήνα, που είχα αναλάβει τότε την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή.
Το 1987 παρουσιάστηκε η έκθεση μετά από άριστη συνεργασία μας για την τελική επιλογή των έργων. Μια έκθεση με σχέδια μοντέλων, αναπαυόμενα γυμνά, αθλητές. Άνθρωποι καθημερινοί, έφηβοι και εργάτες έστεκαν ακίνητοι, αλλά με μια ελλοχεύουσα φορά προς το φως. Αν και η έκθεση με την ποιοτική της σύνθεση ήταν υποδειγματική, δεν είχε την αναμενόμενη απήχηση από τους κριτικούς και τους συναδέλφους του που την αντιμετώπισαν χλιαρά. Ήταν η εποχή που άρχιζε η φανταχτερή μεταμοντέρνα ευκολία να εδράζεται και να διαδίδεται εκθεσιακά, δημοσιογραφικά και συλλεκτικά παντού. Πως να δώσουν την αρμόζουσα σημασία σε μικρά σχέδια μιας ντελικάτης εκδοχής ενός ευαίσθητου και εκτός εμπορικών κυκλωμάτων καλλιτέχνη… Αυτή ήταν και η τελευταία έκθεση του Βασιλειάδη. Έζησε απόλυτα ανάμεσα στην καλλιτεχνική παρόρμηση, την έμφυτη δωρεά της αισθητικής διδασκαλίας, την αγάπη του για τη θεατρική ερμηνεία και την λιτή σκηνογραφική δομή.
Το 1991 απεβίωσε από ατύχημα στο σπίτι του στην περιοχή Μακρυγιάννη στην Αθήνα. Το 1998 με εμπεριστατωμένη συγγραφική έρευνα και επιμέλεια από τον ιστορικό, κριτικό τέχνης Νίκο Γ. Μοσχονά εκδόθηκε από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Νέας Ιωνίας, τιμητικός τόμος για τον Βασίλη Βασιλειάδη και την εμπνευσμένη προσφορά του.
Εικόνες: Πηγή-Κώστας Ευαγγελάτος. Αρχείο Fototanism.
Κώστας Ευαγγελάτος
Ζωγράφος, Λογοτέχνης, θεωρητικός της τέχνης.
