Γράφει η Αναστασία Κατσικογιάννη-Μπάστα.
Οι «χορτάτοι» άνθρωποι νοιώθουν άξιοι να λαμβάνουν αγάπη ενώ οι «πεινασμένοι» συναισθηματικά νοιώθουν άβολα με τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και με τους άλλους.Οι καταγραφές της παιδικής μας ηλικίας έρχονται να δηλώσουν τον χαρακτήρα μας, την συμπεριφορά μας αλλά και τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους γύρω μας. Τα προσωπικά μας βιώματα και οι εμπειρίες μας έχουν συμβάλει στον τρόπο που εκδηλώνουμε κάθε προσωπική μας εκδήλωση προς τους άλλους.Η θεωρία της προσκόλλησης είναι γνωστή από το 1969 και έχει εδραιωθεί σαν την πιο δυναμική θεωρία στο χώρο των ανθρώπινων σχέσεων. Σύμφωνα μ αυτήν η ασφαλής ή ανασφαλής προσκόλληση με το άτομο που μας φρόντιζε στην παιδική μας ηλικία (μητέρα) μπορεί να επηρεάσει πάρα πολύ τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους. Με πιο απλά λόγια θα λέγαμε ότι η αγάπη και η φροντίδα που εισπράξαμε ή δεν εισπράξαμε στα παιδικά μας χρόνια μας καθιστά υπεύθυνους για τον τρόπο που επιλέγουμε να αγαπάμε στην ενήλικη μας ζωή.Οι «χορτάτοι» άνθρωποι νοιώθουν άξιοι να λαμβάνουν αγάπη ενώ οι «πεινασμένοι» συναισθηματικά νοιώθουν άβολα με τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και με τους άλλους. Όλη αυτή η ανορεξία αγάπης επηρεάζει και την κοινωνική ανάπτυξη του ατόμου καθώς η αρνητική εικόνα που έχει για τον εαυτό του, δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους.Όπως σε όλα τα προβλήματα όμως έτσι κι σ’ αυτό είναι πάντα αποτελεσματικό να ξεκινήσουμε από την αρχή του Λαβυρίνθου, από εκεί δηλαδή που αρχίζει το πρόβλημα, να ξετυλίξουμε το κουβάρι μας με σύνεση και υπομονή ώστε να μπορέσουμε σιγά -σιγά να οδηγηθούμε… προς την φωτεινή έξοδο!
Αναστασία Κατσικογιάννη-Μπάστα
Συγγραφέας-ποιήτρια.
