του Αλέξανδρου Οικονόμου
Εμύρισε η Άνοιξη
η φύσις αναστήθει,
μα βγαίνει ένα παράπονο
απ ΄ του φτωχού τα στήθη.
Γιατί γι ΄ αυτόν η χειμωνιά
για πάντα έχει ριζώσει
ο πόνος και η θλίψη του,
δε λέει να μερώσει.
Αναζητά τη θαλπωρή
να φύγει απ ΄ το Χειμώνα
ν ΄ ανθίσει μέσα στην ψυχή
βιολέτα κι ανεμώνα.
Βογγά σπαράζει με καϋμό
για της ζωής τα πάθη
γιατί η μοίρα κι οι άνθρωποι
να κάνουν τόσα λάθη!
Βλέπει το μίσος, την ψευτιά,
παντού να κυριαρχούνε
κι ο πλούσιος με το φτωχό
πάντα να πολεμούνε!
Από τον πόνο το σκληρό
μία κραυγή του βγαίνει,
στον άλλο κόσμο σα θα πάει
νάναι όλοι Αγαπημένοι.
Σκίτσο από την κα Αθηνά Πετούλη
