Στο σημερινό «επεισόδιο» της επιστροφής στο παρελθόν θα ταξιδέψουμε με το πλοίο «ΝΕΑ ΕΛΠΙΣ» της εταιρείας Φαφαλιού την περίοδο 1981 – 1982.
Είχα ξεμπαρκάρει από το «ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ» στις 24 Ιανουαρίου 1981 από την Νέα Υόρκη-ΗΠΑ, ήταν το πρώτο πλοίο της θαλασσινής καριέρας μου στο οποίο είχα την τύχη και χαρά να προαχθώ στην θέση του Ανθυποπλοιάρχου στις 8 Ιουλίου 1980 από τον πλοίαρχο καπτα Γιώργη Μπουρνού από την Κάρυστο, στο «ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ» είχα μπαρκάρει στις 3 Οκτωβρίου 1979 σαν Ναύτης. Εκείνα τα χρόνια υπήρχε η δυνατότητα προαγωγής άσχετα εάν δεν είχες την πιστοποίηση και δεν ήσουν κάτοχος του διπλώματος για την θέση που προβιβαζόσουνα.
Μετά λοιπόν από 16 περίπου μήνες υπηρεσίας στο «Δημήτριος» ήμουνα στην Χίο πρωτάρης ξέμπαρκος και καταλαβαίνεται όλοι ρωτούσαν για τις πρώτες εμπειρίες και τις εντυπώσεις μου από την ζωή του ναυτικού, ειδικά νεότεροι φίλοι που σκόπευαν να ακολουθήσουν το ναυτικό επάγγελμα. Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας από την επιστροφή μου στην Χίο και με ενημέρωσαν από το γραφείο της εταιρείας ότι με προγραμματίζουν να μπαρκάρω Ανθυποπλοίαρχος με το «Νέα Ελπίς» την πρώτη εβδομάδα του Μάρτη 1981.
Το «Νέα Ελπίς» ήταν ένα φορτηγό πλοίο 28,000 τόνοι κατασκευής του 1978 στην Ιαπωνία, ήταν ειδικό για τις λίμνες του Καναδά γι΄αυτό τον λόγο ήταν στενό και μακρύ, μόλις 3 χρονών, νέας τεχνολογίας και φυσικά για μένα ήταν κάτι το φανταστικό γιατί το προηγούμενο και πρώτο μου πλοίο ήταν κατασκευής του 1963 και στην μέση το κομοδέσιον, στο «Νέα Ελπίς» επιβιβάσθηκα/ναυτολογήθηκα την Τρίτη 3 Μαρτίου 1981 στο Αμβούργο της Δυτικής Γερμανίας, ξεφόρτωνε λιναρόσπορο που είχε φορτώσει από τις μεγάλες λίμνες στον Καναδά, αυτό που θυμάμαι έντονα είναι ότι λόγω του ότι η σκάλα του πλοίου δεν μπορούσε να πατήσει στον ντόκο είχαν βάλει την φορητή σκάλα στην μέση του πλοίου και καθώς πάτησα το πόδι μου στην κουβέρτα του πλοίου σε δευτερόλεπτα βρέθηκα από την μέση του πλοίου στην σκάλα που ανεβαίνεις από το κατάστρωμα στο accommodation, όπως καταλάβατε είχα κάνει τσουλήθρα λόγω του ότι στο κατάστρωμα είχε πέσει αρκετός λιναρόσπορος και βοηθούσε ο καιρός που είχε πολύ παγωνιά και είχε πιάσει πάγο η κουβέρτα. Δεν έφτανε η ανώμαλη προσγείωση μου καθώς μόλις σταμάτησα την τσουλήθρα βλέπω να βρίσκεται από πάνω μου ένα λυκόσκυλο και να γρυλίζει πάνω από το πρόσωπό μου, αλλά για καλή μου τύχη τον φώναξε ο Υποπλοίαρχος και απομακρύνθηκε. Φυσικά το λυκόσκυλο ανήκε στο πλοίο το είχαν αγοράσει νεογέννητο από την Δυτική Γερμανία σε παλαιότερο ταξίδι, και ήταν πράγματι ένας φύλακας άγγελος στα λιμάνια, δεν μπορούσε να πατήσει κανείς στην σκάλα του πλοίου, ήταν πάντα εκεί και παρατηρούσε την κίνηση.
Μετά από μερικές ημέρες φύγαμε από το Αμβούργο με προορισμό τις μεγάλες λίμνες στον Καναδά όπου θα φορτώναμε πάλι λιναρόσπορο για εκφόρτωση στην Ευρώπη. Φυσικά δεν ήταν ότι το καλύτερο να ταξιδεύεις Βόρειο Ατλαντικό έστω και τον Μάρτη γιατί εξακολουθούν να «βγαίνουν» Storm και gale από την ΒΑ ακτή των ΗΠΑ με κατεύθυνση την Ευρώπη, και από την στιγμή που περάσαμε τα νησιά Scilly που βρίσκονται στην Κελτική θάλασσα(Celtic sea) μέχρι και την άφιξή μας στο πλοηγικό σταθμό του Σεν Λόρενς, Καναδά πηγαίναμε με τις «πάντες», αλλά το ταξίδι που θα μείνει αξέχαστο από την θητεία μου στο «Νέα Ελπίς» ήταν τον Δεκέμβρη του 1981 που πηγαίναμε πάλι από Ευρώπη για λίμνες Καναδά και ενώ το ταξίδι ήταν αν θυμάμαι καλά 9 ημέρες το κάναμε τότε 14 ημέρες, καταλαβαίνεται τι θάλασσα «φάγαμε», και φυσικά τότε είμασταν το προτελευταίο πλοίο που έβγαινε από τις λίμνες στις 22 Δεκέμβρη 1981 γιατί έκλειναν λόγω χειμώνα.
Το ταξίδεμα των λιμνών είναι πολύ δύσκολο και κουραστικό για το πλήρωμα, ειδικά από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον Δεκέμβρη που έχεις «αντίπαλο» και το τσουχτερό κρύο, από την ώρα που θα πάρεις πιλότο στο Σεν Λόρενς μέχρι και να επιστρέψεις πάλι στον πλοηγικό σταθμό είναι ένα μαρτύριο, και γενικά τα ταξίδια στον Βόρειο Ατλαντικό τον χειμώνα είναι «ιδιαίτερα», αλλά και στα τέλη του καλοκαιριού όπου πολλοί τροπικοί κυκλώνες «βγαίνουν» από τον κόλπο Μεξικού στον Ατλαντικό ωκεανό.
Το «Νέα Ελπίς» ήταν χρονοναυλωμένο σε μία Γερμανική Εταιρεία και ως επι τω πλείστων κάναμε ταξίδια μεταξύ Καναδά – ΗΠΑ – Ευρώπη – Νότιο Αμερική και Νότιο Αφρική. Τα Χριστούγεννα του 1981 και την Πρωτοχρονιά του 1982 ήμασταν εν πλω από Καναδά για Ευρώπη και παρόλο που δεν βοηθούσε ο καιρός εμείς περάσαμε πολύ ωραία και γενικά όλες οι γιορτές που πέρασα στα πλοία ήταν πάντα ξεχωριστές και καλά χαραγμένες στην μνήμη μου άσχετα αν ήταν εν πλω ή αν βρισκόμασταν σε λιμάνι. Στα μέσα του Μάρτη 1982 είχα πλέον κλείσει 12 μήνες στο πλοίο αλλά λόγω του ότι είχα τελειώσει Ναυτικό Λύκειο έπρεπε να κάνω 30 μήνες θαλάσσια υπηρεσία και μετά να έδινα εξετάσεις στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας για την απόκτηση του διπλώματος Γ’ Πλοιάρχου, και λόγω του ότι θα πήγαινα να υπηρετήσω και την μητέρα πατρίδα είχα βάλει στόχο να καθίσω στο πλοίο μέχρι το καλοκαίρι του 1982 για οικονομικούς λόγους.
Στα μέσα του Μάρτη 1982 είχαμε φύγει από το East London της Νότιας Αφρικής με κατεύθυνση το Σαν Λορέντζο και Ροζάριο Αργεντινής που σύμφωνα με τις οδηγίες των ναυλωτών θα φορτώναμε σιτηρά για εκφόρτωση στην Αγγλία. Φθάσαμε στον πλοηγικό σταθμό του Ρίο ντε λα Πλάτα, Αργεντινή την Κυριακή 4 Απριλίου 1982 πήραμε πλοηγό και αγκυροβολήσουμε στον ποταμό Παρανά εν αναμονή φορτώσεως. και Μοντεβιδέο, δυτικά και βόρεια αντίστοιχα.
Ο Παρανά είναι ο σπουδαιότερος ποταμός της Αργεντινής, ο δεύτερος σε μήκος της Νοτίου Αμερικής και από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Σχηματίζεται από τη συμβολή δύο ποταμών του Γκράντε και Παραναΐμπα στο νοτιοανατολικό τμήμα της Βραζιλίας και ρέοντας προς Νότο ορίζει τη μεθόριο μεταξύ της Βραζιλίας και της Παραγουάης και στη συνέχεια νοτιότερα τη μεθόριο Παραγουάης και Αργεντινής όπου και διερχόμενος της τελευταίας νοτιοανατολικά συνδέεται με τον ποταμό Παραγουάη όπου και εκβάλει τελικά στο ποταμόκολπο του Ρίο ντε λα Πλάτα.
Ο ποταμός Παρανά έχει συνολικό μήκος 3280 χλμ., όμως το κύριο μήκος του είναι 2900 χλμ. και εξ αυτών τα 1600 περίπου χλμ. από εκβολών του, είναι πλωτά και από μεγάλου εκτοπίσματος πλοία με τα οποία και πραγματοποιείται το εξαγωγικό εμπόριο της ενδοχώρας.
Γνωρίζαμε ότι την Παρασκευή 2 Απριλίου 1982 η Αργεντινή εισέβαλε και κατέλαβε τα νησιά Φώκλαντ (και την επόμενη ημέρα τις Νήσους Νότια Γεωργία και Νότιες Σάντουιτς) που ανήκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο σε μια προσπάθεια να αποδείξει την κυριαρχία που ισχυριζόταν επί μακρόν πάνω τους. Στις 5 Απριλίου 1982, η Βρετανική κυβέρνηση απέστειλε ναυτική δύναμη για να εμπλακεί με το Ναυτικό της Αργεντινής και την Πολεμική Αεροπορία πριν πραγματοποιήσει αμφίβια επίθεση στα νησιά. Η σύγκρουση διάρκεσε 74 ημέρες και έληξε με την παράδοση της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου 1982, επιστρέφοντας τα νησιά σε Βρετανικό έλεγχο. Συνολικά, 649 μέλη του στρατιωτικού προσωπικού της Αργεντινής, 255 μέλη του Βρετανικού στρατού, και τρεις κάτοικοι των Νήσων Φώκλαντ σκοτώθηκαν κατά τις εχθροπραξίες.
Όπως είχαμε ενημερωθεί από τους ναυλωτές θα φορτώναμε από Αργεντινή για εκφόρτωση στην.. Αγγλία, οπότε καταλαβαίνεται ότι αυτό το ταξίδι ακυρώθηκε και παραμέναμε αγκυροβολημένοι στον ποταμό Παρανά εν αναμονή οδηγιών, και από την πρώτη ημέρα της άφιξής μας στο αγκυροβόλιο είχαμε πάρει οδηγίες από τις τοπικές αρχές για πλήρη συσκότιση το βράδυ. Ήδη στο αγκυροβόλιο υπήρχαν αρκετά πλοία μεταξύ των οποίων ήταν και Ελληνικά και όσο περνούσαν οι ημέρες τόσο έρχονταν και άλλα πλοία. Καθημερινά παίρναμε νέα και μαθαίναμε για την εμπλοκή και την πορεία του πολέμου, και όσα Ελληνικά πλοία βρισκόμασταν στην περιοχή είχαμε καθημερινό ραντεβού και ανταλλάσσαμε πληροφορίες σχετικά με τα όσα συνέβαιναν, φυσικά πάντα υπήρχε στην άκρη του μυαλού η σκέψη για πιθανή επίθεση των βρετανικών δυνάμεων στην Αργεντινή.
Οι ημέρες περνούσαν στο αγκυροβόλιο του ποταμού Παρανά, είχαμε ενημερωθεί για την κάθοδο του Βρετανικού πολεμικού Ναυτικού στα νησιά Φώκλαντ και η ανησυχία μας γινόταν όλο και πιο έντονη και φυσικά δεν θα ξεχάσω το “don’t cry for me Argentina”, βέβαια πλησίαζε η Μεγάλη εβδομάδα και το Πάσχα που εκείνη την χρονιά ήταν Κυριακή 18 Απρίλη 1982, και παρόλο που βρισκόμασταν σε εμπόλεμη χώρα εμείς ετοιμαζόμασταν για την Ανάσταση και το Πάσχα, έτσι ο πλοίαρχος ενημέρωσε τον τροφοδότη του πλοίου και με την λάντζα πήραμε όλα τα απαραίτητα που χρειαζόμασταν για το διήμερο και τροφοδοσία για ένα μήνα μιας και δεν γνωρίζαμε πότε θα φύγουμε από την Αργεντινή. Είχαμε πλέον μπει στο κλίμα των γεγονότων και τελικά την Μεγάλη Τετάρτη πήραμε μήνυμα από τους ναυλωτές ότι θα φορτώσουμε από την Αργεντινή για εκφόρτωση στο λιμάνι Μπαντάρ Αμπάς στο Ιράν, και σύμφωνα με τον τοπικό πράκτορα του πλοίου θα πηγαίναμε για φόρτωση στα τέλη Απρίλη, έτσι κάναμε την Ανάσταση και το Πάσχα παραδοσιακά με την μαγειρίτσα και το σούβλισμα του αρνιού.
Φορτώσαμε από δύο λιμάνια της Αργεντινής και στις 2 του Μάη βάλαμε ρότα για το Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν, μετά από μια εβδομάδα από την αναχώρησή μας από την Αργεντινή ζήτησα από τον Πλοίαρχο την αντικατάσταση και παλινόστησή μου από το λιμάνι εκφόρτωσης του πλοίου, φθάσαμε στο Μπαντάρ Αμπάς στα τέλη Μαΐου 1982 και μετά από μερικές ημέρες στο αγκυροβόλιο μεθορμίσαμε στο λιμάνι από όπου και ξεμπαρκάρισα αρχές Ιουνίου 1982, με συνολική υπηρεσία 15 μήνες και είχα πλέον συμπληρώσει την απαιτούμενη θαλάσσια υπηρεσία για να δώσω εξετάσεις για την απόκτηση του διπλώματός Γ’ Πλοιάρχου, ήταν η πρώτη μου θητεία στο «Νέα Ελπίς» γιατί υπήρχε αργότερα και δεύτερη θητεία για 8 μήνες.
Με εκτίμηση
Στέλιος Κουμπιάς
Συνταξιούχος Πλοίαρχος Ε.Ν.
