Είχαν τηρήσει και οι δύο την υπόσχεση που έδωσαν όταν αποχωρίζονταν. Τα δύο χρόνια που ήταν συγκάτοικοι σε εκείνη τη φοιτητική γκαρσονιέρα στην Αθήνα τους έδεσαν με νήματα αδιάσπαστα. Και φυσικά δεν ήταν μόνο η συγκατοίκηση. Ήταν και η κοινή ιδεολογία, οι κοινοί αγώνες αλλά και εκείνο το μοναδικό ταίριασμα στην ιδιοσυγκρασία τους…
Ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του μετά την αποφοίτηση. Εκείνος σε ακριτικό νησί του Αιγαίου. Αυτός σε πόλη της Μακεδονίας. Δεν σταμάτησαν όμως την επαφή τους. Τα πολύωρα τηλεφωνήματα προσπαθούσαν να γεφυρώσουν τα χιλιόμετρα ξηράς και τα μίλια της θάλασσας που τους χώριζαν. Και συχνά το κατόρθωναν.
Η στρατιωτική θητεία του Μακεδόνα, στην παραμεθόριο, μια και η επίσημη κατάργηση των Πιστοποιητικών Κοινωνικών Φρονημάτων δεν είχε διαβεί τις πύλες των στρατοπέδων και τα βάσανα στους «χαρακτηρισμένους» αν και συγκαλυμμένα δεν έλεγαν να τελειώσουν.
Τον είχε συμβουλέψει ως μεγαλύτερος και «μπαρουτοκαπνισμένος» να είναι προσεκτικός στα γράμματα που του έστελνε .Και αυτός σε γενικές γραμμές το τηρούσε. Μάλιστα είχαν φτιάξει και δικό τους συνθηματικό λεξιλόγιο, όταν ήθελαν να μεταφέρουν «δικές τους» στιγμές.
Τα τελευταία του γράμματα ήταν όλο και πιο αινιγματικά. Κάτι για «μακρινό ταξίδι» του έγραφε, και «για αδυναμία επικοινωνίας τους».
Και έτσι συνέβηκε. Εδώ και δύο μήνες δεν είχε νέα του. Και στο φυλάκιο εκεί στον ορεινό όγκο, στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, οι ώρες δεν περνούσαν. Πολύ περισσότερο όταν τις γέμιζαν η προσμονή της επικοινωνίας.
Το τηλέφωνο από την έδρα του λόχου, που και αυτό βρισκόταν στην κορυφογραμμή, απότομο. «Σε θέλει επειγόντως ο λοχαγός. Έρχεται τζιπ για να σε πάρει.»
Τα χρειάστηκε. Τι το επείγον; Έπαθαν τίποτε οι δικοί του; Ή για κάποια «αμαρτία» που έκανε με τη συνεχιζόμενη πολιτική του δράση στο στρατό καλούνταν να πληρώσει;
Μα και ο λοχαγός δεν τον διαφώτισε ιδιαίτερα. «Δεν ξέρω λεπτομέρειες, δεκανέα» του είπε. «Απλά σε θέλει ο διοικητής γιατί απ’ ότι άκουσα κάποιο σήμα από το ΓΕΣ, μάλλον ήλθε για σένα…»
Κατέβηκαν μαζί στην έδρα του τάγματος. Ο νεοφερμένος διοικητής είχε φήμη, «δημοκρατικού» , από εκείνους που η κυβέρνηση ήθελε να αντικαταστήσει αυτούς που είχαν ανέβει τα σκαλιά της ιεραρχίας κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας.
Χαιρέτισε και γεμάτος αγωνία περίμενε την αιτία. Αισθάνθηκε σαν τους παλιότερους αγωνιστές που περίμεναν την ετυμηγορία των στρατοδικείων. Και αυτό του έδωσε θάρρος αναλογιζόμενος ότι αυτοί στάθηκαν όρθιοι σε καιρούς δύσκολους…
«Δεκανέα έχεις γνωστούς στην άλλη άκρη του Ατλαντικού;» ρώτησε με «ψαρωτικό» ύφος.
«Απ’ όσο ξέρω όχι κύριε διοικητά όχι» του απάντησε, με τη σκέψη ότι επρόκειτο για «ερώτηση – παγίδα»
Τότε αυτός σήκωσε ψηλά έναν φάκελο που κρατούσε. «Μα εδώ γράφει το όνομα σου και τη στρατιωτική διεύθυνση στη μονάδα».
Πάγωσε. Πού το πήγαινε ο διοικητής, τέλος πάντων ;
«Στη θέση του αποστολέα, δεν υπάρχει όνομα και αυτό μας έκανε εντύπωση. Μόνο τόπος αποστολής: Μασάγια (Masaya) Νικαράγουα. Οπότε για λόγους εθνικής ασφαλείας τον ανοίξαμε για να τον ελέγξουμε. Σου τον παραδίνουμε έστω και με καθυστέρηση και φρόντισε το όλο ζήτημα να μην φτάσει στις εφημερίδες.»
Τον άνοιξε με ένα ελαφρό τρέμουλο. Ήταν μία έγχρωμη φωτογραφία. Κατάλαβε ότι αυτός την είχε τραβήξει γνωρίζοντας το πάθος του με τις φωτογραφικές μηχανές.
Ήταν ένα καλάσνικοφ ακουμπισμένο πάνω σε ένα τσουβάλι καφέ.
Από την πίσω πλευρά αναγνώρισε τον γραφικό του χαρακτήρα: «Μπριγάδα «Χρήστος Μαλτέζος»: Venceremos».
(Στην μνήμη του Αντώνη Παληού από τη Χίο που έφυγε από κοντά μας στις 28/09/2013)
Συγγραφέας: Αλέκος Α. Χατζηκώστας. Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Η Άλλη Άποψη της Ημαθίας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του δημοσιεύονται στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Έχει συχνές συμμετοχές με εισηγήσεις σε σειρά ιστορικών συνεδρίων και ημερίδες. Στην λογοτεχνική του εργογραφία συναντάμε 7 βιβλία καθώς και συμμετοχές σε συλλογικούς τόμους.
- Τον εκλεκτό δημιουργό Α. Χατζηκώστα , στενά συνδεδεμένο με την Χίο λόγω της φιλίας του με τον αείμνηστο και διακεκριμένο συμπολίτη Αντώνη Παληό καθώς και με τον αδελφό του Γιάννη ευχαριστούμε θερμά για την συμμετοχή του στη στήλη της diafaneia.eu «Το διήγημα του Σαββάτου».
- Φωτογραφικό υλικό: Αρχείο Γιάννη Παληού, ιδιοκτήτη-εκδότη του οίκου< Εκδόσεις Άλφα πι /Ροδοκανάκη 7/Χίος>.
Επιμέλεια στήλης
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια
