Ο ζωγράφος και αγιογράφος Σπύρος Παπαλουκάς (1892-1957). Γράφει ο Κώστας Ευαγγελάτος.

 

Ο Παπαλουκάς γεννήθηκε το 1892 στη Δεσφίνα Παρνασσίδας. Διδάχθηκε αρχικά την τέχνη της αγιογραφίας κοντά στον τοπικό αγιογράφο Νίκο Παπακωνσταντίνο με τον οποίο συνεργάστηκε. Το 1909 έγινε δεκτός στην Σχολή Καλών Τεχνών, όπου φοίτησε με κύριο δάσκαλο του τον Σπύρο Βικάτο. Στη διάρκεια των σπουδών του έλαβε πολλά βραβεία και από το 1916 που αποφοίτησε συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι. Το 1921 επέστρεψε στην Ελλάδα και ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό, ως επίσημος εικονογράφος μαζί με τον Περικλή Βυζάντιο και τον Παύλο Ροδοκανάκη, της Μικρασιατικής εκστρατείας. Τα έργα του όμως αν και εκτέθηκαν στο Ζάππειο το 1922 χάθηκαν την ίδια χρονιά στην καταστροφή της Σμύρνης, με το τραίνο που τα μετέφεραν εκεί.

Μελέτησε σε βάθος τους τρόπους της βυζαντινής ζωγραφικής και ασκήθηκε κάνοντας αντίγραφα από πολλά έργα εκκλησιαστικής τέχνης. Ένα σύνολο αυτής της σειράς έργων του εκτέθηκε το 1924 στην Θεσσαλονίκη, σε αίθουσα του Λευκού Πύργου. Την ίδια χρονιά, πήγε στην Λέσβο, που φιλοτέχνησε πολλές τοπιογραφίες. Το 1925 έγινε καθηγητής ελεύθερου και διακοσμητικού σχεδίου στη Βιοτεχνική Σχολή. Το 1927, κέρδισε τον πανελλήνιο διαγωνισμό για την εικονογράφηση του μητροπολιτικού ναού της Ευαγγελίστριας της Άμφισσας. Το 1932 ολοκλήρωσε την εντυπωσιακή εικονογράφηση του ναού. Κατά την δεκαετία 1930–1936 εξέθεσε έργα του με την Ομάδα «Τέχνη» της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος και τον Σύνδεσμο Ελλήνων Καλλιτεχνών. Δίδαξε στη Σιβιτανίδειο Σχολή και σχεδίασε σκηνικά για το Εθνικό Θέατρο και τον Θίασο της Κοτοπούλη. Επιμελήθηκε προσόψεις κτιρίων, όπως η μπλέ πολυκατοικία στα Εξάρχεια και διακόσμησε τη μονή Μεγάλου Σπηλαίου στην Κρήτη και το Αρχαιολογικό Μουσείου Ηρακλείου. Το 1940 διορίσθηκε σύμβουλος χωροταξίας του Δήμου Αθηναίων και διευθυντής της Δημοτικής Πινακοθήκης Αθηνών. Από το 1943 έως το 1951 δίδαξε μαθήματα ελεύθερου σχεδίου στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ. Πολυτεχνείου. Το 1956 εκλέχθηκε Καθηγητής της ΑΣΚΤ. Δίδαξε στο εργαστήριο ζωγραφικής μόνο ένα χρόνο, μέχρι το 1957 που πέθανε στην Αθήνα.

Η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με αναδρομική έκθεση των έργων του το 1976. Είχα επισκεφθεί αρκετές φορές την μεγάλη αυτή έκθεση ανακαλύπτοντας κάθε φορά και κάτι νέο. Μια ιδιότυπη θαλασσογραφία του μάλιστα θύμιζε εκλεκτικές συγγένειες με έργα του εξπρεσιονιστή Νόλντε. Με ανάλογη έκθεση τον τίμησε το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων το 1982.

Ακολούθησαν εκθέσεις και εκδόσεις με ενότητες της πολλαπλής δημιουργικής του κατάθεσης. Το 2006, η κόρη του Ασημίνα Παπαλουκά, δώρισε το σύνολο σχεδόν του έργου του στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη. Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τίμησε τον Παπαλουκά το 2018, με την έκθεση “Τέχνη και Εποχή. Η συλλογή της Πινακοθήκης Δήμου Αθηναίων μέσα από τα μάτια του Σπύρου Παπαλουκά”.

Η περίπτωση του Παπαλουκά είναι καθοριστική σε πολλά επίπεδα. Με βαθιά περισυλλογή και  προσήλωσή ερευνά τους βυζαντινούς θησαυρούς και αντλεί από εκεί βασικές και διαχρονικές  πληροφορίες. Σε αντίθεση με τον φίλο του Φώτη Κόντογλου, ο οποίος επιχειρεί την φανατική αντιγραφική αναβίωση μορφών άλλων εποχών, που κατά τον Καντίνσκυ δεν μπορεί παρά να είναι νεκρές, αφού κάθε έργο τέχνης είναι παιδί της εποχής του. Ο Παπαλουκάς όταν  αποκαλύπτει την βυζαντινή παράδοση  την αξιοποιεί με στοχασμό και αφομοιωτική εργατικότητα, φέρνοντας μια Άνοιξη στην τέχνη, κατά την έκφραση του φίλου του Στρατή Δούκα.  Από τα σύγχρονα ρεύματα επιλέγει τα στοιχεία που ανταποκρίνονται στην προσωπική αναζήτησή του. Από τον Σεζάν διδάσκεται την δομή και την πειθαρχία της σύνθεσης. Από τον Γκωγκέν ενθαρρύνεται να διατηρήσει την συχνά διακοσμητική χρήση της γραμμής, να υψώσει τον ορίζοντα μέχρι τα όρια της ζωγραφικής επιφάνειας και να τολμήσει ζωηρές συζυγίες και ενορχηστρώσεις συμπληρωματικών τόνων με φωβιστικά περιβλήματα. Τα έργα του γενικά συνδυάζουν τα διδάγματα των Σεζάν, Ματίς, Βαν Γκόγκ, Σινιάκ, Σερά, με την ιερή πνευματικότητα των βυζαντινών αγιογραφιών. Η αφοσίωση του Σπύρου Παπαλουκά στο δίπολο φύση και τέχνη όρισε και το αισθητικό αποτέλεσμα της τέχνης του: “Γιατί αν η φύση είναι το θαύμα του θεού, η τέχνη είναι το θαύμα του ανθρώπου”, δήλωνε χαρακτηριστικά.

Έργα: Σπύρου Παπαλουκά:1) Κεφάλι Αποστόλου, Άμφισσα, 1930-1940. 2) Μονή στο Άγιο Όρος.

Εικόνες: Πηγή-Κώστας Ευαγγελάτος. Αρχείο Fototanism.

 

Κώστας Ευαγγελάτος.

Ζωγράφος, Λογοτέχνης, θεωρητικός της τέχνης.

 

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.